دانشمندان از طرحی بلندپروازانه خبر دادند که با استفاده از حلقه وسیع ماهواره‌های آن می‌توان مهمانان ناخوانده سایر منظومه‌های خورشیدی را شناسایی کرد.

ناسا هنوز کاملاً از این طرح حمایت نکرده اما به گفته کارشناسان اگر این طرح بزرگ جلو برود شناخت کاملاً جدیدی از چگونگی پیدایش سیاره‌ها و وضعیت منظومه‌های شمسی دوردست به دست می‌دهد.

مشاهده جرم آسمانی موسوم به "اومواموا" در سال ۲۰۱۷ رویداد تاریخ‌سازی بود، زیرا نخستین مهمان بین‌ستاره‌ای بود که محققان توانستند مشاهده کنند. از آن زمان تا کنون موارد دیگری از این پدیده را مشاهده کرده‌اند. محققان بر این باورند که احتمالاً مهمان‌های بسیار بیشتری از نزدیک زمین عبور کرده‌اند که هرگز آن‌ها را ندیده‌ایم، چون آن‌قدر کوچک بوده‌اند و سرعت‌شان آن‌قدر زیاد بوده که نمی‌شده در آسمان شب آن‌ها را تشخیص داد.   

این نشان می‌دهد اخترشناسان نمی‌توانند خیلی دقیق اجرام را رصد کنند. حتی اگر پژوهش‌گران موفق شوند اجرام آسمانی را قبل از آن‌که از منظومه شمسی خارج شود تشخیص دهند، معمولاً نمی‌توانند آن‌ها را خیلی دقیق رصد کنند. پس با وجود این مشکل، اجرامی مانند اومواموا هم‌چنان برای آنان رازآلودند.

ریچارد لینارِس استادیار بخش هوافضای ام‌آی‌تی (مؤسسه فنی ماساچوست) در بیانیه‌ای گفت: «رصد اجرام بین‌ستاره‌ای از زمین با مشکلات زیادی همراه است. این اجرام معمولاً آن‌قدر کوچک‌اند که باید نور خورشید با شرایط خاصی بر آن‌ها بتابد تا تلسکوپ‌های ما بتوانند آن‌ها را تشخیص دهند.»

«ضمناً سرعت حرکت‌ این اجرام آن‌قدر زیاد است که مشکل بتوان با کورسوی امیدی که وجود دارد قوا را جمع کرد و موشکی از زمین به سوی آن‌ها پرتاب کرد. باید فوراً به آن‌ها رسید، اما با فناوری‌های پیش‌رانش موجود این امکان وجود ندارد.»

اگر می‌شد پژوهش‌‌گران یکی از این اجرام را خوب رصد کنند، مثلاً اگر با سفینه به یکی از آن‌ها نزدیک می‌شدند، اطلاعات خیلی بیشتری می‌شد از این اجرام به دست آورد. محققان طرح بزرگی در نظر دارند که با آن شاید بتوان به چنین اجرامی نزدیک شد و آن‌ها را بیشتر شناخت.

در این طرح مجموعه‌ای از ماهواره‌های ایستا موسوم به ایست‌واره را به فضا پرتاب می‌کنند تا در نقاط مختلف منظومه شمسی مستقر شوند. این ماهواره‌ها به نوعی به خواب می‌روند و منتظر می‌مانند تا اجرام بین‌ستاره‌ای از اطراف‌شان عبور کنند. آن‌وقت دست به کار می‌شوند و آن‌ها را شکار می‌کنند تا به آن‌ها نزدیک شوند.

طبق طرح محققان ام‌آی‌تی، قرار است انرژی این ماهواره‌ها با بادبان خورشیدی تأمین شود و محاسبات آن‌قدر دقیق باشد که جاذبه خورشید نتواند بادبان را به سمت خود بکشد، چون تابش خورشید هم دافعه دارد و بدین ترتیب ماهواره ساکن می‌ماند و بلافاصله شروع به کار می‌کند. طراحی ماهواره به این شکل باعث می‌شود بتواند فوراً خود را به اجرام آسمانی برساند و سرعتش را با سرعت حرکت آن‌ها تنظیم و آن‌ها را دنبال کند.

بنجامین وِیس، استاد علوم سیارهای در بخش علوم سیاره‌ای زمین و جو در ام‌آی‌تی و عضو گروه محققان این دانشگاه که روی این طرح جدید کار می‌کنند گفت: «مطالعه از نزدیک اجرام بین‌ ستاره‌ای، انقلابی در دانش ما راجع به نحوه تشکیل زمین و تکامل ایجاد خواهد کرد.»

«برای اولین بار توانستیم در ساختار کلی سایر منظومه‌های شمسی اندازه‌گیری‌های دقیقی انجام دهیم. هم‌چنین توانستیم بفهمیم اجرام چندوقت یک بار و با چه سرعتی بین منظومه‌های شمسی حرکت می‌کنند و از این راه می‌توانیم بفهمیم امکان انتقال حیات به سیاره‌های دیگر وجود دارد یا نه.»

این برنامه به تأیید «برنامه مفاهیم پیشرفته و نوآورانه ناسا» رسیده است. این برنامه از طرح‌های جدید و نوآورانه که بتواند آینده انسان در فضا را تغییر دهد حمایت مالی می‌کند. این طرح هم‌اکنون در مرحله اول است و محققان ام‌آی‌تی می‌گویند در ماه‌های آینده بیشتر روی آن کار می‌کنند تا فکر اولیه آن را به ثبت برسانند و امیدوارند در آینده این فکر را توسعه دهند.