پاریس هیلتون برای اولین بار از آزارها و بدرفتاری‌هایی که در دوران مدرسه شبانه‌روزی تحمل کرده است، صحبت کرد و گفت «احساس می‌کردم زندانی‌ام.» 

این ستاره که به زودی مستندی به نام «این پاریس است» عرضه خواهد کرد، در مصاحبه‌ای گفت که کارکنان مدرسه پروو کنیون، در طی ۱۱ ماهی که او در دهه ۱۹۹۰ در آنجا بود، دانش‌آموزان را «می‌زدند و تحت فشار قرار می‌دادند.» 

او به نشریه «پیپل» گفت:‌ «حقیقت خود را مدت‌ها دفن کردم. اما به زن قدرتمندی که اکنون هستم، افتخار می‌کنم. مردم ممکن است تصور کنند که همه چیز در زندگی من راحت به دست آمده، اما می‌خواهم خود واقعی‌ام را به جهان نشان دهم.» 

 هیلتون درادامه گفت که قبل از ترک مدرسه شبانه‌روزی، با والدینش در هتل والدورف آستوریا زندگی می‌کرد و اغلب مقررات آنان را نقض می‌کرد. 

او به یاد می‌آورد: «جیم شدن و رفتن به کلوپ‌‌ها و پارتی‌ها بسیار آسان بود.» 

«پدر و مادرم خیلی سختگیر بودند و باعث می‌شد که من بخواهم سرکشی کنم. آنها با گرفتن موبایل یا گرفتن کارت اعتباری‌ام تنبیهم می‌کردند، اما فایده‌ای نداشت. باز هم سرخود بیرون می‌رفتم.» 

در نهایت، والدین هیلتون تصمیم گرفتند که او را به مدرسه شبانه‌روزی بفرستند و به محض ورودش به آنجا، این ستاره برنامه‌های تلویزیونی موسوم به «نمایش واقعگرا» (reality star) به تلخی حس کرد که اوضاع «از هر جای دیگری بدتر خواهد شد.» 

او گفت:‌ «قرار بود مدرسه باشد، اما کلاس‌ها اصلا کانون توجه نبود. از وقتی که بیدار می‌شدم تا وقتی که به رختخواب بروم، تمام روز توی صورتم فریاد می‌کشیدند، سرم داد می‌زدند، شکنجه مدام.» 

«کارکنان حرف‌های وحشتناکی می‌زدند. همیشه کاری می‌کردند که درباره خودم احساس بدی داشته باشم و قلدری می‌کردند. فکر می‌کنم هدفشان درهم شکستن ما بود.»

او افزود:‌ «از نظر فیزیکی هم آزارگر بودند. ما را کتک می‌زدند و تحت فشار می‌گذاشتند. می‌خواستند ترس را در کودکان نهادینه کنند تا ما از نافرمانی وحشت داشته باشیم.» 

سه نفر از همکلاس‌های هیلتون نیز در مستند یوتیوب حضور یافتند و داستان‌های مشابهی از اجبار به خوردن دارو و دست و پا بسته نگهداشته شدن کردند.

این ستاره سریال تلویزیونی «زندگی ساده» گفت که در آن زمان «از زندگی متنفر بود»، ولی از ترس این که باورش نکنند، هرگز این ماجراها را به والدینش نگفت. 

هیلتون گفت:‌ «واقعا زیاد با خانواده‌ام حرف نمی‌زدم، شاید هر دو سه ماه یک بار. رابطه ما با جهان بیرون قطع شده بود. و یک بار که تلاش ‌کردم به آنها تلفن بزنم، آنقدر به گرفتاری افتادم که می‌ترسیدم دوباره تکرارش کنم.» 

«تلفن را می‌گرفتند و نامه‌هایی را که در آنها برایشان توضیح داده بودم، پاره می‌کردند. می‌گفتند هیچ کس حرفت را باور نمی‌کند. کارکنان آنجا به پدرو مادرها می‌گفتند که بچه‌ها دروغ می‌گویند. به همین دلیل پدرومادرم از این که چه اتفاقی می‌افتد، خبر نداشتند.» 

پاریس هیلتون در یک پست اینستاگرمی نوشت:‌

عاشق کار هنری بیلبورد «این پاریس است» هستم، با تصویربرداری برندن فوربز، آرایش: اتین اورتگا، طراحی مو: ادواردو پونس، لباس: ‌سمی‌ک 

(@parishilton)

۱۸ اوت ۲۰۲۰

هیلتون در سال ۱۹۹۹ و با رسیدن به ۱۸ سالگی، آن مدرسه شبانه‌روزی را ترک کرد و برای ادامه زندگی به نیویورک بازگشت، اما گفت که همچنان از این که درباره تجربیاتش حرف بزند واهمه داشته است. 

هیلتون گفت: «از این که دیگر آنجا نبودم، بسیار قدردان بودم. حتی نمی‌خواستم دیگر به آن فکر کنم. چیزی بود که از آن خجالت می‌کشیدم و نمی‌خواستم درموردش حرف بزنم.» 

مدرسته شبانه‌روزی مزبور در بیانیه‌ای که به نشریه «پیپل» داد، گفت که نمی‌تواند درباره ادعاهای هیلتون و همکلاسی‌هایش نظر دهد. 

در آن بیانیه آمده است: «مدرسه پروو کنیون که اولین بار در سال ۱۹۷۱ افتتاح شد، در سال ۲۰۰۰ از سوی مالک سابقش فروخته شده است.» 

«بنابراین ما نمی‌توانیم درباره عملکرد یا تجربیات مربوط به قبل از این تاریخ اظهار نظر کنیم.»

هیلتون گفت در نظر ندارد که هیچ اقدامی قانونی علیه مدارس انجام دهد، اما می‌خواهد با گفتن داستانش آگاهی ایجاد کند و به خودش در گذر از آن مرحله کمک کند. 

او گفت:‌ «احساس می‌کنم که کابوسم به پایان رسیده است. و می‌خواهم فیلم را با پدرومادرم تماشا کنم. فکر می‌کنم برایمان خوب باشد، اما برانگیزنده عواطف و احساسات نیز خواهد بود. دیگر رازی در میان نیست.» 

هیلتون افزود: «می‌خواهم این مدارس تعطیل شوند. می‌خواهم حساب پس بدهند و می‌خواهم صدای بچه‌هایی باشم که حالا بزرگ شده‌اند که تجربه مشابهی داشته‌اند. می‌خواهم این روال برای همیشه متوقف شود و هر آنچه در توانم باشد، می‌کنم تا این نتیجه رخ دهد.» 

فیلم مستند «این پاریس است» ۱۴ سپتامبر در کانال یوتیوب هیلتون منتشر می‌شود. ایندیپندنت برای گرفتن اظهار نظر پروو کنیون، با آن مدرسه تماس گرفته است.