روز «هِلِن کِلِر»؛ برگی از مجموعه داستان‌های زنان معمولی با روایاتی خارق‌العاده

در مطالعۀ تاریخچۀ زنان،‌ داشتن دیدگاهی که در آن زنان را نه جنگجو،‌ نه در زمرۀ متفکران بزرگ، و نه در میان پیشگامان علم و دانش که منجر به تغییرات عظیم در دنیا شده‌اند می‌خواند، قابل درک است. از این دیدگاه، مردان خالقین هنر، ادبیات، و چالش‌گران موقعیت‌های نامناسب بوده‌اند. در حالی که قواعد و اصول همواره مشارکت زنان را نادیده گرفته و عملکرد آنها به طور برنامه‌ریزی شده‌ای بی ‌اعتبار، بی ارزش، و از مسیر درست منحرف شده است، درخشندگی وجودی آنها از لا به لای تَرَک‌های آن قواعد خودنمایی می‌کند.

یکی از این زنان پیشگام و خلاق که هر ساله در روز ۲۷ ژوئن از او یاد می‌شود نویسنده، سخنران، و فعال سیاسی آمریکایی، خانم «هلن کِلِر» است . روز۲۷ ژوئن مصادف با زادروز او بود.

خانم کِلِر در خردسالی بر اثر ابتلا به بیماری،‌ دچار ناشنوایی و نابینایی شد،‌ اما پس از بهبودی،‌ صحبت کردن، خواندن زبان «بِرِیل» و استفاده از از زبان اشاره را با کمک مربی خود،‌ خانم «آن سالیوان» فراگرفت. «هلن کِلِر» با غلبه بر مشکلات جسمانی توانست نخستین فرد ناشنوا و نابینایی باشد که موفق به کسب مدرک تحصیلی دانشگاهی می‌شود. در ادامه زندگی،‌ او به یکی پیشگامان انسان دوستی قرن بیستم تبدیل شد.

خانم کِلِر فعال مدنی پرشوری در زمینه‌های اعتراض به جنگ جهانی اول، حمایت از حقوق کارگران، حمایت از حق رأی زنان، و حق جلوگیری از بارداری آنان بود. او در تأسیس «اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا» (اِی‌سی‌اِل‌یو) در سال ۱۹۲۰ نقش به سزایی داشت. خانم کِلِر در زمینه ناتوانی جسمی خود گفته بود: «بهترین و زیباترین چیزها در جهان قابل رؤیت و یا لمس نیستند، بلکه آنها باید با جانِ دل احساس شوند».

حال توجه شما را به چکیده‌ای از کتاب «بزرگداشت ۱۰۰ زن طغیان‌گر – دانستنی‌های زندگی خارق‌العاده هلن کِلِر» جلب می‌کنم:

«در حالی که آب سرد از پمپ آب به دست راست «هلن کِلِر» پاشید،‌ مربی او «آن سالیوان»، حروف کلمه «آب» را روی دست چپ هلن هِجّی کرد. با استفاده از این روش،‌ هلنِ ناشنوا و نابینا تا پایان آن روز،‌ ۳۰ کلمه فراگرفته بود. هلن تنها نوزده ماهه بود که در اثر ابتلا به نوعی تب شدید، بینایی و شنوایی خود را از دست داد. پدر و مادر مستأصل هلن، او را برای درمان به «موسسۀ نابینایان پِرکینز» در شهر بوستون بردند و در آنجا،‌ با خانم سالیوان، دانشجوی رتبه فوق لیسانس ۲۰ ساله که خود نیز دچار بینایی ناقص بود ملاقات کردند. خانم سالیوان در گذر زمان به عنوان سرپرست و یاور همیشگی هلن تبدیل شد. سالیوان توانست در دنیای خلوت و تنهای هلن رخنه کرده،‌ و او را با خواندن بِرِیل، موفق به خواندن،‌ صحبت کردن،‌ و استفاده از زبان اشاره کند. آموزش‌های سالیوان عشق به یادگیری در«هلن کِلِر» را شعله‌ور کرد و او را مبدل به اولین فرد نابینا که در سال ۱۹۰۴ موفق به دریافت مدرک دانشگاهی شده بود کرد. هلن پس از آن مؤلف دوازده کتاب شد.

«هلن کِلِر» زندگی خود را وقف مبارزه برای حقوق افراد ناتوان و معلول، همچنین جانبداری از صلح طلبی، حق رأی زنان، حقوق باروری، و حقوق کارگران کرد. در سال ۱۹۱۵ او سازمان «هلن کِلِر اینترنشنال»،‌ نهادی برای نابینایان را تأسیس کرد و در سال ۱۹۲۰ به تأسیس «اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا» (اِی‌سی‌اِل‌یو) کمک به سزایی کرد. این اقدامات منجر به اعطای «مدال آزادی ریاست جمهوری» و چندین مدرک دانشگاهی افتخاری به هلن کِلِر شد. او در سال ۱۹۶۸ و در سن هشتاد و هفت سالگی درگذشت. به رغم فقدان بینایی، هلن کِلِر بانویی بود که دیدگاه و نگاهش به زندگی، جهان را متحول کرد».