هم‌زمان با بازگشایی مدارس بریتانیا و سایر کشورهای غربی سازمان خدمات داوطلبانه جهانی (وی. اس. او) به کودکان روستانشین و حاشیه‌نشین میانمار کمک می‌کند تا به کلاس درس برگردند. این یاری‌رسانی هدفمند در کشوری در حال انجام است که سالیان سال و از قدیم رابطه‌اش با دنیای خارج قطع بوده است. 

قرنطینه سراسری در ۱۵ ماه مه در میانمار برقرار شد و به شهروندان توصیه کردند در خانه بمانند، بیرون که می‌روند ماسک بزنند و محدودیت‌های رفت و آمد برقرار شد. اکنون مدرسه‌ها در حال بازگشایی هستند و در استان مون ۵۵ مدرسه از ۱۳۳ مدرسه باز شده است. 

سازمان وی. اس. او (با همکاری انجمن آموزش ملی استان مون) بسته‌های بازگشت به مدرسه حاوی شیر، صابون و طلق محافظ صورت در اختیار ۱۰ هزار کودک گذاشته است و به ۷۴۴ معلم نیز بسته‌های کمک‌غذایی شامل برنج، روغن و لوبیا تحویل داده است. 

در ادامه دانش‌آموزان و آموزگاران از احساس‌شان در مورد بازگشت به مدرسه و اثر این کمک‌ها در مدارس می‌گویند. 

بازگشت دانش‌آموزان به دبستان ملی پست در استان مون

مین هتت پون نیار، ۹ ساله، دانش‌آموز کلاس چهارم: از برگشتن به مدرسه خوشحالم. مدرسه‌ها که تعطیل بود واقعاً دلم برای معلم‌ها، برادران و دوستان تنگ شده بود. در مدرسه که بودیم با دوستانم بازی می‌کردم اما در خانه باید برای کار و کمک به خانواده به مزرعه می‌رفتم. گاهی هم در فروش محصول کمک می‌کردم. مدرسه که بسته بود در خانه درس نمی‌خواندم. مدرسه کمک کرد تا سر کلاس درس برگردم. طلق محافظ صورت، ماسک، شیر، صابون و نوشت‌ابزار دادند. در خانه هم از آن‌ها استفاده می‌کنم. الان هر وقت که دست یا بدنم کثیف شود با صابون می‌شویم. امسال در مدرسه ما گفته‌اند باید طلق محافظ و ماسک به صورت بزنیم، قبلاً هرگز این طور نبود. از این کار خوشم می‌آید. دیگر بزرگ شده‌ام و از پارسال بهتر درس می‌خوانم. قبلاً درس خواندن خیلی برایم سخت بود. 

می‌آر جار نور، آموزگار دبستان: بعد از مشورت با فرهنگیان، مدرسه را بازگشایی کردیم. در مورد مقابله با کووید-۱۹، چگونگی حفظ سلامت، چگونگی مراقبت از بچه‌ها، چگونگی برگرداندن بچه‌ها به مدرسه و ضوابطی که باید در مدرسه رعایت کنند بحث کردیم. آن چه می‌بینید با حمایت سازمان وی. اس. او فراهم شده است. تهیه ماسک و طلق محافظ از نیازهای اساسی برای بازگشایی مدارس بود. به معلمان هم برنج و روغن دادند. بچه‌ها خیلی خوشحال هستند. فقط مدارس تحت نظارت انجمن آموزش ملی استان مون بازگشایی شده است اما بچه‌های بزرگ‌تر روستا هم دوست دارند به مدرسه برگردند. 

می‌بالای مون، ۱۴ ساله، دانش‌آموز کلاس هفتم: خیلی خوشحالم. مدرسه‌ها که بسته بود به یاد بازی‌هایی می‌افتادم که با دوستانم در مدرسه می‌کردیم. مدرسه که بسته بود دیگر نمی‌توانستم همراه با دوستانم درس بخوانم. در دوران تعطیلی مدرسه به مادرم کمک می‌کردم. در اوقات فراغت هم در خانه درس زبان مون را می‌خواندم اما کسی نبود که مثل مدرسه به من یاد بدهد. خیلی کمک کردند تا به مدرسه برگردم. شیر، صابون، طلق محافظ، ماسک و مقداری هم نوشت‌ابزار دادند. دیگر مثل گذشته در کلاس‌ها نمی‌نشینیم. باید بین من و دوستانم دو متر فاصله باشد. مدرسه ما دو نوبتی است. من نوبت صبح به مدرسه می‌آیم. 

مین فایو کو کو، ۱۱ ساله، دانش‌آموز کلاس ششم: تازه به مدرسه برگشته‌ام. خیلی خوشحالم که به مدرسه برگشته‌ام. از همه بهتر دوباره دیدن دوستان و معلم‌ها است. دلم برای معلم‌ها و بازی کردن با دوستان در مدرسه تنگ شده بود. مدرسه که بسته بود پولی نداشتم غذا یا خوراکی بخرم و مجبور بودم در مزرعه به پدر و مادرم کمک کنم. در خانه وقت درس خواندن نداشتم. طلق محافظ صورت، ماسک، لوازم دست‌شویی، صابون و شیر دادند تا بتوانم به مدرسه برگردم. در گذشته نزدیک هم می‌نشستیم. الان نمی‌توانیم با هم بازی کنیم. دائما باید ماسک به صورت‌مان باشد. از گرما کلافه می‌شویم.