رسول موسوی، مدیرکل بخش آسیای غربی وزارت امور خارجه ایران به روزنامه اعتماد گفته است که کشورش مخالف خروج عجولانه آمریکا از افغانستان است. 

این اظهارات با سیاست جمهوری اسلامی ایران که پس از کشته شدن قاسم سلیمانی در عراق خروج آمریکا از منطقه را در محور اصلی سیاست خارج خود قرار داده است، تفاوتهایی دارد.

اما آقای موسوی می گوید:‌«خروج مسئولانه جزو حقوق بین الملل جنگ است. کشوری که به کشور دیگری حمله می کند پیش از ترک این کشور، باید ساختارهای امنیتی و نظامی آن را احیا کرده باشد. نیروهای ائتلاف زمانی که به افغانستان آمدند تقسیم وظیفه کردند: ارتش را امریکا، قوه قضاییه را ایتالیا و مسئولیت سروسامان دادن پلیس را آلمانی ها بر عهده گرفتند. از همه مهم تر بحث ارتش بود تا افغانستان بتواند نهادهای امنیتی خود را داشته باشد. منظور خروج مسئولانه این است.»

این دیپلمات ارشد ایرانی افزوده است:‌ «آمریکایی ها باید به مسئولیت خود عمل کنند نه اینکه کشوری را بیست سال اشغال کنند و نه تنها نهادهای مختلفی را که قرار بود به وجود بیاورند، راه اندازی نکنند، بلکه همه آنها را تسلیم اپوزیسیون آن دولت هم بکنند. این نه تنها خروج مسئولانه نیست، بلکه خیانت به منافع ملی یک کشور است.»

او بار دیگر در صفحه توییتر خود نوشته است که «هیچ راهکار نظامی برای بحران افغانستان وجود ندارد. اما باید دانست که راهکار سیاسی دنبال کردن همان اهدافی نیست که از طریق نظامی دنبال می شوند. راهکار سیاسی گذشت و اتفاق نظر در زمینه منافع ملی است.»

آقای موسوی که به جواد ظریف، وزیر خارجه ایران در امور افغانستان مشورت می دهد مرتب به کابل سفر و با مقامهای دیدار و گفتگو می کند.

دیدگاه ایران و روسیه در مورد افغانستان مشابه است. مسکو نیز از خروج شتابزده آمریکا از افغانستان، تقویت گروه طالبان، رشد اسلامگرایی افراطی و تهدیدهای ناشی از هرج و مرج أوضاع در این کشور نگران است.

سیاست بنیادی این کشور در قبال افغانستان، در امنیت و ثبات و جلوگیری از بی ثباتی اوضاع در کشورهای آسیای مرکزی مانند ازبکستان، تاجیکستان و قزاقستان هم مرز با افغانستان نهفته است.

ایران هرچند از گفتگو با طالبان و ادغام شورشیان در جامعه افغانستان اعلام حمایت کرده است، اما نگران به قدرت رسیدن طالبان در کشور همسایه اش است. این نگرانی از تفاوتهای مذهبی و سیاسی و گرایش طالبان به قدرتهای رقیب ایران در منطقه ناشی می شود.

از سوی دیگر، امضاء توافقنامه صلح بین آمریکا و طالبان از دو دشمن گذشته متحدان آینده ساخته است و این برای جمهوری اسلامی ایران زنگ خطر را به صدا درآورده است.

از این رو روشن است که خط قرمز جمهوری اسلامی ایران در قبال افغانستان، واگذاری دستگاه دولتی به گروه طالبان در پی توافق دوحه است. این در دنیای واقعیت به معنای ماندن آمریکا در افغانستان تا زمانی است که نیروهای امنیتی این کشور توان دفاع مستقلانه در مقابل طالبان را پیدا کند. بودن آمریکا در این کشور می تواند توافقنامه دوحه را به مشکل مواجه کند و بار دیگر شورشیان و نیروهای بین المللی مورد حمایت آمریکا را در مقابل هم قرار دهد.

پیشتر نیز زلمی خلیلزاد، فرستاده ویژه آمریکا برای صلح افغانستان گفته بود که ایران مخالف خروج آمریکا از افغانستان است تا با ماندن نیروهای آمریکایی در این کشور بیشترین هزینه را بر این دشمن چهل ساله اش تحمیل کند.