بزرگترین سیارکی که طی سال جاری زمین را ملاقات می‌کند، از نزدیکی کره زمین عبور کرد. این سیارک که «۲۰۰۱اف‌او۳۲» (2001 FO32) نامیده شده‌ است، در روز بیست‌ویکم مارس به فاصله حدودا دو میلیون کیلومتری کره زمین رسید؛ فاصله‌ای بیش از پنج برابر نزدیکتر از ماه به زمین. اگرچه این فاصله ممکن است دور به نظر بیاید اما در مفهوم و معنای نجومی، فاصله‌ای نسبتا نزدیک محسوب می‌شود. ناسا این جسم را در رده «اجرام به طور بالقوه خطرناک» دسته‌بندی کرده است؛ هرچند که متخصصان اعلام کرده بودند که به هیچ عنوان احتمال ندارد این سیارک با سیاره ما برخورد کند؛ چه این بار و چه در آینده. 

دانشمندان می‌توانند از بابت ایمن بودن این عبور سیارکی مطمئن باشند زیرا این جرم آسمانی ۲۰ سالی است که برای آن‌ها شناخته شده است -این سیارک در سال ۲۰۰۱ کشف شد و نام آن به سال کشفش اشاره دارد- و مدار آن، تا زمان‌های آینده به صورت دقیق ردیابی شده است. 

این سیارک با سرعت دست‌کم ۱۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت از کنار زمین عبور کرد. سرعتی غیرمعمول که به دلیل شتاب گرفتن آن در مدار طولانی به دور خورشید، ممکن شده است. این سیارک حدود هر دو سال یک بار به دور خورشید می‌چرخد و با احتساب این مدار گردش، تا سال ۲۰۵۲ میلادی از نزدیکی زمین عبور نخواهد کرد. 

اگرچه دانشمندان از ابعاد دقیق این سیارک مطمئن نیستند -این سیارک احتمالا بین ۴۴۰ تا ۶۸۰ متر عرض دارد- از این رو، این سیارک بزرگترین سیارکی به شمار می‌آید که در سال جاری تا این حد به زمین نزدیک می‌شود. آخرین ملاقات سیارکی با زمین در آوریل سال گذشته رخ داد که طی آن یک جسمی با نام «۲اُر۱۹۹۸» از کنار زمین گذر کرد. این جسم اگرچه از سیارک امسال بزرگتر بود اما سه برابر دورتر از آن قرار داشت. 

نزدیک شدن‌های این چنینی، برای ناسا و سایر محققان این شانس ارزشمند را فراهم می‌کند که روی اجرام سنگی که در مراحل ابتدایی منظومه شمسی شکل گرفته‌اند، تحقیق کنند. محققان با استفاده از داده‌های گردآوری شده طی عبور این سیارک، روی ابعاد آن و همچنین صیقلی بودنش و نیز عناصر تشکیل‌دهنده آن تحقیق خواهند کرد. دانشمندان این کار را با مشاهده طول موج‌های نوری که از این سیارک بازتاب داده می‌شود، انجام می‌دهند. طول موج‌های نوری، در زمانی که سیارک در معرض نور خورشید قرار دارد ساطع می‌شوند و دانشمندان آن طیف‌ها را با اشیای مشابه بر روی زمین مقایسه می‌کنند.

محققان همچنین با استفاده از مشاهدات راداری، این سیارک را اسکن می‌کنند. این کار، جزئیات و اطلاعات بیشتری در این خصوص به دست می‌دهد که سیارک به چه میزان می‌تواند بزرگ باشد، چه مداری دارد و حتی این که آیا این سیارک، قمر خود را نیز به دنبال دارد یا نه، زیرا ۱۵ درصد از سیارک‌های با ابعاد مشابه، این گونه هستند. 

این پژوهش‌ها از این نظر ارزشمندند که به دانشمندان این امکان را می‌دهند که درک بهتری از نحوه مواجهه با سیارک‌هایی که به سمت زمین می‌آیند پیدا کنند. ناسا می‌گوید ۹۵ درصد از سیارک‌های نزدیک به زمین که در ابعاد مشابه ۲۰۰۱اف‌او۳۲ (2001 FO32) پیدا کرده است، هیچ کدام خطری برای زمین محسوب نمی‌شوند.

اما ناسا و سایر آژانس‌های فضایی، به دنبال ردیابی بقیه سیارک‌ها هستند. جمع‌آوری اطلاعات بیشتر درباره آن‌ها می‌تواند در کشف این که آیا یک جسم، خطری برای زمین محسوب می شود یا نه، به ما کمک کند؛ این موضوع می‌تواند به طراحی و برنامه‌ریزی ماموریت‌هایی یاری رساند که به عنوان مثال می‌توانند با هدف منحرف کردن این سیارک‌ها به جایی در فضا، به کار گرفته شوند.