خبرنگارانی مثل من که روزهاشان در واشنگتن دی‌سی سپری می‌شود، نگاه گذرایی که به راه اختصاصی کاخ سفید بیاندازند، می‌توانند بگویند که ساکن کنونی خیابان پنسیلوانیا شماره ۱۶۰۰ گندکاری خاصی انجام داده است یا خیر.
در ۱۶۴ روزی که از ایستادن دبیر مطبوعاتی کاخ سفید پشت آن میز خطابه نمادین و مختص گزارش دادن‌های روزانه به رسانه‌ها گذشته است، راه اختصاصی بیرون ضلع غربی، یکی از تنها جاهایی بوده است که خبرنگاران می‌توانستند امید قطعی داشته باشند که در آن، پرسشی را به گوش مسئولان اجرایی دستورکار رییس جمهوری برسانند.
این واقعیت تاسف‌بار سبب شده است تا شبکه‌های مختلف تلویزیونی که در فوج رسانه‌های کاخ سفید هستند، به برپاساختن «مقر گزارش‌بانی» دست بزنند که نام معقولی است برای مجموعه‌ای از سه‌پایه‌ها و جایگاه پخش موسیقی که به جای میز خطابه در مکان راهبردی بین ضلع غربی و جایگاه‌های ثابت دوربین قرار می‌گیرند؛ یعنی همان جایی که سر و کله مقامات مختلف دولتی پیدا می‌شود تا جلو دوربین تلویزیون، از تازه‌ترین حرف‌ها یا کارهای رییس جمهوری دفاع کنند.
اما صبح پنج‌شنبه آن سه‌پایه‌ها خالی بودند و وقتی از متصدی دوربین شبکه تلویزیون که همیشه در اتاق گزارش «جیمز بردی» حاضر است علت را پرسیدیم، گفت حتی یک نفر از مقامات کاخ سفید هم برای حضور در گزارش بامدادی تلویزیونی ثبت‌نام نکرده است؛ آن هم در گزارش بامدادی امثال سی‌ان‌ان، ای‌بی‌سی، ان‌بی‌سی، سی‌بی‌اس، و حتی در گزارش بامدادی مورد علاقه رییس جمهوری در فاکس‌نیوز که «فاکس و دوستان» نام دارد.
چرا پروپاقرص‌ترین هواداران رییس‌جمهوری ترامپ دم فروبسته‌اند؟ کسی مثل بزن‌بهادر پرشروشور رسانه‌ها «کلیان کانوی»، چرا مانند موش‌خرمایی که سایه خودش را دیده باشد، آفتابی نشده است؟ همان که ماه پیش از درخواست خود برای «بازگشت» چهار زن نماینده حزب دمکرات در کنگره به کشورهای آباء و اجدادی‌شان دفاع کرد و از خود من هم تبار و نژادم را پرسید.
آدم به یاد آن درفشانی‌های رییس جمهوری می‌افتد که یهودستیزان در سراسر تاریخ به‌کار می‌گرفته‌اند، نه؟
آهان، صبر کنید.
دونالد ترامپ قبل از آن که در روز چهارشنبه برای شرکت در مراسمی از کاخ سفید راهی کنتاکی شود، مثل اغلب موارد وقتی که داشت در محوطه چمن جنوب کاخ سفید سوار بالگرد می‌شد، با خبرنگاران گفت‌وگو کرد.
روز قبل از آن هم که رییس جمهوری رومانی کنارش ایستاده بود و داشت در دفتر بیضی صحبت می‌کرد، گفته بود که رای دادن یهودیان آمریکا به دمکرات‌ها نشانه «ناآگاهی کامل یا اوج بی‌وفایی» است.
مت بروکز، رییس کارگروه یهود جمهوری‌خواهان که به‌کرات از ترامپ دفاع کرده است، به نشریه یهودی اینسایدر گفت که «البته منظور رییس جمهوری آن نبود که وفاداری دوگانه و یهودستیزی هم‌زاد هستند».
اما من از حرف بروکز قانع نشدم. برای همین، وقتی آن فرصت کنار بالگرد پیش آمد، برای آن که صدایم در غرش موتور بالگرد گم نشود، فریادزنان پرسیدم: «به چه کسانی بی‌وفایی می‌کنند جناب؟»
ترامپ هم از این فرصت استفاده کرد تا درباره سخنانش توضیح بدهد؛ البته برخلاف شیوه‌ای که از وی انتظار داریم، مثل آن بار که به خاطر خشم‌گین شدن از سوال خبرنگار یهودی حسیدی درباره افزایش یهودستیزی، عملا به او گفته بود بتمرگد و خفه شود.
ترامپ گفت: «به نظر من رای دادن به دمکرات‌ها یعنی وفادار نبودن به مردم یهود، و اوج وفادار نبودن به اسراییل»، و بعد برای محکم‌کاری اضافه کرد: «کسانی که غیر از این بگویند آدم‌های ضعیفی هستند».
در روزهای عادی توقع من این است که مقامات کاخ سفید مشتاقانه روی آنتن بیایند تا به دفاع از کسی بپردازند که به قول خودشان «کم‌تر از تمامی آن‌هایی که تاکنون در راس دولت قرار گرفته‌اند، نژادپرست است».
اما پاسخ دیروز رییس جمهوری ترامپ، شاید این موضوع را هم روشن کرده باشد.
وقتی ابتدا از وی پرسیدم، یهودیان آمریکا با رای دادن به دمکرات‌ها به چه کسانی «بی‌وفایی» می‌کنند، تندتند شروع کرد به برشمردن انواع خط مشی‌هایی که ظاهرا به نفع اسرائیل (یا بخت‌های انتخاباتی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسراییل) در پیش گرفته بوده است.
وسط حرفش گفتم: «اما یهودیان آمریکا، آمریکایی هستند، جناب» که نگذاشت حرفم را ادامه بدهم و گفت «ببخشید، یک دقیقه صبر کنید. یک دقیقه صبر کنید» و بعد به یکی از تکراری‌ترین رجزخوانی‌های‌اش پرداخت: «هیچ رییس جمهوری کارهای مرا نکرده است».
برای یک بار هم که شده، این حرف درست بود.
اندرو فاینبرگ خبرنگار برک‌فست مدیا در کاخ سفید است.
© The Independent
