بیماری سرخک در میان کودکان افغانستان، به‌ویژه در مناطق دورافتاده و فقیرنشین، به‌صورت کم سابقه‌ایی افزایش یافته است.
مسئولان نهادهای بهداشتی افغانستان گفته‌اند، از اوایل سال جاری تا امروز ۳۵۰۰ مورد بیماری سرخک در میان کودکان دیده شده است که ۸۰ در‌صد آن مربوط به استان غور است.
خبرگزاری باختر که زیر نظر طالبان فعالیت می‌کند، به نقل از عبدالستار موفق، رئیس اداره بهداشت در استان غور نوشته است، از اوایل سال جاری تا اکنون ۳۸ کودک پس از مبتلا شدن به سرخک در آن استان جان داده‌اند. او گفته است، مراکز درمانی آن استان ذخایر دارویی ندارند و به دلیل نبود امکانات، قادر به تشخیص بیماری سرخک نیستند. به باور رئیس اداره بهداشت غور، ممکن است آمار کودکانی که به بیماری سرخک مبتلا شده‌اند و فوت کرده‌اند، بیشتر از آنچه باشد که آنان می‌دانند.
پیش از این سازمان بهداشت جهانی نیز از افزایش بیماری سرخک در افغانستان هشدار داده بود.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
مارگریت هریس، سخنگوی این سازمان در ۱۳ نوامبر، در یک نشست آنلاین رسانه‌ای گفت: هزاران کودک در افغانستان به بیماری سرخک مبتلا شده‌اند و از این میان، ۹۰ تن جان باخته‌اند. سخنگوی سازمان بهداشت جهانی از سازمان‌های کمک‌رسان خواستار کمک‌های فوری به خانواده‌های فقیر و در معرض خطر شد. مارگریت هریس، در نشست رسانه‌ای هشدار داد که اگر برای کنترل بیماری سرخک در افغانستان اقدام فوری نشود، شمار قربانیان این بیماری در میان کودکان افغانستان و به‌ویژه در مناطق دورافتاده و فقیرنشین افزایش می‌یابد.
نبود امنیت غذایی، افزایش سوءتغذیه و فقر گسترده، از عوامل مهم در زمینه‌ی افزایش بیماری سرخک در میان کودکان افغانستان است.
در پی فروپاشی دولت پیشین افغانستان و مسلط شدن طالبان بر افغانستان، حمایت سازمان‌ها و کشورهای خارجی از نهادهای دولتی و خصوصی در افغانستان قطع شد و درنتیجه نزدیک به ۲۰۰۰ مرکز درمانی در سراسر افغانستان تعطیل شدند. بسیاری از مراکز درمانی در شهرها که هنوز فعالیت دارند، ذخایر دارویی ندارند و بخشی از کادر پزشکی نیز به دلیل دریافت نکردن دستمزد از کار دست کشیده‌اند.
اخیرا رسانه‌های محلی افغانستان نیز گزارش داده‌اند که بیشترین آمار بیماری سرخک در خانواده‌هایی با وضعیت بد اقتصادی که در کمپ‌های آوارگان داخلی، در استان‌های غور، بادغیس و هرات زندگی می‌کنند، دیده شده است. بسیاری از خانواده‌های آواره که درنتیجه جنگ در چند سال اخیر، خانه‌هایشان را از دست داده‌اند، به امکانات ابتدایی مانند امکانات بهداشتی دسترسی ندارند.
