سیاست و فرهنگ معاصر آمریکا صدایی واضح و قلمی درخشان را از دست داد. جوآن دیدیون پس از ۶۰ سال کنکاش در موضوعاتی که کمتر روزنامه‌نگاری اراده یا توان پرداختن به آن‌ها را داشت، در خانه خود در منهتن نیویورک در اثر عوارض بیماری پارکینسون درگذشت.

دیدیون که به خاطر ترکیب پیشگامی از پرداختن به امور شخصی و سیاسی در روزنامه‌نگاری و مقاله‌هایش شناخته می‌شود یک چهره برجسته زن، در جنبش روزنامه‌نگاری مردانه در ایالات‌متحده بود.

 او نگاهی «دقیق و خونسرد» به جامعه آمریکا و زندگی خود داشت. به باور او «ما برای خودمان داستان می‌گوییم تا زندگی کنیم.»

او لحظاتی را در فرهنگ آمریکایی با وضوح و سبکی نافذ ثبت کرد. از روایت قتل‌های «منسون» گرفته تا تأثیری که بر اعاده حیثیت از جوانان رنگین‌پوست پرونده «سنترال پارک پنج» داشت، همچنین روایت غم و اندوه زندگی شخصی‌اش او را به چهره‌ای بی‌مانند در ادبیات معاصر جهان کرد.

هنگامی‌که در سال ۲۰۱۲ مدال ملی هنر و مدال ملی علوم انسانی به او اهدا شد، رئیس‌جمهوری وقت ایالات‌متحده، باراک اوباما گفت: «متعجب هستم که چرا تا حالا این جایزه را نگرفته بود.»

دیدیون راه خود را از برنده شدن در یک مسابقه مقاله در کالج، با مجله «ووگ» آغاز کرد و با مجلات و مجلاتی مانند "LIFE" و "The New York Review of Books" نیز همکاری داشت.

نشریه ووگ با یادآوری سخن او که «دیدن آغاز چیزها آسان است و دیدن پایان آن سخت» از نویسنده، روزنامه‌نگار، نماد سبک و ستاره ادبی خود یاد کرد.

دیدیون با سابقه حضور در ووگ، دنیای مد را آخر عمر رها نکرد. چه از سال‌ها پیش‌تر در ۱۹۸۹ برای گپ و چه اخیراً برای سلین، در سال ۲۰۱۵ بدون آنکه خشی به اعتبار او در دنیای ادبی بیفتد، مقابل دوربین رفت.

دیدیون در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، ادبیات انگلیسی خواند و از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۴ در ووگ کار کرد، جایی که دستیار ویراستار بود و مقالات مهمی مانند «درباره احترام به خود» (۱۹۶۱) نوشت تا برخی از صفحات خالی تاریخ سبک زندگی ایالات‌متحده را پر کند.

فضای زندگی شخصی او با اندوه مرگ همسر و فرزندش تیره‌وتار شد. او در سال ۲۰۰۵ کتاب «سال تفکر جادویی» را در فقدان همسرش جان گرگوری دان، نوشت تا روایتی از سوگواری را ثبت کند.

پس از اعلام مرگ او، موج ادای احترام از سمت طیف‌های مختلف سیاسی و ادبی بالا گرفت. فرماندار کالیفرنیا، زادگاه دیدیون، گفت او «در توانایی خود در نوشتن در مورد زندگی، از دست دادن، عشق و جامعه بی‌نظیر بود» کالیفرنیا به عقیده بسیاری از منتقدین ادبی نقشی پر رنگ در شکل‌گیری قلم دیدیون داشت.

در آخرین اظهارنظرها درباره خود، دیدیون به نویسنده ووگ که با او درباره مستند زندگی‌نامه‌اش مصاحبه می‌کرد در پاسخ به اینکه دیگران کجا درباره او اشتباه فکر می‌کنند گفت: «من آن‌قدر که مردم تصور می‌کنند شکننده نیستم.»