بر اساس مطالعه‌ای تازه، تفاوت‌های ساختار ستون مهره‌ها میان انسان‌های امروزی و نئاندرتال‌ها، درد کمر و بیماری‌های مزمن مربوط را روشن می‌کند که افراد امروزه به آن‌ها دچار می‌شوند.

این مطالعه تطبیقی که روز چهارشنبه در مجله پی‌ان‌ای‌اس نکسوس (PNAS Nexus) چاپ شد، ستون مهره‌های انسان جدیدی را که در دوران پیش از انقلاب صنعتی و پس از آن در سراسر جهان زندگی می‌کرده است، همراه با نمونه‌هایی از ستون مهره‌های نئاندرتال‌ها مورد بررسی قرار داد.

محققان، از جمله آن‌هایی که از دانشگاه نیویورک (NYU) در ایالات متحده آمریکا بودند، می‌گویند که روی هم رفته این تحلیل شامل ۱۶۶۰ مهره از ۳۳۲ مرد و زن امروزی بوده است.

محققان به طور خاص انحنای مهره‌ها را مورد بررسی قرار دادند که تا حدودی در اثر فاصله پیدا کردن یا زاویه‌دار شدن مهره‌ها و دیسک‌های صفحه‌های میان مهره‌ها- ماده نرم میان مهره‌‌ها- به وجود آمده است.

آن‌ها دریافتند که ستون مهره‌های نئاندرتال‌ها تفاوت چشمگیری با ستون مهره‌های انسان‌های پساصنعتی دارد، اما با ستون مهره‌های انسان‌های پیشاصنعتی تفاوتی ندارد.

این تحقیق همچنین آشکار کرد که ستون مهره‌ها در انسان‌های پساصنعتی در قسمت پایین کمر یا پایین مهره‌ها فاصله بیشتری نسبت به ستون مهره‌ها در انسان‌های دوران پیشاصنعتی و نئاندرتال‌ها نشان می‌دهد.

مقاله ما در مورد انحنای پایین کمر به جلو در نئاندرتال‌ها را بخوانید. ما دریافتیم با این که پیش از این فکر می‌کردیم در نئاندرتال‌ها پایین کمر کمتر از انسان‌های جدید انحنا دارد، اما وقتی با مردان امروزی دوران پیشاصنعتی مقایسه می‌کنیم می‌بینیم که در واقع چندان فرقی با آن‌ها ندارند.

دانشمندان در این مطالعه نوشتند: «نتایج ما تفاوت‌های چشمگیری میان اجساد باقی‌مانده انسان‌های پساصنعتی و نمونه‌های باستان‌شناختی انسان‌هایی نشان می‌دهد که به سبک پیشاصنعتی می‌زیسته‌اند. ما فکر می‌کنیم این تفاوت‌ها بیشتر از تفاوت‌های ذاتی جمعیت (نیاکان)، به فعالیت و دیگر جنبه‌های سبک زندگی بستگی دارد.»

مطالعات پیشین قید کرده بودند که ستون مهره‌های نئاندرتال‌ها فاصله بین مهره‌های پایین کمر نیز دارند و عموزاده‌های منقرض شده انسان احتمالا مانند ما دارای گودی پایین کمر هم بوده‌اند.

اما همچنین مدت‌ها تصور می‌کردیم طرز قرار گرفتن بدن نئاندرتال‌ها هنگام نشستن یا ایستادن با انسان‌های امروزی فرق دارد.

دانشمندان می‌گویند بخشی از آن به این دلیل است که مطالعات نشان داده‌ است که ستون مهره‌های آن‌ها در ناحیه پایین کمر کمتر از ناحیه پایین کمر انسان‌های امروزی انحنا دارد.

با این حال، آن‌ها می‌گویند ستون مهره‌های انسان‌های امروزی در این مطالعات متعلق به آن‌هایی بوده است که بعد از آغاز صنعتی شدن، که زندگی مردم را به طور چشمگیری زیر و رو کرد، راحت زندگی کرده‌اند.

اسکات ویلیامز، نویسنده همکار این مطالعه از دانشگاه نیویورک، در بیانیه‌ای گفت: «تحقیق گذشته نشان داده است که میزان بیشتر درد کمر به مناطق شهری و به‌ویژه به محیط کارگاه‌های سرپوشیده‌ای مربوط است که کارکنان در آن‌ها برای مدتی به شکل کاری خسته کننده و دردناک قرار می‌گرفتند، مانند نشستن مداوم روی چهارپایه در حالی که به جلو خم شده‌اند.»

محققان با بررسی مهره‌های انسان‌هایی که در دوران پساصنعتی زندگی می‌کرده‌اند، می‌گویند که این مطالعات ابتدایی ممکن است به‌اشتباه به این نتیجه رسیده باشد که شکل‌گیری ستون مهره‌هایی که در انسان‌های امروزی، هومو ساپینز، دیده شده است، به دلیل رشد تکاملی باشد و نه به خاطر تغییر در سبک زندگی و شرایط کاری.

دکتر ویلیامز اشاره می‌کند: «سبک زندگی پیش از صنعتی شدن در مقایسه با پس از آن عامل مهمی است.»

محققان می‌گویند تمایزهای مربوط به شکل‌گیری ستون مهره‌ها میان انسان‌های پیشاصنعتی و پساصنعتی اطلاعات تازه‌ای در مورد وضعیت کمر که بسیاری از مردم امروزه با آن مواجهند به دست می‌دهد.

دکتر ویلیامز گفت: «کاهش میزان فعالیت جسمی، قرار گرفتن بدن در وضعیت نامناسب، و استفاده از مبلمان، همراه با تغییرهای دیگر در سبک زندگی که پیامد صنعتی شدن است، در طول زمان به پدید آمدن ساختار ناکافی بافت نرم برای گودی کمر در طی تکامل منجر است.»

گودی کمر، انحنای خفیف پایین کمر به داخل و نشانه سازگاری اولیه انسان‌ها و دیگر نیاکان انسان‌گونه نزدیک به انسان است که روی دو پا راه می‌روند.

دکتر ویلیامز توضیح داد: «برای جبران کردن این وضعیت، استخوان‌های پایین کمر ما بیشتر از نیاکان پیشاصنعتی و نئاندرتال ‌ما از هم جدا شده است، که در مقایسه با جوامع پساصنعتی احتمالا به درد بیشتر در ناحیه پایین مهره‌ها منجر می‌شود.»