پنج سال پیش، تقریبا همین روز، به‌مناسبت روز ملی آگاهی از خشونت با سلاح گرم، درباره کنترل اسلحه در وبلاگم مقاله‌ای نوشتم.

پرسیدم: «آیا محافظت از متمم دوم [قانون اساسی] از محافظت از فرزندانمان مهم‌تر است؟» بعد روز سه‌شنبه، یک نوجوان ۱۸ ساله ۱۹ کودک را به قتل رساند‌ــ و از اینکه قانون‌گذاران ما برای تصویب قوانین اسلحه که از فرزندان ما محافظت کند، هیچ کاری انجام نداده‌اند، دلشکسته، منزجر و عصبانی‌ام.»

هیچ بهانه و هیچ توجیهی برای آنچه اتفاق افتاد وجود ندارد. قوانین فعلی کشور ما در مورد کنترل اسلحه محافظ فرزندان ما نیست. باید قانون‌گذار را وادار کنیم قوانینی وضع کند که با دنیای امروز متناسب باشد.

سلاح‌های نیمه‌خودکار، سلاح‌های تهاجمی‌، سلاح‌های جنگی، نباید به‌طور قانونی به فروش برسند یا در اختیار غیرنظامیان آمریکایی قرار بگیرند. باید ممنوع شوند. ختم کلام. در نیوتاون، پارکلند، آرورا، سن برناردینو، اورلاندو، پارکلند، در تیراندازی [شهر] بوفالو ۱۰ روز پیش و طبق گزارش‌ها، در تیراندازی روز سه‌شنبه، از تفنگ‌های نیمه خودکار سبک ای‌آر-۱۵ استفاده شده بود.

سلاح‌های تهاجمی ابزار دفاع شخصی نیستند. سلاح‌های پیچیده‌ا‌ی‌‌اند که برای کشتن طراحی شده‌اند. زمانی که متمم دوم نوشته شد، سلاح‌های تهاجمی اصلا وجود نداشتند. نباید اجازه بدهیم مردم با استفاده از جمله‌ای که قرن‌ها پیش نوشته شده است، در دورانی که فناوری، زمانه و بشریت کاملا متفاوت بود، به ما حکم کنند چطور قوانین مالکیت اسلحه را تنظیم کنیم و چگونه امروز از فرزندانمان محافظت کنیم.

سن قانونی خرید اسلحه نیز موضوعی جدی است و باید به آن رسیدگی کرد و آن را افزایش داد. تیرانداز پارکلند، تیرانداز فروشگاه بوفالو، تیرانداز تگزاس: همگی زیر ۲۱ سال سن داشتند و طبق گزارش‌ها، اسلحه را قانونی خریده بودند.

این‌ها نوجوان‌اند. کسی که هنوز به سن قانونی خرید الکل نرسیده است نباید اجازه خرید اسلحه داشته باشد. در هیچ جای دنیا یک نوجوان ۱۸ ساله به اسلحه نیمه‌خودکار یا هیچ سلاح دیگری نیاز ندارد و هیچ جای دنیا غیر از [حادثه‌ای] دلخراش نتیجه‌ دیگری ندارد. الان که این کلمات را تایپ می‌کنم به‌شدت گیج شده‌ام که [چطور] چنین چیزی عادی، پذیرفتنی‌ــ و قانونی است.  

بدون شک سلامت روان، نژادپرستی و نفرت عمیق در انگیزه تیراندازی‌های جمعی در سال‌های اخیر نقش داشته است. و در سطح جامعه، در مقام والدین و معلم، برای کمک به نوجوانان و جوانان کارهای زیادی می‌توان انجام داد که انجام نمی‌شود. اما تنها چیزی که اکنون قانون‌گذاران می‌توانند و باید مهارش کنند دسترسی به سلاح است.

البته، افراد بالای ۲۱ سال هم [به دیگران] صدمه می‌زنند، و تیراندازی‌های دیگر در سال‌های اخیر را افراد بالای ۲۱ سال مرتکب شده‌اند، اما اگر سن قانونی خرید را افزایش دهیم‌ــ و در کنار آن سلاح‌های تهاجمی را ممنوع کنیم‌ــ بی‌شک می‌توانیم از تعداد فجایع احمقانه بکاهیم و جان کودکان را نجات بدهیم.

دیگر نمی‌توانیم این را عادی تلقی کنیم. این طبیعی نیست که نوجوانی کودکان را بکشد. این طبیعی نیست که کودکان ما در مدارس تمرین تیراندازی کنند. طبیعی نیست که موقع خرید مواد غذایی به شما شلیک کنند. من مقابل این موضوع بی‌تفاوت نمی‌نشینم. هیچ‌وقت بی‌تفاوت نخواهم بود. ما نمی‌توانیم این را بپذیریم.

نمی‌توانیم بگذاریم پنج سال دیگر هم بگذرد بدون اینکه قوانین کارا و تاثیرگذار برای محافظت از بچه‌هایمان وضع شود.ما والدینیم، ما مادریم، التماس می‌کنیم و خواهش می‌کنیم که کاری کنید.

فکرش را بکنید کل بچه‌های کلاس دیدند که دوستانشان جلوی چشمانشان کشته شدند. این ضربه روحی یک عمر با تمام افراد درگیر [حادثه] می‌ماند. کلمات از بیان اندوه من برای والدینی که بچه‌هایشان از مدرسه به خانه برنگشته‌اند قاصر است. 

از رهبرانمان می‌خواهم دور هم جمع شوند و سیاست را کنار بگذارند و کودکان را در اولویت قرار بدهند.

این متن با اجازه کیم کارداشیان از اینستاگرام بازنشر شده است.