فرانک ریبری، ستاره پیشین تیم ملی فرانسه و بایرن مونیخ به دلیل مصدومیت مزمن زانو در ۳۹ سالگی تصمیم به خداحافظی از فوتبال گرفته است. آخرین بازی ریبری در هفته اول لیگ ایتالیا مقابل رم بود، ولی بعد از آن به دلیل مصدومیت نتوانست برای سالرنیتانا بازی کند.
مهاجم فرانسوی در ماه آوریل ۴۰ ساله می‌شود و گفته بود که می‌خواهد تا این سن به فوتبال حرفه‌ای ادامه بدهد، ولی مصدومیت زانو اجازه نداد به این خواسته‌اش برسد. با این حال او تا پایان فصل سفیر باشگاه سالرنیتانا باقی خواهد ماند.
ریبری اولین بار با بازی در تیم متز در لیگ فرانسه مطرح شد و پس از حضور کوتاهی در گالاتاسرای به مارسی پیوست. درخشش در این تیم پرطرفدار کمک کرد که او همراه تیم ملی فرانسه به جام جهانی ۲۰۰۶ برود.
او در کنار نسل بازیکنان بازمانده از تیم قهرمان جهان ۱۹۹۸ زیر نظر دومنک به یکی از بازیکنان اصلی تبدیل شد و تا پای قهرمانی هم پیش رفت، ولی فرانسه در ضربات پنالتی بازی فینال به ایتالیا باخت.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
ریبری بعد از درخشش در جام جهانی با پیشنهاد‌های مختلفی روبرو شد، ولی بایرن مونیخ را انتخاب کرد و با این تیم آلمانی به مهم‌ترین افتخارهای دوران فوتبالش رسید. او بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۹ پیراهن بایرن را به تن کرد و در این مدت ۹ بار قهرمان بوندس‌لیگا شد. او یکی از اعضای اصلی تیم بایرن در سال ۲۰۱۳ بود که با هدایت یوپ هاینکس، قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را هم تجربه کرد.
در این سال‌ها بایرن با زوج ریبری – روبن شهرت داشت و رسانه‌ها به دو گوش چپ و راست مهارنشدنی این تیم لقب «روبری» داده بودند.
ریبری بعد از ترک بایرن پیشنهاد‌های مختلفی داشت، ولی ترجیح داد به یک لیگ رقابتی برود و فیورنتینا را انتخاب کرد. او دو فصل برای تیم شهر فلورانس بازی کرد و پنج گل زد. او در سال ۲۰۲۱ به سالرنیتانا پیوست که تازه به سری A صعود کرده بود و نقش پررنگی در بقای این تیم داشت.
ریبری ۸۱ بازی و ۱۶ گل ملی دارد و آخرین حضورش با پیراهن فرانسه به سال ۲۰۱۴ بازمی‌گردد. او قرار بود یکی از بازیکنان اصلی فرانسه در جام جهانی برزیل باشد، ولی به دلیل مصدومیت کنار رفت و بعد از آن اعلام کرد که به دلایل شخصی از تیم ملی کنار می‌رود. او بعدا ابراز تمایل کرد به تیم ملی بازگردد، ولی دشان که جوان‌گرایی کرده بود به او چراغ سبز نشان داد.
