حضور ایران در جام جهانی قطر و بازی اول مقابل انگلستان با حواشی بسیاری همراه بوده و هم‌زمانی برگزاری جام جهانی و خیزش مردمی در ایران تیم ملی فوتبال را هم از سوی معترضان و هم حکومت تحت فشار قرار داده است.

نشریه بلومبرگ در تحلیلی به حضور تیم ملی فوتبال ایران در این دوره از جام جهانی می‌پردازد، دوره‌ای که شاید سیاسی‌ترین حضور ایران در جام جهانی باشد.

نویسنده مقاله به پیشینه طولانی استفاده دولت‌های خودکامه از جام جهانی فوتبال برای انحراف افکار عمومی داخلی و خارجی از استبدادشان اشاره می‌کند و می‌نویسد دستگاه تبلیغ جمهوری اسلامی نیز از پیروزی تیم ملی ایران بر «شیطان بزرگ» در جام جهانی ۱۹۹۸ در فرانسه نهایت بهره را برد و آن را به نمادی برای مقاومتش در مقابل آمریکا تبدیل کرد.

اما او معتقد است این بار داستان فرق می‌کند، دیدار تیم ملی ایران با آمریکا در جام جهانی قطر برای ایرانیان عاشق فوتبال اهمیتش را از دست داده است. اکنون، خیابان‌های ایران صحنه اعتراض است، نه جشن و پایکوبی برای فوتبال. برای حکومت دشوار خواهد بود در مورد مقاومت مقابل غرب رجز بخواند، وقتی حتی هم‌زمان با مسابقه اول بین ایران و انگلستان، نیروهای امنیتی مشغول سرکوب خشن معترضان، به‌ویژه در مهاباد، بودند.

از سوی دیگر، تیم ملی در این دوره با دستگاه تبلیغ حکومت همراه نیست. وقتی بازیکنان پیش از آغاز مسابقه مقابل انگلستان، از خواندن سرود ملی امتناع کردند، امید جمهوری اسلامی به استفاده از جام جهانی برای انحراف توجه از سرکوب خشونت‌بار معترضان در ایران به باد رفت.

بنابراین تیم فوتبال نیز به سایر تیم‌های ورزشی پیوست که هنگام پخش سرود ملی سکوت کرده‌اند یا از حرکت‌های دیگری برای ابراز همبستگی با معترضان استفاده کرده‌اند.

به عقیده نویسنده بلومبرگ، این نافرمانی بازیکنان تیم ملی از این جهت قابل توجه است که پیش‌تر علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، گوشزد کرده بود به کشور «بی‌احترامی» نشود و بازیکنان پیش از سفر به قطر، با ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهوری، دیدار کرده و پیراهن شماره ۱۲ تیم ملی را به او داده بودند.

البته این دیدار انتقاد و تمسخر معترضان را در پی داشت و برخی از آن‌ها تیم ملی را «تیم ملا» نامیدند. برخی تماشاگران ایرانی حاضر در ورزشگاه در دوحه نیز خطاب به بازیکنان شعار «بی‌شرف! بی‌شرف!» سر دادند.

به رغم اعتراض خاموش بازیکنان تیم ملی به جمهوری اسلامی، شادی ایرانیان از شکست تیم ملی مقابل تیم انگلستان از چشم نویسنده بلومبرگ پنهان نمانده است و می‌نویسد ایرانیان با بوق زدن در خیابان‌ها شادی خود را نشان دادند و حتی زوجی پرچم بریتانیا را در دست داشتند.

او در ادامه می‌پرسد آیا تیم ملی با امتناع از خواندن سرود ملی، توانسته است خود را در دل معترضان جا کند؟ و اضافه می‌کند: «رفتار بازیکنان و هواداران پیش از مسابقه بعدی مقابل ولز در روز جمعه تا حدی این موضوع را روشن خواهد کرد.»

به عقیده نویسنده، جمهوری اسلامی پیش از بازی مقابل آمریکا، بازیکنان تیم ملی را تحت فشار مضاعف قرار خواهد داد که سرود ملی را بخوانند، تا این روایت را بقبولاند که ایرانیان از آمریکا بیش از حاکمان جمهوری اسلامی متنفرند. اما ارزش تبلیغاتی جام جهانی برای جمهوری اسلامی همین الان هم از دست رفته است.