دانشمندان گفتند ممکن است نوعی از سیارک «به سختی نابودشونده»، که از توده‌های سنگی تشکیل شده است، به استراتژی‌های جدیدی از جمله «انفجار هسته‌ای» نیاز داشته باشد تا از مسیر احتمالی برخورد با زمین منحرف شود.

این تحقیق که روز دوشنبه در مجله پی‌ان‌ای‌اس [مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا] منتشر شد، سه ذره ریز از گرد و غبار گردآوری‌شده از سطح یک سیارک باستانی ۵۰۰ متری قلوه‌سنگی به نام ایتوکاوا را مورد بررسی قرار داد.

تجزیه و تحلیل این ذرات غبار که کاوشگر هایابوسا ۱ سازمان فضایی ژاپن جاکسا به زمین آورد، نشان داد که این سیارک ممکن است تقریبا به اندازه خود منظومه شمسی قدمت داشته باشد.

دانشمندان، از جمله دانشمندان دانشگاه کرتین در استرالیا، دریافتند که نابود کردن ایتوکاوا - حدود دو میلیون کیلومتر دورتر از زمین و در ابعاد هاربر بریج سیدنی - تقریبا غیرممکن است.

سال گذشته، ناسا در آزمایش اثبات مفهومی ماموریت دارت خود نشان داده بود که با برخورد دادن یک فضاپیما، احتمالا می‌توان مکان یک سیارک تهدیدکننده زمین را پیش از رسیدن به سیاره، عملا تغییر داد.

اما مطالعه جدید نشان می‌دهد که تغییر مسیر سیارکی مانند ایتوکاوا، که از توده‌ای از قلوه‌سنگ و غبار تشکیل شده، با کوبیدن فضاپیما به آن، ممکن است «بسیار سخت» باشد.

فرد جوردان یکی از نویسندگان این مقاله گفت: «برخلاف سیارک‌های یکپارچه، ایتوکاوا یک تکه سنگ منفرد نیست، بلکه به گروه توده‌های قلوه سنگی تعلق دارد و به این معنی است که به کلی از سنگ‌ها و تخته‌سنگ‌های سست ساخته شده است و تقریبا نیمی از آن فضای خالی است».

دکتر جوردان گفت: «پیش‌بینی می‌شود زمان ماندگاری سیارک‌های یکپارچه در کمربند سیارکی به اندازه ایتوکاوا تنها چند صد هزار سال باشد.»

دانشمندان خواستار آزمایش استراتژی‌های جدید برای کنار زدن سیارک‌هایی مانند ایتوکاوا از مسیر برخورد احتمالی با زمین‌اند.

نیک تیمز یکی از نویسندگان این مقاله می‌گوید: «اگر یک سیارک، دیرتر از آن تشخیص داده شود که [بتوان آن را] با انرژی مکانیکی جابه‌جا کرد، احتمالا می‌توانیم از رویکرد تهاجمی‌تری مانند استفاده از موج ضربه‌ای یک انفجار هسته‌ای نزدیک استفاده کنیم تا بدون نابود کردن یک سیارک قلوه‌سنگی، آن را از مسیر خارج کنیم.»

محققان گفتند برخوردی که سنگ اصلی سیارک را از بین برد و ایتوکاوا را تشکیل داد، احتمالا حداقل ۴.۲ میلیارد سال پیش رخ داده است.

این مطالعه نشان می‌دهد که ماندگاری و دوام طولانی‌مدت سیارکی به اندازه ایتوکاوا، ممکن است به‌دلیل ماهیت ضربه‌گیر مواد توده‌های قلوه‌سنگی آن باشد.

دکتر جوردان توضیح داد: «به طور خلاصه، ما متوجه شدیم که ایتوکاوا مانند یک بالش فضایی غول‌پیکر است و نابود کردن آن بسیار دشوار است.»

در این مطالعه، برای تجزیه و تحلیل سه ذره گرد و غبار، از دو روش مکمل استفاده شد: یکی از روش‌ها در حالتی سنجیده شد که یک سنگ فضایی در اثر هر برخورد شهاب دچار ضربه شده، در حالی که از روش دیگر برای تعیین تاریخ برخوردهای سیارک‌ استفاده شد.

مقاومت و ماندگاری این سیارک‌های قلوه‌سنگی پیش‌تر ناشناخته بود.

به گفته دانشمندان، این جدیدترین یافته، توانایی طراحی استراتژی‌ها را در حالتی که یکی از این سیارک‌ها به سمت زمین حرکت کند، «به خطر می‌اندازد».

دکتر تیمز افزود: «اینک، ازآنجایی که ما متوجه شده‌ایم آن‌ها می‌توانند تقریبا در تمام تاریخ منظومه شمسی دوام بیاورند، اصولا باید بیش از آنچه قبلا تصور می‌شد در کمربند سیارکی فراوان باشند، از این رو، به احتمال بیشتری اگر یک سیارک بزرگ به سمت زمین حرکت کند، این سیارک یک سیارک قلوه‌سنگی خواهد بود.»