یکی از اولین چیزهایی که با شنیدن صدای ضبط‌شده خودمان ممکن است به ذهنمان خطور کند این است که آیا من واقعا چنین صدایی دارم؟ یک توضیح فیزیولوژیکی برای این احساس این است که ما هرگز هنگام صحبت صدای واقعی خودمان را نمی‌شنویم؛ دست‌کم نه به آن شکلی که دیگران می‌شنوند.

بنا به گزارش بی‌بی‌سی، ما صدای خودمان را به دو صورت ‌می‌شنویم: در درون و از طریق استخوان‌های سرمان که ارتعاشات عمیق‌تر با فرکانس پایین‌تر ایجاد می‌کنند و در بیرون سرمان با گسترش امواج صوتی و رسیدن آن‌ها به پرده گوش.

هنگام گوش‌ دادن به صدای ضبطشده خودمان هدایت آن استخوانی را که مسئول ارائه فرکانس‌های پایین‌تر و عمیق‌تر است، از معادله حذف می‌کنیم. همین باعث می‌شود صدای خودمان را بسیار بلندتر از آنچه حرف می‌زنیم، بشنویم که باعث تعجب می‌شود.

پن استیت هریسبورگ و کالج آلبرایت در سال ۲۰۱۳ در یک کار تحقیقاتی از ۸۰ شرکت‌کننده خواستند جذابیت مجموعه‌ای از صداهای ضبط‌شده را ارزیابی کنند. قرار بر این بود که آن‌ها بدون اینکه بدانند، صدای ضبط‌شده خودشان را هم بشنوند و ارزیابی کنند.

نتایج نشان داد وقتی شرکت‌کنندگان صدای ضبط‌شده خودشان را تشخیص نمی‌دادند، آن را به طور قابل‌توجهی بالاتر ارزیابی می‌کردند.

البته هنگامی که به صدای خود گوش می‌دهیم، یک واکنش روانی هم وجود دارد که باید در نظر بگیریم. دکتر جورج فیلدمن، عضو رسمی انجمن روانشناسی بریتانیا، به بی‌بی‌سی گفت: «فکر می‌کنم وقتی صدای خودمان را می‌شنویم، در مورد چگونگی صدای تولیدشده استانداردهای بسیار بالایی را در نظر می‌گیریم.»

صداها می‌توانند شکل‌‌دهنده بخش مهمی از هویت ما باشند؛ بنابراین زمانی که استانداردهای ما را براورده نمی‌کنند، واکنشی تنفرآمیز، ترس یا ناراحتی ایجاد می‌کنند.

چه چیز باعث می‌شود با شنیدن صدای خودمان حس تنفر و شرم به ما دست بدهد؟

احساس تنفر توام با شرم که با شنیدن صدای خودمان به‌ وجود می‌آید، پدیده عصر حاضر است. دکتر فیلدمن توضیح می‌دهد: «این حس، واکنشی عجیب است که ما در دنیای مدرن نشان می‌دهیم؛ البته برای اجداد ما هم هرگز غیرممکن نبود.»

گوش دادن به صدای ضبط‌شده خود گاهی‌اوقات مانند تجربه تماشای خود خارج از بدن و از زاویه بیرونی است؛ همان‌طور که دیدن تصویر یا ویدیویی از خودمان که تصویر آینه‌‌ای نیست، گاهی حس شوک و ترس ایجاد می‌کند.

دکتر فیلدمن می‌گوید: «اغلب از صدای خودمان می‌ترسیم چرا که در واقع به نوعی تجربه رویارویی با خود است. بنابراین پس از شنیدن صدا، بدن ما منقبض می‌شود؛ واکنشی که اغلب بعد از ترس یا شوکه شدن در بدن به‌ وجود می‌آید.»

البته مانند موارد دیگری از این دست، با تکرار گوش دادن به صدای خودمان این حس ناخوشایند کاهش می‌یابد.

برای غلبه بر این احساس منفی راه‌‌های بسیاری وجود دارد، از جمله ضبط صدا و تصویر و مشاهده ویدیو حرف‌ زدن خودمان. با این کار می‌توانیم حالات چهره‌مان را هم ببینیم و حس ترس از دوربین را هم کاهش دهیم.

همچنین ثابت شده است که تمرین‌های تنفسی مانند تنفس دیافراگمی کیفیت صدا را بهبود می‌بخشد. تنفس دیافراگمی استرس را نیز کاهش می‌دهد و واکنش‌های آرامسازی بدن را تقویت می‌کند.  

بنابراین دفعه بعد که صدای ضبط‌شده خودتان را می‌شنوید، خیلی سخت نگیرید. بسیار محتمل است که شما عادت داشته باشید صدای خودتان را به شیوه‌ای متفاوت بشنوید.