باستان‌شناسان از غاری در اسپانیا تعدادی اسکلت انسان باستان پیدا کرده‌اند که یکی از آن‌ها به شکل «جام جمجمه» درآمده است.
برخی از این اسکلت‌های کشف‌شده به ابزارهایی مانند جام تبدیل شده‌اند.
به گفته این پژوهشگران از جمله محققان سوییسی و اسپانیایی، تغییرات عمدی پس از مرگ روی استخوان‌های یافت‌شده در این غار به حدود هزاره پنجم تا دوم پیش از میلاد بازمی‌گردد.
این مطالعه که روز چهارشنبه در نشریه پلوس وان (PloS One) منتشر شد، نشان می‌دهد غارها در این شبه‌جزیره ایبریایی به مدت هزاران سال محل دفن و تغییرات بعدی بوده‌اند.
با اینکه در پژوهش‌های پیشین استفاده از غار به‌مثابه محل تدفین به شکل یک پدیده فرهنگی ثابت شده، دلیل اصلی این تغییرات در بقایای مدفون‌شده انسان نامشخص باقی مانده است.
این کار به‌ویژه در شبه‌جزیره ایبری جنوبی از حدود هزاره چهارم پیش از میلاد رواج داشت.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
پژوهشگران، از جمله رافائل مارتینز سانچز از دانشگاه کوردوبا در اسپانیا و پژوهشگران دانشگاه برن، تعداد زیادی بقایای اسکلت متعلق به دست‌کم ۱۲ نفر را که در غار لوس مارمولس در جنوب اسپانیا کشف شده بود، ارزیابی کردند.
آن‌ها از تاریخ‌گذاری رادیوکربن برای تعیین تاریخ تدفین این افراد استفاده کردند که نشان داد این دفن‌ها به هزاره پنجم و دوم پیش از میلاد برمی‌گردد.
این مطالعه همچنین تغییرات عمدی پس از مرگ در این استخوان‌ها را ثبت کرد.
این تغییرات عبارت بودند از شکستگی‌ها و خراش‌هایی که ممکن است در نتیجه تلاش برای بیرون کشیدن مغز استخوان و سایر بافت‌ها انجام شده باشند.
دانشمندان در این مطالعه نوشتند: «آثار انسانی روی این بقایاــ شکستگی‌های اضافی، تغییرات کانال مغز و آثار خراش‌ــ تکه‌تکه شدن عمدی آن‌ها، زدودن بافت‌های نرم باقی‌مانده و در برخی موارد، استفاده مجدد را نشان می‌دهد.»
باستان‌شناسان در میان این بقایا یک درشت‌نی‌ــ استخوان ساق پا‌ــ نیز یافتند که به نظر می‌رسد برای استفاده به صورت ابزار تغییر یافته بود.
این پژوهشگران یک جمجمه به شکل «جام جمجمه‌ای» نیز پیدا کردند که گمان می‌کنند ممکن است به طور مشابه برای غذاخوری یا کاربردهای عملی به این شکل درآمده باشد.
این باستان‌شناسان نوشتند: «الگوی تکراری، پراکندگی [آن‌ها] روی طاق جمجمه و عمق کم خراش روی جام جمجمه نشان‌دهنده تلاش برای زدودن بافت نرم باقی‌مانده از آن با استفاده از خراش‌های مکرر و با اعمال نیروی نسبتا کم است.»
به گفته دانشمندان، این یافته‌ها با سایر مکان‌های غار در شبه‌جزیره ایبری جنوبی همخوانی دارد که نشان می‌دهد دفن بازمانده‌های انسانی و سپس تغییر آن‌ها به شکل [ظروف] آشپزی و ابزار روشی متداول بوده است.
آن‌ها [در مطالعه خود] نوشتند: «این داده‌ها با داده‌های مکان‌های غاری دیگر از همان منطقه جغرافیایی هماهنگی دارد که ایدئولوژی‌های مشترک به‌ویژه در دوره نوسنگی با محوریت بدن انسان را نشان می‌دهد.»
آن‌ها می‌گویند اهداف نمادین بیشتری از این تغییرات وجود دارد که ممکن است با مطالعه بیشتر واضح‌تر شود.
© The Independent
