امرالله صالح، معاون پیشین ریاست‌جمهوری افغانستان، در مصاحبه با یک رسانه هندی از اخراج اجباری مهاجران افغان از پاکستان انتقاد کرد و پاکستان را حامی تروریسم و رژیم طالبان توصیف کرد.

امرالله صالح گفت که پاکستان علاوه بر پناه دادن به سراج‌الدین حقانی، وزیر داخله (کشور) طالبان، و خانواده‌اش به‌مدت دو دهه، زمینه مدیریت برخی از تجارت‌های بزرگ از راولپندی، اسلام‌آباد، پیشاور، و کراچی را برای او فراهم کرده بود.  

او گفت: «امیرخان متقی، وزیر خارجه طالبان، و خانواده‌اش تجارت بسیار بزرگ از خیبر پختونخواه تا کراچی را مدیریت می‌کنند. خانواده ملا یعقوب [وزیر دفاع طالبان] در آنجا [پاکستان] زندگی می‌کند. حقانی [وزیر داخله طالبان] زبان مردم افغانستان را نمی‌داند و وقتی به ولایت‌ها [استان‌ها] سفر می‌کند، از مترجم استفاده می‌کند و این نخستین بار در تاریخ کشور ما است که وزیر به‌اصطلاح داخله از مترجم برای ارتباط گرفتن با مردم استفاده می‌کند.» 

صالح بار دیگر طالبان را «دست‌نشانده» حکومت پاکستان خطاب کرد. 

امرالله صالح گفت که کابینه طالبان به زبان اردو تسلط دارند و فرزندان رهبران و مقام‌های طالبان در پاکستان مشغول‌ تحصیل‌اند.

او گفت که برای اسلام‌آباد مقدور نیست روابطش را با طالبان قطع کند، چون وابستگی زیادی به یکدیگر دارند و طالبان شبکه مدرسه‌های دینی در کراچی و خیبر پختونخوا را در اختیار دارند. 

امرالله صالح، معاون پیشین ریاست‌جمهوری افغانستان، گفت که پاکستان به‌خاطر اتحاد ژئوپلیتیکی با غرب و جهان غرب مرزهایش را در دهه ۸۰ میلادی به روی مهاجران افغان باز کرد تا شهروندان افغان با اتحاد جماهیر سرخ شوروی پیشین و حکومت مورد حمایت آن در افغانستان بجنگند.

او گفت: «در دهه ۸۰ میلادی، یک شهروند افغان می‌توانست بدون مدرک به پاکستان برود و این در آن زمان باعث ایجاد مشکلاتی شده بود، اما پاکستان سکوت می‌کرد، زیرا این مهاجران منبع درآمد بودند و آن‌ها به پاکستان اهمیت ژئوپلیتیکی می‌دادند. پاکستان هیچ سازوکاری برای ثبت‌نام این مهاجران ایجاد نکرده بود » 

صالح گفت که پاکستان همواره می‌خواهد از افغانستان به‌عنوان «عمق استراتژیک» خودش استفاده کند و یک گروه طرفدار اسلام‌آباد در آن کشور حاکم باشد. 

امرالله صالح مدعی شد که پاکستان از مهاجران به‌عنوان نیروی تامین ستیزه‌جویی استفاده کرد و آن‌ها را در مدرسه‌های دینی آموزش نظامی داد تا علیه افغانستان، نیروهای ناتو، و آمریکا بجنگند. 

او گفت که پاکستان به‌رغم درخواست جامعه بین‌المللی از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۰ به بهانه اسکان «فقیرترین» مردم و ناتوانی در شناسایی طالب و غیرطالب، اجازه نظارت در مناطق را به جامعه جهانی نداد.  

او گفت که شورای کویته طالبان برای دو دهه دفتر و مرکز فرماندهی عالی طالبان و مورد حفاظت حکومت پاکستان بود.  

او افزود که پاکستان امیدوار بود که با روی کار آمدن طالبان در قدرت، نظامی‌سازی مدرسه‌های دینی با کمک مستقیم ارتش پاکستان به‌ ابزار سیاست خارجی بدل شود و این تنها بازار سیاست خارجی آن‌ها باقی بماند. 

امرالله صالح گفت که اخراج مهاجران افغان با هدف امتیازگیری پاکستان از جامعه جهانی صورت می‌گیرد و طالبان هیچ مذاکره‌ای با اسلام‌آباد در پیوند با توقف روند اخراج مهاجران افغان نکرده‌اند. 

او گفت: «طالبان هیچ جایگاه مشروعیت سیاسی برای مذاکره با پاکستان ندارند. طالبان جز به خانواده‌های خودشان به ۴۰ میلیون جمعیت افغانستان ظنین‌اند. چگونه می‌توانیم انتظار داشته باشیم که این گروه با مهاجران اخراج شده از پاکستان ابراز همدردی کند.» 

معاون پیشین ریاست‌جمهوری افغانستان گفت که دارایی‌های مهاجران افغان در پاکستان به بهانه اخراج مهاجران فاقد مدرک قانونی مصادره می‌شود و با خانواده‌های افغان «بی‌حرمتی» می‌شود و کودکان و زنان و سالمندان را بدون توجه به وضع جسمانی و سلامتی‌شان به مراکز اخراج می‌برند. 

امرالله صالح دست داشتن شهروندان افغان در حمله‌های تروریستی در پاکستان را رد کرد و گفت که خواجه آصف، وزیر دفاع پیشین پاکستان، از بمب‌گذاران انتحاری طالبان به‌عنوان «مبارزان آزادی» نام برده است.  

او گفت: «به یاد داشته باشید که عمران خان [نخست‌وزیر پیشین پاکستان] پیروزی طالبان را جشن گرفت و تمام نهادهای مذهبی در پاکستان به یاد بیاورند که چگونه برای مدتی طولانی قتل‌عام مردم افغانستان را به نام جهاد جشن می‌گرفتند.»  

اما پاکستان دست داشتن در حمایت از تروریسم را رد می‌کند و تاکید بر داشتن روابط با افغانستان دارد.