در یک بررسی تازه مشخص شده است که حتی اگر گونه‌های بیگانه فضایی هوشمند وجود داشته باشند، محدودیت‌های فیزیکی برخی از سیارات ممکن است مانع سفر آن‌ها به فضا شود.
این مقاله تحقیقی در مجله «انجمن میان‌سیاره‌ای بریتانیا»، امکان زندگی تمدن‌های بیگانه در سیارات دیگر و عواملی را که ممکن است بر توانایی آن‌ها در اکتشاف فضا تاثیرگذار باشد، ارزیابی کرد.
این مقاله به تاثیر سرعت گریز از یک سیاره، در ایجاد امکان پرتاب به فضا و کاوش در منظومه خورشیدی آن سیاره پرداخت.
برای نمونه، سرعت گریز از زمین ۱۱.۲ کیلومتر بر ثانیه است، یعنی بیش از ۴۰ هزار کیلومتر بر ساعت - سرعتی که یک موشک برای فرار از نیروی گرانشی زمین باید به آن دست یابد.
در بررسی‌های اخیر اغلب سیارات اَبَرزمینی که گزینه‌های احتمالی میزبانی برای حیات بیگانه شناسایی شده‌اند، جرم و گرانش بسیار بالاتری دارند.
جرم این سیارات ممکن است تا ۱۰ برابر زمین باشد، به این معنی که موجودات متمدن بیگانه هوشمندی که بر روی آن سیارات زندگی می‌کنند ممکن است با سرعت گریز بسیار بالاتری سروکار داشته باشند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
الیو کوئیروگا، نویسنده این مقاله و استاد دانشگاه دل‌آتلانتیکو‌مدیو در اسپانیا، گفت: «از همین رو ممکن است گونه‌های هوشمند این سیارات، صرفا به دلیل نداشتن امکان فیزیکی، هرگز نتوانند به فضا سفر کنند.»
دکتر کوئیروگا در این پژوهش سرعت احتمالی گریز را برای برخی از سیارات شناخته‌شده خارج از منظومه شمسی محاسبه کرد و از معیاری به نام عامل [یا اصطلاحا فاکتور] گریز سیاره فراخورشیدی (Fex) نام برد.
استدلال این تحقیق آن است که سفر فضایی در سیاره‌ای با میزان فِکس (عامل گریز سیاره فراخورشیدی) ۲.۲ تقریبا ناممکن است.
این مطالعه یادآور شد: «مقادیر بیش از ۲.۲ فِکس، سفر فضایی را برای ساکنان سیاره فراخورشیدی ناممکن می‌کند.»
کوئیروگا می‌نویسد: «آن‌ها قادر نخواهند بود با استفاده از هیچ مقدار سوخت قابل تصوری سیاره را ترک کنند، همچنین یک ساختار موشکی قابل دوام هم، دست‌کم با موادی که ما می‌شناسیم، نمی‌تواند فشارهای موجود در این فرایند را تحمل کند.»
نه‌تنها خروج از اَبَرزمین‌ها، بلکه ورود دوباره فضاپیماها [به آن‌ها] نیز چالش‌های اساسی خواهند داشت.
برخی دیگر از سیارات که احتمال می‌دهند در آن‌ها حیات وجود داشته باشد، سیاراتی‌اند که دکتر کوئیروگا آن‌ها را «سیارات تُنگ ماهی» می‌نامد. گونه‌های موجود بر آن سیارات ممکن است در اقیانوس‌ها وجود داشته باشند.
او می‌گوید در چنین سیاره اقیانوسی ارتباط در فواصل دور، بدون نیاز به ابزار، مشابه اشتراک اطلاعات میان وال‌ها روی زمین، ممکن است کمی ساده‌ترباشد.
در این تحقیق استدلال می‌شود که گونه‌های هوشمندی که در چنین سیاره‌ای زندگی می‌کنند ممکن است [در شرایط محیطی خود] چالشی نداشته باشند که [نیاز به ایجاد] وسایل ارتباطی داشته باشد.
دکتر کوئیروگا می‌نویسد: «فناوری ارتباط از راه دور ممکن است هرگز در چنین سیاره‌ای ایجاد نشود، حتی اگر این سیاره تمدن کاملا پیشرفته‌ای داشته باشد.»
© The Independent
