مانند بسیاری از موضوع‌های مد روز، ایده «بژ غمگین» هم محصول شبکه‌های اجتماعی است.

بررسی‌ها نشان می‌دهد تبلیغات ساخته‌شده برای محصولات سازگار با محیط‌زیست برای کودکان به‌تدریج وارد قلمرو عجیبی شده‌ و تغییر کرده که بخشی از این تغییر به دلیل محبوبیت رنگ‌های خنثی و ملایم است. به طوری که این کالاها به‌شکلی فزاینده‌ به قلمرو بی‌رنگی کشیده شده‌اند و به دلیل استفاده از رنگ‌های خنثی، بی‌روح و غمگین به چشم می‌آیند. حتی به نظر می‌رسد هرچه کالا گران‌تر باشد، احتمال بیشتری دارد که رنگ خنثی یا بژ داشته باشد.

با رواج این سبک در دنیای لوازم، لباس و اسباب‌بازی‌های کودکان این سوال مطرح می‌شود که آیا رنگ‌ــ یا فقدان آن‌ــ بر رشد کودک هم تاثیر می‌گذارد و آیا والدین با انتخاب سبک بژ غمگین روی سلامت روان فرزندانشان تاثیر منفی می‌گذارند؟ پاسخ لیزا دیارد، پزشک متخصص اطفال، به نشریه سلامت کلینیک کلیولند، منفی است.

پاسخ مختصر این است که خیر؛ بژ غمگین به رشد بصری کودک شما آسیبی نمی‌رساند، خلاقیت او را مختل نمی‌کند و زندگی او را کسالت‌بار نخواهد کرد.

دکتر دیارد خاطرنشان می‌کند: «والدین در مناطق مختلف جهان فرزندشان را با مجموعه رنگ‌هایی متفاوت بزرگ می‌کنند و کودکانی با ویژگی‌های مثبت و شگفت‌انگیز هم پرورش دهند.»

از بسیاری جهات، بحث بژ غمگین واقعا درباره رنگ‌ها نیست و بیشتر به یک مسئله فرهنگی وسیع‌تر در مورد معنای خوب والد بودن و شیوه‌های تربیتی مربوط می‌شود. ظهور رنگ بژ و سایر رنگ‌های خنثی نتیجه چندین عامل مختلف است. یکی از تاثیرگذارترین عوامل تغییر فرهنگ عامه تحت تاثیر رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی است. بسیاری استدلال می‌کنند که موج بژ غمگین را افراد مشهور و چهره‌های شناخته‌شده در شبکه‌های اجتماعی آغاز کردند که برای تولید محتوا، به سراغ دکوراسیون به رنگ خنثی و پس‌زمینه‌های تک‌رنگ رفتند.

جای تعجب ندارد که زیبایی‌شناسی این  افراد مشهور روی  طراحی داخلی و مد تاثیر گذاشته باشد. امروزه داشتن خانه‌ای با حداقل دکوراسیون، پر از سایه‌های خاکستری مایل به کرم و پر از مواد طبیعی نمادی از وضعیت اجتماعی و مالی خوب است. حتی برای برخی افراد، انتخاب مجموعه رنگ‌های خنثی معادل ثروت و سلیقه است.

دکتر دیارد می‌‌گوید: «داشتن زیبایی‌شناسی شخصی بی‌ضرر است. این چیزی است که والدین لزوما مجبور نیستند از آن دست بکشند، به‌خصوص در سال‌های اولیه به دنیا آمدن کودک. نوزاد واقعا اهمیتی نمی‌دهد که اتاقش بژ باشد. ضمن اینکه اتاق تنها چیزی نیست که قرار است ببیند. به تمام رنگ‌هایی فکر کنید که کودکتان وقتی او را با کالسکه بیرون می‌برید، با آن‌ها مواجه می‌شود. به فیلم‌های موردعلاقه آن‌ها و زمانی که برای بازی‌های حسی صرف می‌کنید، فکر کنید.»

آیا بچه‌ها به رنگ نیاز دارند؟

نوزادان اغلب با چشمان بسته یا نیمه‌بسته به دنیا می‌آیند زیرا به‌شدت به نور حساس‌اند. وقتی هم چشمانشان را باز می‌کنند، بیشتر اشیاء موجود در دایره دیدشان را می‌بینند و سپس با رشد شبکیه و گشاد شدن مردمک‌ها، دید مرکزی و درنهایت توانایی ردیابی اشیا با چشم‌ را به دست می‌آورند.

دکتر دیارد توضیح می‌دهد: «در بدو تولد، نوزادان می‌توانند چیزهای متفاوت را تشخیص دهند؛ بنابراین، آن‌ها بین روشنایی و تاریکی تمایز قائل می‌شوند، اما رنگ‌های مختلف را تشخیص نمی‌دهند. این توانایی معمولا در عرض چهار ماه بعدی ایجاد می‌شود.»

مطالعات نشان می‌دهد قبل از اینکه نوزادان به نقطه عطف چهارماهگی برسند و تشخیص رنگ شروع شود، آن‌ها بیشتر به تضاد رنگ واکنش می‌دهند، به ویژه در مورد رنگ‌های اصلی قرمز، زرد و آبی اما سیاه‌ و سفید هم می‌تواند موثر باشد یا سیاه و بژ. دکتر دیارد توضیح می‌دهد که خود انتخاب رنگ واقعا اهمیتی ندارد؛ این تفاوت بین رنگ‌ها است که توجه کودک را جلب می‌کنند.

او اطمینان می‌دهد: «بینایی با هر نوع ورودی بصری توسعه می‌یابد. کودکان برای رسیدن به آن نطقه به طیف کامل رنگ در خانه نیاز ندارند. طراحی خانه بر رشد کودک شما تاثیری ندارد و به او این حس را نمی‌دهد که شما یک والد خوشحالید یا یک والد غمگین و یک والد خوب یا بد.»

دکتر دیارد تصریح می‌کند که انتخاب رنگ بژ هیچ اشکالی ندارد، اما دو نکته مهم وجود دارد که باید به آن‌ها اشاره کرد:

۱ــ هرگز اسباب بازی‌ فرزندتان را رنگ نکنید

این‌ یکی از چیزهایی است که بحث بژ غمگین را به سمت افراط سوق می‌دهد. دکتر دیارد می‌گوید: «شاید برخی رنگ‌ها غیر سمی باشند اما حتی اگر احتمالی کوچک وجود داشته باشد که آن اسباب‌بازی یا وسیله به دهان فرزندتان برود، من بودم نمی‌خواستم مواد شیمیایی بیشتری به این روند اجتناب‌ناپذیر اضافه کنم.»

۲ــ اجازه دهید فرزندتان نیز زیبایی‌شناسی خود را پرورش دهد

محدود نگه‌ داشتن رنگ دکوراسیون اتاق کودک به رنگ‌های خنثی، زمانی که کودک کوچک‌تر از آن است که نظری داشته باشد، چندان مهم نیست؛ اما وقتی بچه‌ها به‌اندازه کافی بزرگ شدند که بدانند چه چیزی را دوست دارند، باید به آن‌ها امکان انتخاب داد.

دکتر دیارد می‌افزاید: «وقتی کوچولوی شما به مهدکودک می‌رود و بچه‌هایی را می‌بیند که لباس‌های نارنجی و صورتی درخشان پوشیده‌اند، به خانه می‌آید و آن چیزها را می‌خواهد. والدین باید به‌مرور تسلیم شوند.»

در پایان، انتخاب رنگ خانه شما چندان مهم نیست. مهم این است که شما کودکتان را دوست دارید و او را پرورش دهید.