پیری فرایندی زیستی است که هیچ‌کس نمی‌تواند از آن اجتناب کند. در حالت ایده‌آل، پیری زمان استراحت و لذت از ثمره یک عمر تلاش است؛ اما پیری بخش تاریکی نیز دارد که اغلب با بیماری همراه است.
ملانی مک‌رینولدز، دانشیار زیست‌شیمی از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، در مقاله‌ای در کانورسیشن مینویسد سلول‌ها در هر ثانیه میلیاردها واکنش زیست‌شیمیایی انجام می‌دهند و یک شبکه سوختوسازی درهم‌تنیده و مرتبط ایجاد می‌کنند. این شبکه به سلول‌ها امکان می‌دهد رشد کنند، تکثیر شوند و خود را ترمیم کنند، و اختلال در این شبکه محرک فرایند پیری است.
اما پیری است که باعث کاهش سوخت‌و‌ساز می‌شود یا اختلال در سوخت‌و‌ساز است که پیری را تسریع می‌کند؟ یا هر دو؟ مک‌رینولدز مینویسد برای پاسخ به این پرسش که اول پیری اتفاق می‌افتد یا اختلال سوختوسازی، ابتدا باید بفهمید که فرایندهای سوختوسازی چگونه در فرایند پیری و بیماری دچار اختلال می‌شوند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
پیری مهم‌ترین عامل خطرزای ابتلا به بسیاری از بیماری‌های شایع از جمله دیابت، سرطان، بیماری‌های قلبی‌عروقی و اختلال‌های زوال عصبی است. عامل کلیدی در بروز این عارضه‌ها، اختلال در هم‌ایستایی سلولی و سوختوسازی یا همان توازن است. اختلال در هم‌ایستایی محیط داخلی بدن را ناپایدار می‌کند و به عدم‌توازنی منجر می‌شود که زنجیره‌ای از مشکلات سلامتی را در پی دارد از جمله اختلال‌های سوختوسازی، بیماری‌های مزمن، و اختلال در عملکرد سلول‌ها که در پیری و سایر عارضه‌های جدی نقش دارند.
اختلال در سوخت‌و‌ساز با بسیاری از ویژگی‌های سلول‌های پیر، عملکرد ضعیف میتوکندری، عدم توازن در میکروب‌های روده و کاهش توانایی سلول‌ها در شناسایی و واکنش به مواد مغذی مختلف مرتبط است.
اختلال‌های عصبی مانند بیماری آلزایمر نمونه‌های شاخصی از عارضه‌های مرتبط با پیری و نشان‌دهنده ارتباط میان سوخت‌و‌ساز نامنظم و ضعف عملکرد سلولی محسوب می‌شوند.
پژوهش مک‌رینولدز در زمینه ارتباط میان اختلال در سوخت‌و‌ساز گلوکز و بیماری‌های زوال عصبی نشان داده است با برنامه‌ریزی مجدد سوخت‌و‌ساز گلوکز در سلول‌های مغز استخوان، می‌توان برخی جنبه‌های پیری و زوال شناختی را به وضعیت قبل بازگرداند.
مغز یکی از بافت‌هایی است که بیشترین وابستگی را به گلوکز دارد و ناتوانی در استفاده صحیح از گلوکز برای تامین سوخت فرایندهای حیاتی مغز می‌تواند به افت سوخت‌و‌ساز و کاهش شناختی منجر شود.
یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد برخی داروهای مهارکننده آنزیم IDO1ــ که ابتدا برای درمان برخی انواع سرطان ساخته شده بودند‌ــ می‌توانند سوخت‌و‌ساز گلوکز در مغز را احیا و اصلاح کنند و در طیف گسترده‌ای از اختلال‌های زوال عصبی کاربرد داشته باشند.
مک‌رینولدز در ادامه مینویسد تمرکز بر سلامت سوخت‌و‌ساز نه تنها روند زوال عصبی را کند می‌کند بلکه روند پیشرفت بیماری‌هایی مانند آلزایمر، پارکینسون و زوال عقل را معکوس کند.
کشف زوایای جدیدی از نقطه تلاقی استرس، سوخت‌و‌ساز و پیری می‌تواند راه را برای پیری سالم‌تر هموار کند.
