جودی ماری می‌گوید دلایل زیادی هست که از بازگشت پسرش اندی ماری به عرصه تنیس بین‌المللی «ذوق‌زده» باشد.

اندی ماری، بخت شماره یک سابق جهان، پس از مصدومیت‌های فراوان و همه‌گیری ویروس کرونا که توان بازی کردنش را محدود کرده بود، برای اولین بار در سال ۲۰۲۰ در تورنمنت اوپن «غربی و جنوبی» شرکت می‌کند.

وقتی این تنیس‌باز اسکاتلندی، در برخوردی نزدیک فرانسیس تیافو و سپس الکساندر ژورف را که آن زمان بخت شماره ۷ جهان بود را شکست داد، و پیش از آن که در نهایت در دور سوم و در ساعات اولیه صبح چهارشنبه مغلوب میلوش رائونیچ شود، نشانه‌های مثبتی به چشم خورد.

این بازگشتی خیره‌کننده بود در آستانه بازی‌های این هفته اوپن آمریکا، و جودی ماری خوش‌بین است که پسرش بتواند رقبایش را «آزار دهد.»

خانم ماری به خبرگزاری «پی‌ای» گفت: «دیدن این که چه تحرک خوبی دارد – چون بازی او بر اساس توانایی اش در پوشاندن کل زمین تنیس و تسلیم‌ناپذیری اوست – دیدن این که از نظر جسمی چه خوب حرکت می‌کند و چقدر هوشمندانه بازی می‌کند، خیلی ذوق‌زده‌ام کرد.

«هنوز خیلی زود است، اما حس می‌کنم نشانه‌های خوبی هست که اگر سالم و در فرم خوب بماند، بتواند کلی دیگران را آزار بدهد.»

طی دیدارهای گرند اسلم نیویورک، جودی ماری خود را در وضعی غیرعادی خواهد یافت: باید بازی پسرش را به جای کنار زمین، از تلویزیون تماشا کند.

مقررات ایمنی در «فلاشینگ مدوز»، محل برگزاری بازی‌ها، شمار مهمانان هر بازیکن را محدود کرده، و خانم ماری باید بازی‌های اندی را از کانال «آمازون پرایم ویدیو» تماشا کند، کانالی که حق اختصاصی پخش تورنمنت را خریده است. در شرایط عادی، او در همان شهر می‌بود تا اندی و پسر دیگرش جیمی را تشویق کند.

«من معمولا به تماشای بازی‌های اوپن آمریکا می‌روم – من عاشق نیویورکم و از سال ۲۰۰۳ که پسرانم در رده نوجوانان بازی می‌کردند به آنجا می‌رفتم. این نقطه درخشان تقویم تنیس است زیرا من عاشق این شهرم.

«گرند اسلم‌ها بزرگترین جوایز تنیس دنیا هستند و رخدادهایی‌اند که در آن بازیکنان به حمایت روحی نیاز دارند. تورنمنت دو هفته طول می‌کشد و باریکنان معمولا یک هفته زودتر به آنجا می‌روند و خانواده‌شان را هم می‌برند، برای همین امسال به دلیل مقررات وضع برای همه فرق دارد. همه چیز عجیب است.»

با توجه به اختلاف زمانی پنج ساعته نیویورک و بریتانیا، جودی حاضر می‌شود که روی کاناپه‌اش بازی‌ها را آخر شب تماشا کند، و هر وقت لازم شد صدای تلویزیون را ببندد.

او گفت: «احتمالا بیدار می‌مانم و تماشا می‌کنم. خوشم می‌اید حس کنم که از نظر روحی آنجا پیش پسرانم هستم. البته اگر در حال جیغ و داد و بالا و پریدن نباشم.

«زیاد به گزارشگرها اهمیت نمی‌دهم چون همین که شروع به انتقاد از اندی یا جیمی کنند، دکمه "ساکت" را فشار می‌دهم.

«تماشای بازی از تلویزیون خیلی عصبی‌ام می‌کند. آنجا که هستم عصبی می‌شوم، ولی آنجا فکر می‌کنم خودم هم نقشی دارم.

«در چند سال گذشته بازی‌ها را ضبط کرده‌ام، و اگر پسرانم ببرند، دوباره بازی آنها را تماشا می‌کنم، وگرنه پاکشان می‌کنم.»

پرس اسوسیشن