مسابقات تنیس ویمبلدون، بزرگترین رویداد در تقویم تنیس حرفه‌ای، رقابتی عجین شده با سنت‌هاست.
یکی از مشخص‌ترین جنبه‌های این مسابقات وزین که سابقه آن به سال ۱۸۷۷ برمی‌گردد، مقررات سختگیرانه آن در مورد لباس تنیس‌بازهای مسابقات است.
همه می‌دانند که تنیسبازها در مسابقات ویمبلدون باید با لباس تمام سفید وارد زمین شوند.
اما قضیه خیلی عمیق‌تر از مقرراتی ساده در منع پوشیدن لباس‌های رنگین است.
تنیسبازها باید در مورد سایه‌های رنگ سفید هم محتاط باشند. لباس‌های شیری یا متمایل به شیری هم پذیرفته نمی‌شود.
از آن گذشته، مسابقات ویمبلدون مقررات خاصی هم برای مقدار رنگی دارد که برای دور یقه، سر آستین یا بندهای روی پیشانی به‌کار می‌رود.
نوارهای رنگین نباید پهن‌تر از یک سانتیمتر باشد و هیچگونه علامت یا آرم تجاری که نقش و نگاری داشته باشد، نباید روی آن دوخته شده باشد.
سوال اینجاست که این همه مقررات در مورد نوع لباس در ویمبلدون از کجا آمده است؟
تاریخچه مقررات نوع لباس
اندیشه «سفید برای تنیس» به قرن نوزدهم برمی‌گردد که مردم، تنیس را در رویدادهای اجتماعی بازی می‌کردند.
والری وارِن در مقاله‌ای تحت عنوان «مد تنیس: بیش از ۱۲۵ سال تغییر لباس» می‌نویسد که تنیس‌بازان رنگ سفید می‌پوشیدند تا لکه‌های عرق روی لباس‌‌شان (بر خلاف لباس‌های رنگین) معلوم نشود.
وارن می‌افزاید:«مسئله‌ای که از همان ابتدا باید به آن توجه می‌شد، تعرق بود. افزایش مهارت‌های بازی به افزایش حرکت در زمین انجامید و منجر به مسئله وحشتناک تعرق و نمایان شدن لکه‌های آن روی پارچه‌های رنگین شد».
به گفته وارِن، این مقررات به ویژه با درنظر گرفتن شرایط بانوان وضع شد که در آن زمان «تصورش را هم نمی‌شد کرد که خانمی در حال عرق کردن دیده شود».
مقررات ویمبلدون
در سال ۲۰۱۴، ویمبلدون افزون بر مقررات لباس تمام سفید، یک «فرمان» ۱۰ ماده‌ای برای تنیسبازها صادر کرد که باید در مسابقات رعایت می‌کردند.
در آن فرمان مقررات جدیدی برای تنیسبازها در نظر گرفته شده بود، از جمله نوع رنگ سفیدی که اجازه داشتند بپوشند.
اما مقررات از این هم فراتر رفت و اندازه و میزان دقیق رنگی را هم که تنیسبازها برای بازی در ویمبلدون می‌توانستند استفاده کنند، تعیین کرد.
بر اساس آن مقررات، تنها یک نوار رنگین به عرض یک سانتیمتر دردور یقه، آستینِ، نوار دور سر و روی زیرپوش مجاز اعلام شد.
مسابقات ویمبلدون مقررات سخت‌تری هم در مورد زیرپوش‌هایی از ورای لباس قابل دیدن باشند، وضع کرده است و تصریح کرده است که هر نوع زیرپوش که در جریان بازی‌ها از روی لباس دیده شود، باید به رنگ سفید باشد.
این مقررات شامل اضافاتی از جمله کلاه، سربند، دستمال گردن یا سر، مچ‌بند و کفش و ته کفش هم می‌شود.
پَت کَش، قهرمان سابق ویمبلدون که در همان سال اعلام مقررات جدید، به خاطر نوع کفشش از مسابقه تنیس‌بازهای باسابقه اخراج شد، مقررات سختگیرانه ویمبلدون را به شدت به‌باد انتقاد گرفت.
او این مقررات را «کهنه‌پرستانه» خواند و گفت که به اعتقاد وی، تنها علت وجودی آن مقررات این است که زنان را به بازی بدون زیرپوش وادار کنند.
آیا دیگر مسابقات عمده تنیس جهان مقررات مشابهی دارند؟
اوپن آمریکا هم در گذشته مقررات لباس تمام سفید داشت، اما در سال ۱۹۷۲ این مقررات عوض شد و تنیسبازها اجازه یافتند لباس رنگین برتن کنند.
مقررات لباس در اوپن فرانسه هم به همین گونه آزاد است.
اما اوپن استرالیا برای تنیس‌بازهایی که در رقابت‌ها شرکت می‌کنند، قدری سختگیرانه‌تر است.
از تنیسبازها خواسته می‌شود در جریان رقابت‌ها از پوشش‌های «قابل قبول» استفاده کنند، از جمله سربندهایی که باید از طرف داور تایید شود. تنیسبازها فقط حق استفاده از یک آرم تجاری روی هر آستین دارند، و هرگونه آرم تجاری یا طرح روی کلاه، باید مربوط به تنیس باشد.
© The Independent
