کالوم اسمیت شجاعتی مثال‌زدنی از خود به نمایش گذاشت که تا پایان زنگ مسابقه مبارزه کرد، ولی او خیلی پیشتر کاملا خونین و مالین و تسلیم کانلو آلوارز شده بود که با نمایش مبارزه بی‌نظیری از خود، هر دو عنوان قهرمانی شورای جهانی و اتحادیه جهانی بوکس را به دست آورد.

اسمیت رقیب شایسته‌ای بود، ولی وقتی در این شب در تگزاس به روی رینگ رفت، با تفاوت عظیم میان خود با آلوارز مواجه شد و سابقه بدون شکست این بوکسور بریتانیایی برای همیشه ناپدید شد.

این پیروزی باعث تثبیت میراث کانلو به عنوان قهرمان جهان در چهار ردیف وزنی شد. این ۵۴مین پیروزی این بوکسور ۳۰ ساله طی ۱۵ سال فعالیت حرفه‌ای او بود و چیرگی او در این مسابقه حاکی از شدت قدرت و عظمت او است، در حالی که اسمیت قبلا به عنوان مبارز برتر ردیف وزنی ۷۶ کیلوگرم در نظر گرفته می‌شد.

کانلو بعد از مسابقه در برابر جمع پرشوری از طرفداران خود در ورزشگاه سن‌آنتونیو، گفت: «یکی از بهترین شب‌های تاریخ زندگی من بود، یکی از عالی‌ترین شب‌ها. برای کسب موفقیت‌های بیشتر تلاش خواهم کرد. تمام کمربندهای قهرمانی را می‌خواهم و اهمیتی هم نمی‌دهم که چه کسی اکنون آنها را در دست دارد. من از هیچ کسی فرار نمی‌کنم و علیه بهترین مبارزان جنگیده‌ام. من به جهان نشان داده‌ام که با بهترین مبارزان روی رینگ می‌روم.»

اسمیت که امیدوار بود انتقام برادر بزرگتر خود، لیام، را بگیرد که در سال ۲۰۱۶ به آلوارز باخت، این مسابقه را با احتیاط شروع کرد و سعی داشت قدرت مهیب این بوکسور مکزیکی را امتحان کند و به ندرت توانست تهدیدی جدی علیه حملات او ایجاد کند.

کانلو با صبر و شکیبایی فاصله خود را نزدیک کرد تا از هوک دست چپ اسمیت در امان باشد. ولی در نهایت این بوکسور بریتانیایی را در گوشه رینگ گیر انداخت و مشت‌های مهیب خود را به سر و بدن او کوفت و نتیجه مسابقه را از همان جا معلوم کرد.

در راندهای سوم و چهارم، اسمیت سعی کرد کانلو را با آپرکات دست راست خود گیر اندازد. ولی حرکت سر این مبارز مکزیکی آنقدر خوب بود که ناممکن بود هدف آن آپرکات‌ها شود و نهایتا با یک هوک دست چپ، اولین شکاف در صورت بوکسور بریتانیایی پدیدار شد.

بلندتر بودن ۱۵ سانتیمتری قد اسمیت هم به جای آن که برایش یاری‌رسان باشد، به نقطه ضعف او مبدل شد، چرا که کانلو به گونه‌ای خستگی‌ناپذیر به جلو حرکت می‌کرد و از زاویه‌ای زیر مشت‌های رقیب، مشت‌های انفجاری خود را به سمت او پرتاب کرد و تفاوت قدرت میان این دو بوکسور را کاملا آشکار ساخت.

یک آپرکات قوی در راند ششم با مبارزه‌ای بدون نقص در راند هفتم از طرف کانلو پیاده شد، چرا که او دیگر به قدرت ضربات اسمیت اهمیتی نمی‌داد و در مقابل، ۶۰ درصد مشت‌های قدرتمند خود را به هدف نشاند.

این روند در ادامه بازی شدیدتر شد، تا جایی که جو گلگر، مربی اسمیت، دو بار تهدید کرد می‌خواهد حوله را وسط رینگ بیندازد. ولی اسمیت تاکید داشت که می‌خواهد به مبارزه ادامه دهد. [در بوکس و سایر ورزش‌های رزمی، وقتی تیم یک مبارز به زمین حوله پرت می‌کنند، به معنای درخواست خاتمه بازی از طرف آنها و قبول شکست است.]

یک آپرکات خشن دیگر در راند نهم، اسمیت را روی نوک انگشتان پایش بلند کرد. کانلو چیره مسابقه در راندهای پایانی بود و به کرات اسمیت را در گوشه رینگ گیر انداخت و او را زیر ضربات خود گرفت. اسمیت هم در سراسر این راند‌ها، به‌رغم درد و رنج، در نهایت شجاعت ایستاد و به مبارزه ادامه داد.

با نزدیک شدن زنگ پایان بازی، کانلو برای بار آخر حملات شدید خود را متوجه رقیب کرد و با به صدا در آمدن زنگ، هر دو مبارز به یکدیگر لبخند زدند، که احتمالا در واکنش به تسلیم نشدن اسمیت بود که صورتش ورم کرده و خون از بینی‌اش سرازیر بود.

این شب فشار زیادی برای اسمیت داشت و ظاهرا حتی عضله دو سر بازوی او در مسابقه جدا شد، اما نیاز به هیچ بهانه‌ای نیست. او صرفا مغلوب نحوه مبارزه یک مبارز بی‌نظیر شد؛ مبارزی که بار دیگر جایگاه خود را در ورزش بوکس تثبیت کرد.

اسمیت گفت: «من روحیه‌ام را از دست دادم. گوش دهید، واقعا اصلا نمی‌خواستم ببازم، اینجا آمدم که پیروز مسابقه باشم، ولی امشب شب من نبود. می‌توانستم امشب مبارزه بهتری از خود به نمایش بگذارم. ولی او به خوبی مبارزه کرد و مبارز برتر بود.»