دست کم گرفتن تماشاچیان،‌ محرک قهرمانی جوکوویچ بود

شاید زمانی که هواداران و تماشاچیان در تقدیر از «نواک جوکوویچ» آواز عاشقانه در زمین مرکزی ویمبلدون سر بدهند موقع مناسبی برای قهرمان صربستانی برای کناره‌گیری و بازنشستگی باشد.

هنگامی که میزان قدردانی از «جوکوویچ» به آن درجه برسد که به طور انحصاری برای «راجِر فِدِرِر» در فینال روز یکشنبه گذشته محفوظ نگه داشته شده بود، شاید کمی از عزم او کاسته شود.‌ شاید کمی عطش او برای مبارزه خفیف‌تر شود و شاید علاقه‌مندی او برای تنبیه کردن تماشاچیان کم‌رنگ شود.

قهرمان ۳۲ ساله اهل صربستان در جریان مصاحبه مطبوعاتی پس از پیروزی چشمگیرش در پنج سِت مقابل «راجِر فِدِرِر» گفت:‌ «امیدوارم که پنج سال دیگر من هم به همین میزان راجِر مورد تشویق و تقدیر قرار بگیرم». پیروزی «جوکوویچ» پنجمین قهرمانی او در ویمبلدون و شانزدهمین قهرمانی در جام‌های بزرگ تنیس محسوب می‌شود.

موفقیت روز یکشنبه «جوکوویچ» که به واسطه جان سالم به در بردن از دو امتیاز پایان‌دهنده بازی، و شعف دست‌یابی به ۹۴ ضربه بدون بازگشت در طولانی‌ترین مسابقه نهایی در تاریخ ویمبلدون حائز شد. این مسابقه ضمنا توانست «جوکوویچ» را به عنوان یک «غایت ضد-اسطوره» تأیید و تثبیت کند.

به غیر از هوادارانی که در ردیف صندلی‌های تخصیص یافته به او نشسته بودند، به نظر می‌رسید کل جمعیت به طرفداری از «راجِر فِدِرِر» آنجا آمده بودند، اما این «جوکوویچ» بود که با نشان قهرمانی زمین را ترک کرد. گرچه «راجِر فِدِرِر» و «رافائل نادال» همچنان به تنیس ادامه می‌دهند اما «جوکوویچ» از لحاظ محبوبیت با آنها فاصله چندانی ندارد. نکته مهمی که  فِدِرِر، نادال، و جوکوویچ که به ترتیب ۳۸، ۳۳ و ۳۲ ساله هستند را از رقبای خود متمایز می‌کند به نوعی آن حس خونخواری محض آنهاست. اگر این چنین نبود،‌ این سه نفر نمی‌توانستند در میان خود به ۵۴ عنوان قهرمانی جام‌های بزرگ تنیس جهان، از جمله ۱۱ جام اخیر که اعطا شده‌اند، دست یافته باشند.

اما در حالی که «راجِر فِدِرِر» زمین بازی تنیس را به گونه‌ای سحر‌آمیز به بوم نقاشی زیبایی تبدیل و تصویری بی‌نظیر ترسیم مي‌كند، «رافائل نادال» با ضربات ماجراجویانه و سهمگین خود به عنوان یک اَبَر قهرمان تنیس بازی می‌کند، «نواک جوکوویچ» استاد پیروزی به شیوه فرسایشی و نابودی حریف با هزار بُرِش است. اگر چه او مطمئنا بهترین رجعت‌دهنده توپ است که تنیس تا به حال به خود دیده و بهترین ورزشکار است و دارای شخصیت جذابی نیز هست،‌ اما عشق هواداران لایتناهی نیست و بین دیگران قسمت شده است.

در حال حاضر، «جوكوویچ» اهمیتی نخواهد داد، و اتفاقا این کم‌ محبتی‌ها را به عنوان نیروی پیشران و محرک خود برای جمع‌آوری عنوان‌های قهرمانی و پیشی گرفتن از فِدِرِر و نادال برای رسیدن به صدر لیست برترین جهان استفاده می‌کند.

«جوکوویچ» که پس از آقای «راد لَوِر» تنها بازیکنی است که هر چهار قهرمانی عمده جهان تنیس را به طور همزمان در دست دارد در مصاحبه مطبوعاتی خود اضافه کرد:‌ «به واقع نمی‌دانم که آیا توانمندی آنرا دارم که صدرنشین جدول برترین شوم یا خیر. من به سن، به عنوان یک محدودیت نگاه نمی‌کنم. اینکه آیا می‌توانم تاریخ ساز باشم و یا رکورد تعداد عناوین قهرمانی عمده جهان را داشته باشم بستگی به این دارد که من برای چه مدت بازی خواهم کرد. این موضوع فقط به شخص من بستگی ندارد،‌ بلکه به شرایطی که در طول زندگی رخ خواهد داد نیز بستگی دارد».

اگر «راجِر فِدِرِر» یکی از دو امتیاز نهایی مسابقه را که در سِتِ پنجم و در زمانی که حساب بازی ۷-۸ بود به نفع خود تمام می‌کرد،‌ می‌توانست با داشتن برتری شش عنوان قهرمانی عمده از «جوکوویچ» فاصله بیشتری بگیرد. در عوض،‌ الان فقط چهار عنوان این دو را از هم متمایز کرده است. پس از پیروزی در پنج مسابقه از شش مسابقه اخیر، به نظر می‌رسد که «جوکوویچ» در میانه مسیر یک دوره سلطه‌گری که هیچ نشانی از پایان آن نیست وجود دارد.

او به عنوان برترین شانس پیروزی به مسابقات آزاد آمریکا خواهد رفت که بتواند از قهرمانی خود دفاع کند. در رقابت‌های سال آینده،‌ او عزم خود را برای بدست آوردن هشتمین عنوان قهرمانی مسابقات آزاد استرالیا جزم خواهد کرد.

مربی پیشین «جوکوویچ»، آقای «بوریس بِکِر» خاطر نشان ساخت که رقابت تنگاتنگی در پیش است و هر سه بازیکن به تعداد عناوین خود اضافه خواهد کرد، اما برتری «جوکوویچ» در آن است که او زمان بیشتری برای کسب عناوین بیشتر دارد. آقای بِکِر افزود:‌ «او از رافائل نادال یک سال جوان‌تر و از راجر پنج سال جوان‌تر است. بر هیچ یک از ما نیز پوشیده نیست که او به چه میزان علاقه به برتری نسبت به آن دو دارد. صادقانه بگویم، فکر می‌کنم که او این شانس را داشته باشد، اما با اطمینان نمی‌توانم بگویم که این اتفاق خواهد افتاد».