سیر زمانی اتفاقات کلیدی در ارتباط با تصمیم بریتانیا برای ترک اتحادیه اروپا:

۲۳ ژانویه ۲۰۱۳: دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا وعده داد اگر حزب محافظه‌کار برنده انتخابات سراسری بعدی شود، یک همه‌پرسی درباره عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا برگزار خواهد کرد. با این تصمیم او در پی جلب حمایت اعضایی از حزب خود بود که نسبت به عضویت در اتحادیه اروپا تردید داشتند.

۷ مه ۲۰۱۵: رای‌دهندگان بریتانیایی اکثریت محافظه‌کار را برای دولت انتخاب کردند. کامرون در سخنرانی پیروزی خود تایید کرد یک همه‌پرسی برای «باقی ماندن یا خروج» از اتحادیه اروپا را برگزار خواهد کرد.

۲۰ فوریه ۲۰۱۶: کامرون اعلام کرد به توافقی با رهبران اتحادیه اروپا دست یافته است که به بریتانیا «وضعیت ویژه» اعطا می‌کند. او تایید کرد به فعالیت‌های خود برای باقی‌ماندن در این اتحادیه ۲۸ کشوری ادامه خواهد داد. زمان همه‌پرسی برای ماه ژوئن تعیین شد.

۲۱ فوریه: کامرون با ناکامی شدیدی روبه‌رو شد وقتی یکی از نزدیک‌ترین متحدانش در حزب محافظه‌کار، یعنی بوریس جانسون که با نحوه کار رسانه‌ها به خوبی آشنا است، به کارزار «ترک» اتحادیه اروپا پیوست.

۱۶ ژوئن: یک هفته پیش از همه‌پرسی، جو کاکس، نماینده مجلس از حزب کارگر و از چهره‌های کارزار «باقی ماندن» در اتحادیه اروپا به دست توماس مایر افراطی کشته شد که قبل از شلیک کردن و چاقو زدن به او فریاد می‌زد: «اول بریتانیا».

۲۳ ژوئن: بریتانیا با ۵۲ درصد در مقابل ۴۸ درصد به ترک اتحادیه اروپا رای داد.

۲۴ ژوئن: کامرون گفت به خاطر این نتیجه استعفا می‌دهد چرا که بریتانیا به «رهبری تازه» نیاز دارد تا کشور را در مسیری جدید هدایت کند.

۱۳ ژوئیه: بعد از رقابت بر سر رهبری حزب محافظه‌کار، ترزا می، به نخست‌وزیری منصوب شد.

۲۹ مارس ۲۰۱۷: دولت بریتانیا رسما ماده ۵۰ معاهده لیسبون را به راه انداخت که مطابق آن، طی روندی دو ساله بریتانیا می‌بایست تا ۲۹ مارس ۲۰۱۹ این اتحادیه را ترک کند.

۸ ژوئن: ترزا می، خواستار برگزاری انتخاباتی سراسری شد تا جبهه نمایندگان حزب او در مجلس تقویت شود و بتوانند بهتر در مناقشه‌های برگزیت مذاکره کنند. این انتخابات اما نتیجه عکس داد و حزب محافظه‌کار اکثریت خود را در مجلس از دست داد و به عنوان جبهه اقلیت به فعالیت خود ادامه داد.

۷ ژوئیه ۲۰۱۸: خانم می و کابینه او از طرحی حمایت کردند که به «طرح چکرز» معروف شد که برنامه آن در محل اقامت تفریحی نخست‌وزیر و طی جلسه‌ای ناخوشایند ریخته شد. اما این برنامه هم منجر به استعفای دیوید دیویس، وزیر برگزیت، و بوریس جانسون، وزیر امور خارجه شد که خواستار خروج قطعی‌تری از اتحادیه اروپا بودند.

۲۵ نوامبر: بعد از ماه‌ها مذاکره‌های طاقت‌فرسا، رهبران اروپا معاهده خروج با بریتانیا را تایید کردند. خانم می از پارلمان بریتانیا خواست از این معاهده حمایت کنند.

۱۰ دسامبر: خانم می رای‌گیری برنامه‌ریزی شده برای برگزیت در مجلس را یک روز قبل از موعد آن، به تعویق انداخت چرا که با شکستی قطعی مواجه می‌شد. او برای گرفتن امتیازات بیشتر از اتحادیه اروپا، به میز مذاکره برگشت.

۱۲ دسامبر: نمایندگان محافظه‌کار مجلس که خواستار خروج کامل از اتحادیه اروپا بودند، به خاطر نحوه اداره برگزیت به‌ وسیله نخست وزیر، خواستار اخذ عدم رای اعتماد به خانم می شدند. خانم می، این رای‌گیری را با نتیجه ۲۰۰ رای در برابر ۱۱۷ رای برد که جای او را برای یک سال بعد در برابر چنین چالشی امن کرد.

۱۵ ژوئن ۲۰۱۹: توافق برگزیت دوباره به پارلمان بازگشت و قاطعانه با نتیجه ۴۳۲ در برابر ۲۰۲ رای شکست خورد. مجلس عوام در نهایت سه بار توافق خانم می با اتحادیه اروپا را رد کرد.

۲۱ مارس: تنها اندکی بیش از یک هفته قبل از موعد رسمی خروج بریتانیا در ۲۹ مارس، اتحادیه اروپا توافق کرد مهلت پایانی برگزیت را تمدید کند.

۱۱ آوریل: بریتانیا و اتحادیه اروپا برای بار دوم توافق کردند تا مهلت پایانی خروج را تمدید کنند تا خروج این کشور از اتحادیه، بدون دستیابی به توافق اتفاق نیفتد. مهلت جدید ۳۱ اکتبر تعیین شد.

۷ ژوئن: خانم می از رهبری حزب محافظه‌کار، به خاطر به بن‌بست رسیدن در مذاکرات برگزیت استعفا داد.

۲۳ ژوئیه: بوریس جانسون به عنوان رهبر جدید حزب محافظه‌کار انتخاب شد.

۲۴ ژوئیه: جانسون رسما نخست وزیر شد و تاکید کرد بریتانیا در ۳۱ اکتبر با یا بدون توافق، اتحادیه اروپا را ترک خواهد کرد.

۲۸ اوت: جانسون گفت به طور موقت پارلمان را تا نیمه اکتبر تعطیل خواهد کرد که زمان کمتری به مخالفان خود دهد تا برگزیتِ بدون توافق را خنثی کنند.

۳ سپتامبر: نمایندگان شورشی مجلس از حزب محافظه‌کار که در اعتراض علیه استراتژی دولت جانسون رای دادند، از حزب اخراج شدند.

۵ سپتامبر: جانسون اظهار داشت ترجیح می‌دهد «جنازه‌اش در قبر دفن شود» تا آنکه بخواهد خواستار مهلت دیگری برای برگزیت شود.

۹ سپتامبر: یک لایحه پارلمان که جلوی خروج بدون توافق بریتانیا از اتحادیه اروپا را می‌گیرد، به قانون مبدل شد.

۲۴ سپتامبر: دیوان عالی بریتانیا رای داد تعلیق پارلمان به دست دولت غیرقانونی است.

۱۰ اکتبر: جانسون و لئو ورادکار، رهبر ایرلند، ملاقات و اعلام کردند «راهی به سوی توافقی احتمالی» فراهم آمده است.

۱۷ اکتبر: بعد از آنکه بریتانیا در خصوص ایرلند شمالی امتیازاتی اعطا کرد، بریتانیا و اتحادیه اروپا اعلام کردند به توافقی جدید دست یافته‌اند.

۱۹ اکتبر: پارلمان روز شنبه جلسه گذاشت و درخواست کرد قبل از آنکه رای‌گیری برای تایید توافق جدید برگزار شود، این توافق را بررسی کند.

۲۲ اکتبر: جانسون رای‌گیری برای تایید توافق برگزیت را متوقف کرد.

۲۸ اکتبر: جانسون دوباره از اتحادیه اروپا خواست مهلت برگزیت را به تعویق اندازد. مهلت جدید ۳۱ ژانویه تعیین شد.

۲۹ اکتبر: پارلمان به درخواست جانسون، به نفع برگزاری انتخاباتی ملی رای داد. جانسون امیدوار بود این رای‌گیری باعث خاتمه دادن به بن‌بست برگزیت شود.

۱۲ دسامبر: در انتخابات سراسری، جانسون برنده اکثریت شد که به او اجازه داد رای‌گیری برای تایید برگزیت را پی بگیرد.

۲۳ ژانویه ۲۰۲۰: لایحه خروج از اتحادیه اروپا قانون شد.

۲۹ ژانویه: پارلمان اروپا هم توافق خروج از برگزیت را تایید کرد.

۳۱ ژانویه: بریتانیا رسما اتحادیه اروپا را در ساعت ۲۳ شب ترک کرد و وارد یک دوره انتقالی ۱۱ ماهه شد تا دو طرف بتوانند به توافقی برای ارتباطات آینده خود دست یابند.

۷ دسامبر: بعد از ماه‌ها مذاکرات میان بریتانیا و اتحادیه اروپا، بوریس جانسون و اورزولا فون درلاین، به رئیس اتحادیه اروپا گفتند هنوز تفاوت‌های قابل‌توجهی بر سر راه دستیابی به توافق تجاری آزاد وجود دارد.

۹ دسامبر: جانسون و فون درلاین ملاقاتی به صرف شام در بروکسل داشتند تا ببینند آیا این اختلاف‌ها قابل حل است. آنها به دستاوردی نرسیدند ولی اعلام کردند مذاکرات برای چهار روز دیگر ادامه خواهد یافت. آنها ۱۳ دسامبر را برای اخذ تصمیم نهایی، برای رسیدن یا نرسیدن به توافق تعیین کردند.

۱۳ دسامبر: فون درلاین و جانسون گفتند مذاکرات ادامه خواهد یافت و وعده دادند «تمام تلاش» خود را خواهند کرد تا به توافقی دست یابند.

۲۴ دسامبر: درست یک هفته مانده به مهلت پایان سال، بریتانیا و اتحادیه اروپا اعلام کردند به توافقی مشروط دست یافته‌اند.