بنابر نتایج مطالعه‌ای جدید که در مجله «جاما نتورک اوپن» (JAMA Network Open) منتشر شد، کاهش سرعت راه رفتن ممکن است نشانه زوال شناختی یا زوال عقل باشد. محققان در این مطالعه جدید بیش از ۱۶هزار و ۸۰۰ فرد سالم بالای ۶۵ سال استرالیایی و آمریکایی را در یک دوره هفت ساله، از ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷، تحت نظر گرفتند. 

بنا به گزارش نیویورک‌پست، محققان سرعت راه رفتن شرکت‌کنندگان را ارزیابی کردند و هر دو سال‌ یک‌بار توانایی شناختی آنان را آزمودند. طبق نتایج به‌دست‌آمده، افرادی که سرعت راه رفتنشان در سال حداقل پنج سانتی‌‌متر در ثانیه کاهش یافته بود و علاوه‌بر آن قابلیت شنا‌ختی‌شان نیز کندتر شده بود، در مقایسه با کسانی که‌ کاهش سرعت نداشتند یا صرفا زوال شناختی یا کندی راه‌رفتن داشتند، بیشتر با خطر ابتلا به زوال عقل مواجه بودند. 

دکتر تایا ای. کولیر، سرپرست این مطالعه، می‌گوید: «به نظر می‌رسد که ترکیب دو عامل کندی راه رفتن و زوال حافظه، در مقایسه با تنها یکی از این دو عامل، نشانه قوی‌تری در ابتلا به زوال عقل به شمار می‌آید.» دکتر ایمی برادمن، متخصص مغز و اعصاب از دانشگاه موناش استرالیا، هم می‌گوید که اعضای خانواده اغلب پیش از آنکه عزیزشان به زوال عقل مبتلا شود شاهد تغییراتی در آن‌ها بوده‌اند. 

راه ساده ارزیابی 

محققان می‌گویند که بررسی سرعت راه رفتن در کنار غربالگری‌های دیگر روش مناسبی برای ارزیابی است و باعث می‌شود افراد از خطر ابتلا به زوال عقل آگاه شوند و آزمایش‌های اولیه و مداخلات پیشگیرانه را اعمال کنند. برادمن که یکی از نویسندگان این مطالعه بوده است، تاکید می‌کند که هنوز آزمایش قطعی و مطمئنی که در مطب یا کلینیک انجام شود وجود ندارد. در همین زمینه کولیر نیز می‌گوید که می‌توان «از این روش ساده‌ برای ارزیابی استفاده کرد». 

به‌گفته ادوارد فارل، فیزیوتراپیست در لانگ‌آیلند نیویورک، نحوه قدم برداشتن فرد یا همان «الگوی راه فتن» می‌تواند درمورد این مشکل بالقوه هشدار دهد. فارل می‌گوید که سرعت و الگوی راه‌ رفتن نیازمند برنامه‌ریزی واکنش غیرارادی، هماهنگ شدن با سطوح، و تمرکز و توجه است که اغلب با بیماری‌های شناختی مختل می‌شوند. 

سایر عوامل خطر 

دکتر کورتنی کلوسکه، مدیر مشارکت علمی انجمن آلزایمر در شیکاگو، بر اهمیت بررسی دیگر عوامل خطر ابتلا به زوال عقل تاکید می‌کند که عبارت‌اند از: ژنتیک، بیماری‌ها، فشار خون بالا، فعالیت بدنی، رژیم غذایی و عوامل محیطی مانند آلودگی هوا.

او که البته در این مطالعه شرکت نداشته است، گفت: «با آنکه نمی‌توان همه عوامل خطر را تغییر داد، اما طبق مطالعات می‌‌توان تا ۴۵ درصد موارد زوال عقل را به کمک مواردی مانند سبک زندگی سالم به تعویق انداخت یا حتی مانع آن شد.» او پیروی از رژیم غذایی سالم، برنامه ورزشی منظم، کنترل دیابت و فشار خون و شرکت در فعالیت‌‌های اجتماعی را توصیه می‌‌کند.   

فارل می‌گوید که تمرین بهبود راه رفتن بر سلامت کلی بدن تاثیر می‌گذارد، و با پیاده‌روی منظم با سرعت‌های مختلف و در زمان‌های کم تا زیاد، می‌توانیم واکنش‌های غیرارادی را بهبود بخشیم. به گفته او، توانایی حفظ راه رفتن درست و طبیعی، سازوکار کلی بدن را تحریک و استقلال را بیشتر می‌کند و همچنین خطر افتادن را کاهش می‌‌دهد.

او می‌گوید که تمرینات قدرتی منظم مانند اسکات، بشین‌پاشو، پل زدن و بلند‌ کردن پاها، عضلات پایه را تقویت می‌‌‌کند. همچنین حرکت‌های کششی مانند همسترینگ و کشش ران و عضلات ساق پا باعث می‌شود تا هنگام راه رفتن آزادانه‌تر عمل کنیم. تمرینات تعادلی مانند راه رفتن روی پاشنه، ایستادن روی یک پا و تای‌چی هم می‌تواند راه رفتن را بهبود بخشد. البته متخصصان توصیه می‌کنند که قبل از شروع تمرینات ورزشی حتما با متخصص مراقبت‌های بهداشت و درمان مشورت کنید.