جنگ، کشتار، انتحار، انفجار، جاسازی مین‌های مغناطیسی و در این اواخر ترورهای هدفمندِ خبرنگاران، علمای دینی، فعالین جامعه مدنی و روشن‌فکران در افغانستان، مردم این کشور را به‌ ستوه آورده است. روز و یا شبی نیست که شماری از میان این قشر ترور و یا زخمی نشوند.

جنگ، سال‌های متمادی است که در افغانستان جریان دارد و این جنگ، از تمام اقشار این سرزمین قربانی گرفته و اکنون نیز به گونه‌های مختلف، قربانی می‌گیرد.

صدای به ستوه آمدن مردم افغانستان و شکایت آنان از وضعیت موجود، در حالی بلندتر می‌شود که در یک سال گذشته، شمار زیادی از خبرنگاران، اهل رسانه‌ها، علمای دینی و فعالین جامعه مدنی این کشور توسط افراد ناشناس ترور شدند و این ترورهای هدفمند هر روز که می‌گذرد بیشتر شده و وحشت ایجاد می‌کند. 

وضعیت بد امنیتی و بیشتر شدن ترورهای هدفمند در افغانستان، باعث شد که حتی محمد‌اشرف غنی، رئیس‌جمهور این کشور به نهادهای امنیتی دستور بدهد که برای بهبود وضعیت، تدابیر جدی اتخاذ کنند و هرچه زوتر دست به کار شوند تا بساط ناامنی و ترورهای هدفمند برچیده شود اما باز هم در عمل دیده می‌شود که وضعیت امنیتی بدتر و ترورها بیشتر شده و دامنه‌اش به کل کشور رسیده است.

روز سه‌شنبه، ۱۲ اسفند، بعد از ظهر، افراد ناشناس «مرسل وحیدی»، «سهدیه» و «شهناز»، سه کارمند تلویزیون «انعکاس» را که در بخش دوبله کار می‌کردند، در شهر جلال‌آباد، به ضرب گلوله ترور کردند.

بامداد دیروز (چهارشنبه، ۱۳ اسفند) نیز مولوی فیض‌محمد فایض، رئیس پیشین شورای علمای استان کندز، توسط افراد ناشناس با ضرب گلوله در کابل ترور شد.

ظاهرا دیده می‌شود که این ترورهای هدفمند و برنامه‌ریزی شده‌، بدون آنکه عاملان آن دستگیر شوند ادامه دارد و اکنون آن‌چه که شهروندان افغانستان را بیش‌تر نگران ساخته، عدم دستگیری عاملین این ترورها و برعهده نگرفتن مسئولیت آن از سوی گروه‌های جنگی در این کشور است.

اما مقامات دولتی این کشور در تمام ترورهای هدفمند که در آنها خبرنگاران، عالمان دینی و سایر شهروندان افغان کشته می‌شود، گروه طالبان را مقصر می‌دانند و تاکید دارند که طالبان تلاش دارند با این ترورها، صدا‌‌های عدالت‌خواهانه این اقشار را خفه ساخته و در میان مردم وحشت ایجاد کنند، اما طالبان نیز بارها این ادعای دولت افغانستان را رد کرده‌اند.

شهرزاد اکبر، رئیس کمیسیون مستقل حقوق‌بشر افغانستان در واکنش به ترور مولوی فیض محمد فیاض، که صبح روز چهارشنبه در کابل ترور شد، در توییترش نوشت: «در راه مسجد و در راه مدرسه می‌کشند. در تظاهرات، دفتر، رستوران، مکتب، مسجد و در سالن عروسی می‌کشند. با همه تفاوت‌ها سرنوشت مشترک مردم ما در کشته شدن یا زیستن در هراس از کشته شدن است.»

بانو اکبر در ادامه نوشت: «زمین از خون ما سیر نخواهد شد تا جای تفنگ را گفت‌و‌گو نگیرد. یگانه جانب پیروز در جنگ، ویرانی‌ست.»

سید ابرار، خبرنگار افغان، می‌گوید: «به خدا قسم هیچ کسی در امان نیست. همه به‌ویژه اهل رسانه‌ها، فعالین مدنی و علمای کشور در هراس‌اند که چه وقت و توسط که ترور می‌شوند. من نمی‌دانم که در کدام مسیر قرار گرفتیم. پدر، مادر، برادر، خواهر، خانم و اولاد همه نگران یکدیگر. حکومت باید دست به کار شود. باید تامین امنیت کند. همه را وضعیت بد امنیتی و ترورها، خسته ساخته است. صبح که از خانه بیرون می‌روی هیچ امیدی به برگشت نیست.»

خورشید نوابی، فعال مدنی نیز می‌گوید: «در این شک نیست که این ترورها را افراط‌گرایان و طالبان انجام می‌دهند و هر روز تلاش دارند که در این زمینه، جنایات‌شان را بیشتر بسازند اما مسئولیت دولت تنها خبر دادن نیست که طالب می‌کشد، باید عاملین را پیدا کند و در برابر مردم به جزای اعمال‌شان برساند. نبود مجازات در نظام برای افراد مجرم طالب، باعث شده است که جنایت‌کاران هیچ ترس از وحشت و کشتار نداشته باشند و هر روز بیشتر از گذشته جنایت کنند.»

حاجی صمد نیازی، افغانستان را وحشت‌سرا و گورستان نام نهاده و می‌گوید: «افغانستان به گورستان و وحشت‌سرا مبدل شده است. هر روز ترور، کشتار و انفجار. واقعا راه را گم کردیم که به چه کسی شکایت کنیم و صدای مظلوم خویش را به گوش چه کسی برسانیم. باید بگویم که دولت ما توان تامین امنیت هیچ قشر را ندارد. ما تا چه وقت تسلیت‌نامه و محکوم‌نامه آنان را بشنویم و گریه کنیم. یک روز عالم دین، یک روز خبرنگار و روز دیگر یک آدم بی‌گناه دیگر، خسته بودیم، خسته‌تر شدیم.»

به ستوه رسیدن مردم از ترورهای هدفمند و دوام جنگ در این کشور در حالی است که گفت‌وگوهای دوحه پس از یک سال نیز نتوانسته جنگ و خشونت را در این کشور را خاتمه دهد و صلح را تامین کند، تا مردم به خواست و آرزوی دیرینه که داشتند دست پیدا کنند.