این مصاحبه‌ای بود که به حق باید یک «بمب» توصیف شود. هرگز پیش از آن یک عضو خاندان سلطنتی این‌چنین به صراحت درباره زندگی یا روابطش با دیگر اعضای خانواده سخن نگفته بود. بیش از ۲۰ میلیون نفر در سال ۱۹۹۵ این مصاحبه را تماشا کردند ـ رقمی که تنها برنامه‌های انگشت‌شماری در این عهد خدمت‌های دایمی رسانه‌ای و عادت‌های نامنظم تماشای برنامه‌ها به آن دست یافته‌اند. 

هرچند در آن زمان شبکه‌های اجتماعی به شکل کنونی‌اش وجود نداشت، اما در مورد پیامد این مصاحبه تردیدی وجود ندارد: عبارت «سه نفر ما» که دایانا در اشاره به زناشوئی‌اش با چارلز (روابط خارج از ازدواج چارلز با کامیلا همسر کنونی‌اش) به کار برد، احتمالا بیشترین توجه را به خود جلب می‌کرد، اما اینکه او به عارضه «بولیمیا» (پرخوری عصبی) و آسیب زدن به خود اشاره کرد نیز مهم بود. پژواک آن را می‌توان در صحبت‌های شاهزاده هری در مورد پیامد زیر ذره‌بین عموم بودن بر سلامتش و نیز فقدان اعتماد او به رسانه‌ها در نتیجه رفتاری که با مادرش شده بوده، مشاهده کرد.

تحقیق‌های لُرد دایسون پیرامون برنامه پانوراما نتیجه‌گیری کرد که مارتین بشیر، گزارشگری که با دایانا مصاحبه کرد، در برخورد با دایانا به «فریبکاری» متوسل شده و از راهنمای بی‌بی‌سی در ارائه صورت‌حساب بانکی جعلی به منظورسازماندهی مصاحبه رودررو با دایانا «سخت تخطی» کرده است. لرد دایسون سال گذشته (۲۰۲۰) از جانب بی‌بی‌سی مامور شد که شرایط حاکم بر این مصاحبه را بررسی کند.  

تحقیق‌های داخلی پیرامون مصاحبه که پیشتر توسط تونی هال، مدیر سابق بی‌بی‌سی و لرد هال کنونی انجام شده بود، نشان می‌داد که هرچند مارتین بشیر در استفاده از گرافیک (صورت‌حساب بانکی جعلی) «بدون فکر» اقدام کرده بوده اما نهایتا «مردی صادق و محترم» است.

در پی آنکه بی‌بی‌سی روشن کرده که روش کارش تغییر کرده‌، هم این رسانه و هم مارتین بشیر از بابت نحوه سارماندهی این مصاحبه عذرخواهی کرده‌اند. بشیر ماه گذشته (آوریل) به دنبال عوارض حاد کوویدـ۱۹ از سمتش در بی‌بی‌سی کناره‌گیری کرد.

او گفته است به مصاحبه‌اش با دایانا «سخت افتخار» می‌کند و افزود: «صورت‌حساب‌های بانکی هیچگونه ارتباطی با انتخاب او توسط شاهدخت دایانا به عنوان مصاحبه گر نداشته است.» از پوزش‌طلبی بی‌بی‌سی و مارتین بشیر که با تعویق بسیار ارائه شده (اما سرانجام اتفاق افتاد) گذشته، این ماجرا نمایانگر توجه شدید عموم به خاندان سلطنتی چه در آن زمان و چه در حال حاضر است.

بی‌تردید این اشتراک نظر وجود دارد که شاهدخت دایانا شایسته رفتار بهتری بود. او به شکلی بی‌سابقه روحش را عریان کرد که عامل سلامتش در آن نقش کلیدی داشت. لرد دایسون خاطرنشان می‌کند که «در نیمه ماه اوت سال ۱۹۹۵، شاهدخت دایانا به انجام یک مصاحبه تلویزیونی مشتاق» و از انجام آن «خوشنود» بود، هرچند که بعدها نسبت به آن مردد بود. 

نتیجه تحقیق‌های لرد دایسون پیرامون توجه چشمگیری که مصاحبه دایانا به خود جلب کرد، جایی برای دقت و تفکر یا حتی تاسف باقی نمی‌گذارد.  

این درسی بود که در مورد نحوه برخورد با مصاحبه‌شونده در گفت‌وگوهای آتی با خاندان سلطنتی یا شخصیت‌های بانفوذ اجتماعی گرفته‌ایم. این گزارش نشان می‌دهد که هیچ سازمانی از اجبار به رعایت این نکات بری نیست. بی‌بی‌سی و بشیر اظهار تاسف کرده‌اند و بی‌بی‌سی گفته است روش خود را تغییر خواهد داد که منصفانه است. 

اعضای خاندن سلطنتی با توجه به موقعیتشان در اجتماع و وظایفشان، همواره زیر ذره‌بین قرار خواهند داشت. اما با توجه به گفت‌وگوهای علنی هری و مگان پیرامون زندگی در خاندان سلطنتی، خوب است درس‌هایی را که از مصاحبه سال ۱۹۹۵ شاهدخت دایانا آموختیم، آویزه گوش کنیم.