وحشت ناشی از تیراندازی‌های ال‌پاسو و دیتون باعث شده افراد مختلف خواستار قوانین بیشتر برای کنترل سلاح در ایالات متحده شوند. در حالی‌که بیشتر نمایندگان دموکرات انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۰ به این مساله تاکنون در کارزارهای انتخاباتی خود اشاره کرده و وعده قوانینی بیشتر در این باره داده‌اند، جو بایدن، معاون رییس‌جمهور سابق تصمیم گرفت با یادداشتی در نیویورک تایمز به این بحث وارد شود. در این یادداشت بایدن خواستار احیای قانون ممنوعیت سلاح‌های تهاجمی شد که در سال ۲۰۰۴ منقضی شده است.
بایدن یادداشت پرشوری نوشته است ولی متاسفانه متن او از ابراز هرگونه واقعیت یا مدرک باز می‌ماند. اگر بنا باشد بحث‌هایی سازنده و جامع درباره مساله کنترل سلاح در ایالات متحده دربگیرد، حامیان آن باید حسن‌نیت خویش را ثابت کنند. بسیاری چنین کاری نمی‌کنند و بایدن هم یکی از آن‌هاست. او می‌نویسد: «ما مشکل بزرگی با اسلحه داریم. تفنگهای تهاجمی - که به منظور نظامی و برای شلیک سریع گلوله طراحی شده‌اند – تهدیدی علیه امنیت ملی ما بوده و به همین خاطر باید با آنها به مثابه چنین تهدیدی برخورد شود».
آیا ما مشکل بزرگی با تفنگ در این کشور داریم؟ گرچه این درست که طی ۵ تا ۶ سال گذشته ما شاهد افزایش حوادث تیراندازی‌های جمعی به مردم بوده‌ایم، قتل و جرایم خشن انجام یافته با تفنگ نسبت به سی سال پیش آمار بسیار پایین‌تری دارند.
همچنین این ادعای بایدن درباره تفنگهای استفاده شده در این حوادث که «به منظور نظامی و برای شلیک سریع گلوله طراحی شده‌اند» نیز بهره کمی از واقعیت دارد. تمام مسلسل‌ها و تفنگهای نیمه خودکار سرعتی یکسان دارند، سرعتی به سرعت فشردن شلیک ماشه توسط تیرانداز. هیچ طراحی خاصی برای تفنگی که سریع‌تر از سایر تفنگ‌ها شلیک کند وجود ندارد. مدافعان کنترل بیشتر بر سلاح، ادعا می‌کنند چنین انتقادی «بازی با کلمات» است ولی وقتی اکثر سلاح‌های فروخته شده در ایالات متحده (از جمله کلت و هفت‌تیر) نیمه خودکار هستند، افراد باید هنگام اظهار نظر در این بحث دقیق باشند. طراحی «نظامی‌گونه» صرفا حاکی از «ترسناک» بودن تفنگ است. دسته تفنگ، صدا خفه‌کن و لوله بلند تفنگ به آن قیافه «نظامی» می‌دهد ولی حتی اگر این قسمت‌ها را هم از آن جدا کنید، نحوه کارکرد و میزان تخریب تفنگ تغییر نخواهد کرد.
همچنین این نکته که آيا ممنوعیت اولیه اصلا تاثیرات مورد نظر را داشته یا نه، خود مورد بحث است. یک پژوهش دانشگاه پنسیلوانیا که به سفارش و هزینه دولت فدرال و بعد از انقضای ممنوعیت در سال ۲۰۰۴ انجام یافت، نتیجه گرفت: «ما آشکارا نمی‌توانیم کاهش اخیر آمار خشونت با تفنگ در کشور را به این ممنوعیت نسبت دهیم. و در واقع، هیچ کاهش قابل ملاحظه‌ای در مرگ و میر و جراحت‌های ناشی از تفنگ رخ نداده است».
بایدن به یکی از نظرسنجی‌های مورنینگ کانسالت (Morning Consult) اشاره کرده که ادعا می‌کند ۷۰ درصد آمریکاییان با ممنوعیت تفنگهای تهاجمی موافقند. گرچه نظرسنجی‌های عمومی ممکن است بعضی اوقات بتوانند تصویر مختصری از نظر عامه مردم به نمایش گذارند، راه مناسبی برای پیشبرد سیاست‌گذاری‌های دولتی نیستند. محبوبیت یک امر لزوما به معنی حمایت از آن در پای صندوق‌های رای نیست.
یک مورد محبوب دیگر برای کنترل سلاح در بین سیاست‌مدارن و بسیاری از مدافعان این طرح بحث بررسی فراگیر سوء سابقه افراد است. این طرح قصد دارد قوانین موجود درباره فروش تجاری سلاح را به معاملات بین مردم و فروش خصوصی آن نیز توسعه دهد. نظرسنجی‌های عمومی نشان می‌دهند ۹۰ درصد مردم از چنین قوانینی حمایت خواهند کرد. با این وجود، دو همه‌پرسی برای بررسی فراگیر سوء سابقه افراد در ایالات نوادا و مین در سال ۲۰۱۸ با پیروزی قاطعی مواجه نشد. این طرح با کمتر از یک درصد آرای بیشتر در نوادا رای آورد و در ماین، ایالتی که هیلاری کلینتون پیروز آن در سال ۲۰۱۶ بود، با شکست مواجه شد.
اگر دموکرات‌ها آماده‌اند که بر اساس نظرسنجی‌های عمومی به قانون‌گذاری بپردازند، آیا راضی خواهند شد به مخالفت‌های خود با قوانین بررسی اوراق هویتی رای‌دهندگان، که حمایتی ۸۰ درصدی در بین امریکاییان دارد، پایان دهند؟ درباره سقط جنین چطور؟ آخرین نظرسنجی موسسه گالوپ می‌گوید ۶۵ درصد آمریکاییان با ممنوعیت سقط جنین بعد از سه ماهه اول بارداری موافقند. همین آمار برای ممنوعیت در سه ماهه سوم بارداری به ۸۱ درصد می‌رسد. بایدن به تازگی مجبور به تغییر نظر متعدد خود درباره «تبصره هاید» شد. [تبصره‌ای قدیمی که دسترسی زنان به خدمات پزشکی برای سقط جنین را محدود می‌کند و بایدن در تصویب آن نقش ایفا کرده است] پس بعید به نظر می‌رسد که بخواهد به این زودی‌ها از ممنوعیت تازه‌ای بر سقط جنین دم بزند، حتی اگر میزان موافقت شهروندان با آن، برابر با نظر ایشان درباره ممنوعیت تفنگهای تهاجمی باشد.
حسن نیت جایی است که این بحث باید از آن آغاز شود و بایدن بیش از هر موقع دیگری، از به نمایش گذاشتن آن در بحث خویش باز مانده است. به جای پذیرش این واقعیت که مخالفان سیاسی‌اش ممکن است عقیده‌ای متفاوت درباره نظر او مبنی بر این‌که چه چیزی سیاستی خوب برای همه است یا نه، داشته باشند، تصمیم می‌گیرد به آنان بتازد. او می‌نویسد: «مشکل در ضعف اراده رهبرانی است که بیشتر به خزانه کارزار انتخاباتی خود فکر می‌کنند تا کودکانی که در تابوت خوابانده می‌شوند».
به نظر سخت می‌رسد بایدن بتواند جمهوری‌خواهان را با ایده‌های خود همراه سازد. وقتی درباره مخالفت ایشان با خود می‌گوید صرفا به خاطر شهوت آنها برای دریافت کمک‌های انتخاباتی است. گرچه این صحبت‌ها ممکن است در انتخابات مقدماتی درون‌حزبی وجهه خوبی داشته باشد، ولی به هیچ‌وجه یاری‌رسان او در همکاری با قانون‌گذاران جمهوری‌خواه در صورت تکیه زدن بر مسند ریاست‌جمهوری در سال ۲۰۲۱ نیست.
© The Independent
