محمدرضا احمدی، مجری صداوسیما، گمان نمی‌کرد که در جریان مسابقه دوستانه تیم ملی فوتبال ایران در سال ۱۹۹۸ و تیم منتخب سرخابی‌ها به مناسبت بازگشایی مجدد ورزشگاه آزادی تهران، محمد خاکپور در پخش زنده از محمدرضاشاه پهلوی تشکر کند و او را فردی میهن‌پرست بنامد. تلاش‌های این مجری تلویزیون برای قطع سخنان این مدافع سابق تیم ملی فوتبال ایران هم نتیجه‌ای نبخشید و او همچنان کوتاه نیامد و مجددا از پادشاه فقید ایران بابت ساخت ورزشگاهی که آن را «مایه آبروی ایرانیان» خواند، تقدیر کرد.

این اتفاق موجب شد تا در ۴۸ ساعت اخیر، هزاران ایرانی در شبکه‌های اجتماعی، شجاعت محمد خاکپور در بیان حقیقت را ستایش کنند و از تفاوت‌های رفتاری آشکار میان نسل فوتبالی سال ۱۹۹۸ با نسل فعلی تیم ملی فوتبال ایران بنویسند.

این در حالی است که حواشی این مسابقه دوستانه تنها به کنایه‌های محمد خاکپور به مسئولان جمهوری اسلامی به دلیل ناتوانی از ساخت حتی یک ورزشگاه فوتبال با کیفیت ورزشگاه آریامهر یا آزادی در ۴۵ سال اخیر، محدود نبود و این خبر که علی دایی، اسطوره فوتبال ایران، به دلیل امتناع از دیدار با استاندار خراسان رضوی و پرویز برومند، دروازه‌بان سابق تیم ملی، به دلیل خودداری از احترام به سرود جمهوری اسلامی در دیدار دوستانه قبلی در مشهد، به مسابقه روز دوشنبه دعوت نشده‌اند، هم بسیار در کانون توجه قرار گرفت.

کریم باقری، سرمربی پرسپولیس و دیگر عضو نسل پرافتخار فوتبال ایران در جام جهانی فرانسه، ملقب به نودوهشتی‌ها، هم روز سه‌شنبه در نشست خبری تیمش برای مسابقه با هوادار، اعلام کرد دلیل اینکه در مسابقه دوستانه در ورزشگاه آزادی حاضر نشد، اعتراض به ممنوع‌التصویر شدن علی دایی و پرویز برومند و محرومیت آنان از حضور در تیم خیریه نودی‌وهشتی‌ها بود.

این نسل فوتبالی علاوه بر ثبت رکوردهایی جدید و دستیابی به افتخاراتی تکرارنشدنی در زمین چمن، مانند اولین صعود به جام جهانی پس از وقوع انقلاب اسلامی، اولین برد تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی، حضور بیش از ۱۵ نفر از بازیکنان آن در لیگ‌های معتبر جهان، کسب سه عنوان بهترین بازیکن سال آسیا، معرفی علی دایی به‌عنوان سومین گلزن برتر تاریخ فوتبال جهان پس از رونالدو و مسی یا معرفی کریم باقری به‌عنوان گلزن‌ترین هافبک تاریخ فوتبال جهان در رده ملی، در سال‌های اخیر، ثابت کرده است که در همراهی با مردم معترض ایران علیه سرکوب‌های جمهوری اسلامی نیز با سایر نسل‌های فوتبال ایران تفاوتی آشکار دارد؛ مخصوصا در مقایسه با نسل فعلی فوتبال ایران که دائم به اشکال مختلف تلاش می‌کنند برای کسب منافع مالی بیشتر، پیوسته از مقام‌های ارشد نظام جمهوری اسلامی تمجید کنند.

در اوج سرکوب و کشتار معترضان ایرانی در اعتراض‌های پاییز ۱۴۰۱ نیز در شرایطی که شماری از اعضای نسل‌های پیشین فوتبال ایران مانند دایی، برومند، باقری، گل‌محمدی، غفوری، کریمی، مهدوی‌کیا یا ماهینی به علت حمایت از شهروندان معترض با بازداشت، احضار، تهدید جانی یا ممنوع‌الخروجی مواجه شدند، بازیکنان تیم ملی فعلی در حاشیه مسابقات جام جهانی قطر مشغول رقص و پایکوبی بودند.

در چنین شرایطی، طبیعی است که میلیون‌ها هوادار فوتبال در ایران که بارها در ورزشگاه‌های سراسر ایران با سر دادن شعارهایی در تمجید از خاندان پهلوی یا حمله به نمادهای حماس و حزب‌الله لبنان، مخالفتشان را با نظام جمهوری اسلامی علنی کرده‌اند، به تماشای مسابقات تیم فعلی که خود را «تیم ملی ایران» می‌نامند، رغبت و علاقه‌ای نداشته باشد و به همین دلیل هم اکثر سکوهای ورزشگاه‌های میزبان این تیم در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ خالی از  تماشاگر بودند.

موج اعتراض‌ها به همراهی مدام بازیکنان نسل فعلی با ارکان حکومت جمهوری اسلامی به حدی رسید که در شهریور امسال، مهدی طارمی، کاپیتان این تیم، مقابل دوربین‌های تلویزیونی از اینکه مردم او را «بی‌شرف» خطاب می‌کنند، گلایه کرد.

این نسل که در ادعایی عجیب و گزاف، خود را «بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران» می‌نامد، برخلاف نسل ۱۹۹۸، حتی یک بازیکن هم که در ترکیب اصلی تیم‌های معتبر اروپایی بازی کند، در اختیار ندارد و خوردن شش گل از انگلستان در جام جهانی قبلی را هم برای خود دستاورد قلمداد می‌کند تا از پاداش‌های حکومتی مانند دریافت حواله واردات خودروهای گران‌قیمت خارجی محروم نشود.