در دو روز گذشته خبری در رسانه‌ها منتشر شد که بعدا نقل مجلس شبکه‌های اجتماعی شد. داستان از آن‌جایی شروع شد که مقام‌های نظامی آلمان که در شمال افغانستان مستقر بودند دچار سردرگمی عجیبی شدند.

نزد نیروهای آلمانی حدود ۶۵ هزار بطری آبجو و ۳۴۰ بطری شراب باقی‌ مانده حال آنکه آن‌ها در حال آماده‌باش برای خروج از افغانستانند. دستور اکید هم برای نیروهای آلمانی صادر شده که به‌هیچ‌وجه به دلیل احتمال حملات تروریستی در جریان خروج نیروها از افغانستان حق استفاده از مشروبات الکلی را ندارند. بدتراز همه اینکه آلمان‌ها نمی‌توانند این مقدار مشروبات را دوباره با خود به آلمان برگردانند. خلاصه اینکه مقام‌های نظامی آلمان نه سر دوراهی قرار دارند و نه سر سه‌راهی. زیرا نه می‌توانند این شراب‌ها را بنوشند، نه می‌توانند با خود ببرند و نه در افغانستان به کسی بدهند.

این خبر دست‌مایه شوخی و طنز کاربران شبکه‌های اجتماعی شد و خود خبر هم بارها و بارها بر آنتن رسانه‌ها رفت و حالا همه مردم افغانستان می‌دانند که ۶۵ هزار بطری آبجو و ۳۴۰ بطری شراب روی دست نظامیان آلمانی مستقر در شمال افغانستان مانده است. بر اساس قوانین افغانستان و همچنان موازین شرعی در این کشور تولید، خرید، فروش و استفاده از هیچ‌گونه مشروبات الکلی مجاز نیست. اما این به معنی آن نیست که شما در افغانستان نمی‌توانید شراب آن‌هم از هر گونه آن به دست بیاورید. در شهرهای بزرگ افغانستان مانند کابل، هرات، مزارشریف و دیگر شهرها پیدا کردن یک بطری شراب، بسیار ساده‌تر از پیدا کردن کله‌قند است. ( مثال کله‌قند را به این دلیل آوردم که یک روز کامل برای یافتن آن سرگردان بودیم تا پیدا کردیم.)

بر اساس قوانین افغانستان هرگونه تولید، خرید و فروش و مصرف مشروبات الکلی، تعزیرات قضایی به همراه دارد. مراجع قضایی هم هرازگاهی خبر از مجازات عاملان تولید یا فروش مشروبات را رسانه‌‌ای می‌کنند اما در واقعیت سخت‌گیری آنچنانی برای مشروبات الکلی وجود ندارد. برای نمونه موارد بسیار کمی وجود داشته که پلیس یک مرد مست را به پاسگاه ببرد. اگر چنین اتفاقی هم افتاده با یک تذکر و تعهد رها کرده است.

به همین شکل نیز فروشندگان مشروبات الکلی به ندرت بازداشت می‌شوند و اگر هم شدند به سرعت و حتی بدون تحمل حبس یا جریمه آزاد می‌شوند. در سال‌های نخست سقوط طالبان مصرف مشروبات الکلی در افغانستان به یک مساله بسیار پیش پا افتاده تبدیل شده بود. حتی رستوران‌ها بدون نگرانی همراه با غذا مشروب هم سرو می‌کردند. در شهر کابل به صورت رسمی بارهای شراب باز شده بود و در این بارها حتی کارگران جنسی خارجی نیز حضور داشتند.

دولت سرانجام این بارها را بست و کارگران جنسی که اغلب آنان را شهروندان چینی تشکیل می‌دادند به کشورهایشان فرستاد. اما مصرف مشروبات الکلی به زیر پوست شهر خزید. گرمی بازار این تجارت زیرزمینی گاهی سبب رقابت فروشندگان می‌شود تا جایی که یکدیگر را به پلیس لو می‌دهند. 

سال پیش (۱۳۹۹) یک شهروند خارجی در شهر کابل اقدام به توزیع و فروش مشروبات الکلی کرد و در مدت یک سال دست همه فروشندگان را از پشت بست زیرا شراب را به قیمتی کمتر و با تنوع بیشتر می‌فروخت. توزیع آشکار و بدون واهمه شراب توسط این شهروند خارجی و مهم‌تر از همه کساد شدن بازار فروشندگان داخلی باعث شد تا پلیس او را بازداشت کند. با بازداشت او بیش از ۳۰ هزار بطری شراب مختلف نیز مصادره شد. گفته می‌شود که دیگر فروشندگان شراب نیز پلیس را مجبور کردند تا این شهروند خارجی را بازداشت کند. او در مدت یک سال به شکل کاملا آشکار شراب می‌فروخت و مقام‌های امنیتی نیز از این مساله آگاه بودند.

با این حال شراب همچنان در افغانستان به صورت کامل راحت قابل دسترس است . در شهر های دیگر افغانستان که امکان واردات مشروبات الکلی کمتر وجود دارد . مردم خود اقدام به ساخت شراب میکنند . (ضرب علی)  شمال افغانستان و ( کشمشوف) هرات تبدیل به نام های آشنا برای شراب نوشان شده است. البته این شراب‌های دست‌ساز گاهی باعث فاجعه هم می‌شوند و عده‌ای را همان‌گونه سرمست به آن دنیا می‌فرستند. زیرا در ساخت آن گاهی از مواد شمیایی استفاده می‌شود.

به احتمال زیاد در میان کشورهای اسلامی، افغانستان و جمهوری اسلامی ایران، قوانین سفت و سختی را برای تولید، خرید و فروش و مصرف مشروبات الکلی تدوین کرده‌اند‌. اما می‌توان باز هم با احتمال زیاد گفت که مصرف مشروبات الکلی در این دو کشور نسبت به کشورهای که خرید و فروش شراب در آن مجاز است، بیشتر است. در کشور اسلامی همسایه جنوبی یعنی پاکستان، به صورت رسمی کارخانه‌های تولید شراب فعالند. اما به نظر نمی‌رسد که مصرف شرابش به اندازه افغانستان و ایران باشد.