کارلوس روتمان، یکی از بهترین راننده‌های مسابقات اتومبیلرانی فرمول یک جهان در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ روز پنچشنبه، درگذشت.

روتمان آرژانتینی پس از دوران رانندگی‌اش، به سیاست روی آورد و سه دهه در این عرصه فعال بود. او هنگام مرگ ۷۹ سال داشت.

روتمان در کارنامه فرمول یک خود، برنده دوازده جایزه بزرگ شد و در سال ۱۹۸۱ تا آستانه قهرمانی جهان پیش رفت.

استعداد او در رانندگی و شخصیت مرموزش زبانزد بود.

روتمان پس از کناره‌گیری ناگهانی از مسابقات اتومبیلرانی در سال ۱۹۸۲ وارد سیاست شد، و دو دوره از شهرستان محل تولدش، سانتافه، به مقام سناتوری برگزیده شد.

راننده آرژانتینی نسبتا دیر – در ۲۹ سالگی – و در سال ۱۹۷۲ به عرصه مسابقات فرمول یک پا گذاشت ولی در طول یک دهه رقابت در این رشته، یکی از برترین‌ها بود.

او در ۱۴۶ مسابقه جایزه بزرگ شرکت کرد و در این مدت عضو تیم‌های برابهام، لوتوس، فراری و ویلیامز بود. روتمان را یکی از سریع‌ترین رانندگان عصر خودش می‌شناسند.

روتمان علاوه بر دوازده پیروزی جایزه بزرگ،‌ ۴۵ بار روی سکو رفت و شش بار سریعترین زمان دور پیست را به نام خود ثبت کرد.

در سال ۱۹۸۱، روتمان نایب قهرمان مسابقات فرمول یک شد، و در سال‌های ۱۹۷۵ با برابهام، ۱۹۷۸ با فراری، و ۱۹۸۰ با ویلیامز به مقام سوم رسید.

رقابت شانه به شانه او با نلسون پیکه برزیلی در فصل مسابقات ۱۹۸۱ یکی از به یادماندنی‌ترین جدال‌های فرمول یک بود.