برای ورزشکارانی که در المپیک توکیو ۲۰۲۰ رقابت می‌کنند، سوخت‌رسانی دقیق به بدنشان برای عملکرد بهینه گامی ضروری در مسیر افتخار است.

اما شرکت‌کنندگان این مسابقات به برنامه تغذیه یکسان نیاز ندارند.

در حالی که قهرمانان شنا مانند آدام پیتی از بریتانیا برای تامین انرژی تمرین‌ها و رقابت‌ها برنامه غذایی ۸۰۰۰ کالری در روز دارند، این مسئله در مورد تمام رشته‌های ورزشی صدق نمی‌کند.

 به گفته کارشناسان تغذیه تیم المپیک آمریکا پیش از بازی‌های المپیک لندن ۲۰۱۲، ورزشکاران رشته‌های استقامتی مانند دوچرخه‌سواران، شناگران، دوندگان ماراتن و قایقرانان پارویی به‌دلیل مسافتی که طی می‌کنند با رقم روزانه ۳۰۰۰ تا ۸۰۰۰ کالری در صدر فهرست کالری مصرفی قرار دارند.

ورزشکاران ورزش‌های تیمی، در رشته‌هایی مانند بسکتبال و فوتبال، روزانه بین ۳۰۰۰ تا ۴۵۰۰ کالری مصرف می‌کنند، در حالی‌که ورزش‌هایی مانند قایقرانی بادبانی و کایاک‌سواری به کالری کمتری بین ۲۵۰۰ تا ۳۵۰۰ کالری در روز نیاز دارند.

این رقم‌ در خودِ رشته‌های ورزشی نیز متغیر است، و ورزشکاران زن و مرد به مقدار کالری متفاوتی نیاز دارند، در عین حال برخی ورزشکاران رشته‌هایی مانند کشتی، تکواندو و قایق پارویی سبک، باید قبل مسابقات وزن کم کنند.

در چنین مسابقاتی، ممکن است ورزشکاران کالری دریافتی‌شان را به ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ کالری در روز کاهش دهند تا پیش از افزایش کالری برای تجدید قوا و آمادگی برای مسابقه، به وزن موردنظر برسند.

ورزش‌هایی مانند ژیمناستیک و دو سرعت به انرژی ناهوازی ذخیره در عضلات ورزشکار نیازمندند و بنابراین، به افزایش کربوهیدرات ضروری در سایر ورزش‌ها نیاز ندارند.

دن بناردات، استاد دانشگاه اموری در ایالت جورجیا، کارشناس تغذیه تیم ژیمناستیک زنان آمریکا که برنده مدال طلای المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا شد و تیم دو ماراتن المپیک ۲۰۰۴ آتن بوده است.

او می‌گوید برای ورزشکاران نخبه ضروری است دقیقا همان وقت که نیاز دارند «سوخت و آب» دریافت کنند و زیاد در قیدو‌بند تعداد کالری که در مدت ۲۴ ساعت مصرف می‌کنند نباشند.

«ورزشکاران المپیک توکیو باید بتوانند از آغاز تا پایان مسابقه‌شان، هر ورزشی است، فعالیت کنند. احتمال دارد ورزشکاران به اندازه کافی غذا نخورند و به اندازه کافی مایعات ننوشند.»

«مسئله واقعا میزان کالری نیست که در مدت ۲۴ ساعت دریافت می‌کنید. نکته اصلی  سوخت‌رسانی هنگام نیاز است.»

«آنچه اهمیت دارد شمارش کالری دریافتی و مصرفی در موقعیت واقعی است. مسئله این است که در موقعیت واقعی بدن چه مصرف می‌کند و چه نیاز دارد.»

او در ادامه سوخت‌رسانی به یک ورزشکار المپیکی را با ماشینی در سفر جاده‌ای مقایسه کرد.

«اگر بخواهید از لس‌آنجلس تا شیکاگو رانندگی کنید و فقط وقتی به آن‌جا برسید باک را پر کنید، به مشکل برمی‌خورید، همین موضوع در مورد ورزشکاران رشته‌هایی که عملکرد و انرژی بالایی می‌طلبد صدق می‌کند. مسئله کالری‌هایی است که در زمان درست دریافت و مصرف می‌شود.»

او می‌گوید در حالی که دونده‌های ماراتن مسابقه‌شان را با «آب‌رسانی بسیار بالا» آغاز می‌کنند و برای حفظ «میزان آب بدن» در هر ۵ کیلومتر آب می‌نوشند، وضعیت برای دونده‌های دو سرعت کاملا متفاوت است.

آن‌ها در عوض به انرژی ذخیره در عضلاتشان، موسوم به آدنوزین تری‌فسفات، متکی‌اند تا آن‌ها را با سرعت بیش از ۲۳ مایل (۳۷ کیلومتر) در ساعت در زمین مسابقه پیش براند.

«آن‌ها می‌خواهند پیش از مسابقه این میزان را به حداکثر برسانند زیرا مدت مسابقه بین ۵ تا ۸ ثانیه است و برنده دو ۱۰۰ متر دونده‌ای است که در ۲ ثانیه آخر مسابقه کمترین کاهش سرعت را داشته باشد.»

«آن‌ها نمی‌خواهند چیزی در شکمشان باشد، نه مایعات اضافی و نه هر کاری که باعث فشار روانی شود زیرا کربوهیدرات می‌سوزاند.»

او همچنین گفت تجدید قوا بین دوره‌های مقدماتی و مسابقات عاملی کلیدی در به‌حداکثررسانی عملکرد است.

بناردات گفت: «تقریبا تمام مسابقات المپیک، غیر از دو ماراتن، به چند مسابقه حذفی مقدماتی نیاز دارد تا به فینال برسی، بنابراین تجدید قوا بسیار مهم است.»

«ورزشکاران باید بدانند چطور تجدید قوا کنند و پس از پایان مسابقه، پنجره زمانی این کار را از دست ندهند. برای به‌حداکثررسانی عملکرد، این کار باید بلافاصله انجام شود.»