در امارات متحده عربی لحظه‌ای که پرورش‌دهندگان شتر منتظر آن بودند فرا رسید. خانواده‌ها شترهای خود را از میان تل‌ماسه‌ها به مکان مسابقه هدایت می‌کنند، میزبانان فنجان‌های کوچک را با قهوه عربی بر گرده و داوران چشم‌به‌راه شترها هستند.

درحالی‌که سویه اومیکرون کرونا در سراسر جهان پراکنده است، گروهی از پرورش‌دهندگان شتر از بحرین، کویت، عمان، عربستان سعودی و قطر این هفته با ۴۰ هزار شتر از زیباترین شترهای خود برای جشنواره الظفره به صحرای جنوب غربی امارات سفر کردند. مقامات می‎‌گویند که در این رقابت فقط شترهای ماده شرکت می‌کنند زیرا نرها بیش‌ازحد خشن و جنگجو هستند.

هیئت‌داوران پنج نفره در این مسابقه سالانه اصرار دارند که زیبایی در چشم بیننده نیست. زیبایی‌شناسی شتر بر اساس مقوله‌های دقیقه مشخص‌شده طی نسل‌های گذشته ارزیابی می‌شود: «گردن‌ها باید بلند و باریک، گونه‌ها پهن و سم‌ها بزرگ باشند. لب‌ها باید آویزان شوند. آن‌ها باید با قدی کشیده با برازندگی و استوار راه بروند..»

به گزارش آسوشیتدپرس، استانداردهای بالا بسیاری از پرورش‌دهندگان را بر آن داشته است که به دنبال یافتن راه‌های تقلب باشند، آن‌ها از تزریق ممنوعه بوتاکس برای باد کردن لب‌های شتر، شل کننده‌های عضلانی برای نرم کردن صورت و تزریق موم سیلیکون برای بزرگ‌تر کردن کوهان استفاده می‌کنند. این شرکت‌کنندگان به دلیل جراحی‌های پلاستیک بر روی شترهایشان رد صلاحیت می‌شوند.

همه شترها قبل از ورود به جشنواره الظفره تحت معاینات پزشکی دقیق قرار می‌گیرند تا دست‌کاری‌های مصنوعی و دریافت هورمون‌ها در صورت وجود تشخیص داده شود.

روزهایی که شترها جزء لاینفک زندگی روزمره در این هفت شیخ‌نشین بودند، گذشته است. فصلی که با ثروت نفت و تجارت جهانی ورق خورد و دبی و ابوظبی را به مراکزی با آسمان‌خراش‌های سر به فلک کشیده و مراکز خرید مرمری، هتل‌های مجلل و کلوپ‌های شبانه زنده و تپنده تبدیل کرد. تعداد خارجی‌ها در این کشور تقریباً ۹ به ۱ از افراد محلی بیشتر است.

بااین‌حال کارشناسان می‌گویند اماراتی‌ها به‌طور فزاینده‌ای در جستجوی معنا در پژواک گذشته‌ها هستند؛ سنت‌های بادیه‌نشینی که قبل از تبدیل‌شدن امارات متحده عربی به یک کشور در ۵۰ سال پیش، حاکم بود.

این روزها در سراسر کشور از اهمیت شتر تجلیل می‌کنند. الظفره همچنین دارای مسابقه شاهین، رقص درومری و مسابقه شیردوشی شتر است.

هر دسته در مسابقات در رقابتی ۱۰ روزه به دو نوع شتر تقسیم می‌شود: شتر محلیت که نژاد قهوه‌ای مایل به زرد است و منشأ آن از امارات و عمان است و مجاهین، نژاد تیره‌تر از عربستان سعودی. رقابت روز چهارشنبه بر شترهای سیاه مجاهین پنج ساله متمرکز بود.

برای ساعت‌ها قضات هر شتر را به دقت بررسی می‌کردند و فهرستی از اعضای بدن حیوان را برای اهداف امتیازی می‌نوشتند. پرورش‌دهندگان فریاد می‌زدند تا توجه شترها را جلب کنند تا به بالا نگاه کنند و گردن‌های کشیده خود را به رخ بکشند.

با غروب خورشید بر روی ماسه‌ها صحرا پرورش‌دهندگان برنده دعوت شدند تا جوایز درخشان خود را بپذیرند. پایین‌تر در حلقه‌های خاکی شترها را با شال‌هایی با روکش‌های طلا و نقره تاج‌گذاری می‌شدند.

محمد صالح بن مجرین العامری درحالی‌که چهار جایزه از جمله دو طلا در آن روز را به دست آورده بود گفت: «تا به حال ما در رده اول هستیم. ما امسال فقط بیش از ۴۰ جایزه [در مسابقات مختلف شتر] دریافت کرده‌ایم.»

او سپس به داخل تویوتا لندکروز خود پرید. رژه پیروزی خودروهای شاسی‌بلند با نواختن بوق‌های پیاپی و خرخر شترهایی که در پشت تل‌ماسه‌های صحرا محو می‌شدند، پایان‌بخش روز بود.