آنچه در اطرافم می گذرد را چندان درک نمی کنم. دو محصل سابق - دو محصل سابق – از مدرسه «ایتون» (توضیح: سطح بالاترین آموزشگاه بریتانیا که عمدتا محل تحصیل فرزندان خانواده‌های اشراف این کشور است)، دو نخست وزیر، پای ملکه کشور را به لجنزار سیاست کشیده‌اند. از بوریس جانسون که امورش را با دروغ و چرندیات می‌گذراند، انتظار دیگری نمی‌شود داشت، اما دیوید کامرونِ آقامنش؟

درست همان‌قدر شوکه شدم که زمانی که شنیدم  گویا کامرون در دوران دانشجویی آلت تناسلی خود را در دهان یک خوک مرده گذاشته بوده؛ اتهامی که او آن را تکذیب کرده است.

در سال ۲۰۱۴، به محض آن که یک نظرخواهی نشان داد فعالان خواهان استقلال اسکاتلند از بریتانیا، در رفراندوم پیشی گرفته‌اند، دیوید کامرون به‌سرعت خود را به کاخ ملکه رساند تا ببیند آیا او می‌تواند با «بالا بردن ابرو» (توضیح: تایید نکردن استقلال) یا حرکت ملایم دیگری، اتحاد میان اسکاتلند و سایر بخش‌های کشور را حفظ کند، یا نه. 

پادوها و دستیارها به این طرف و آن طرف می‌دویدند، و سپس، با جادوی سلطنت، ملکه بریتانیا در اظهاراتی «تصادفی» گفت که امیدوار است مردم در دادن رای در این رفراندوم، نهایت دقت خود را به‌کار گیرند. او در حین قدم زدن، به یک شهروند اسکاتلندی گفت: «امیدوارم مردم به آینده با دقت بسیار فکر کنند».

این در نوع خود، عملیاتی درخشان بود. یعنی اظهاراتی که به خودی خود نمی‌توانست به عنوان یک نظر «سیاسی» (توضیح: خاندان سلطنتی بریتانیا حق دخالت در سیاست ندارند) یا جانب‌دارانه تلقی شود، اما می‌شد چنین تعبیرش کرد که ملکه خواهان حفظ اتحاد میان اسکاتلند و سایر بخش‌های بریتانیاست، و موثر هم بود (هرچند احتمالا دخالت گوردون براون در روزهای آخر، تاثیر بیشتری داشت.) 

و نهایتا، جدایی‌طلبان اسکاتلند شکست خوردند و، چنان که دیوید کامرون بعدها با ظرافت افشاء کرد، ملکه با شنیدن خبر خوش این که اسکاتلند جزئی از بریتانیا باقی خواهد ماند، به آرامی اظهار رضایت کرد.

بله، می‌توانست پایانی خوش باشد، اما هدف، وسیله را توجیه نمی‌کند. این تصور که یک نخست وزیر می‌تواند، هر قدر با ظرافت، از ملکه بخواهد در سیاست دخالت کند، توهین به مقام اوست، و پذیرفتن این امر که ملکه بریتانیا فقط می‌تواند – و ناچار است – بر اساس توصیه وزرا یا شخص نخست ‌وزیر عمل کند. 

نکته این نبود که کامرون (بر خلاف اتهاماتی که به جانسون وارد است) ملکه را در مورد اهدافش منحرف کرده بوده است – قصد کامرون کاملا روشن بود – اما مسئله این‌ بود که ملکه اصولا در چنان شرایطی قرار گرفت. در واقع، ملکه از این امر استقبال هم کرده بود. شاید دلیلش این باشد که او نیمه اسکاتلندی است.

انصاف بدهیم، ملکه در مورد اسکاتلند بی‌نظر نیست. در سال ۱۹۷۷ در جریان جشن‌های ۲۵ ساله سلطنتش گفت: «نمی‌توانم فراموش کنم که من به عنوان ملکه دوک‌نشین‌های متحد بریتانیا و ایرلند شمالی تاج‌گذاری کرده‌ام».

بار دیگر، اظهاراتی کاملا بی‌طرفانه اما حامل یک پیام کاملا روشن، در زمانی که تلاش برای جدایی اسکاتلند از بریتانیا در صدر اخبار رسانه‌ها بود (دلیل عمده آن، کشف نفت در دریای شمال بود).

در ضمن، شاید هدف پیام کریسمس ملکه در مورد آرام شدن اوضاع فضای حاکم بر برگزیت هم کمک به ترزا می (نخست وزیر سابق بریتانیا) برای تصویب پیش‌نویس توافقش با اتحادیه اروپا از طرف پارلمان بوده باشد. ملکه گفت: «حتی با وجود اختلاف نظرات عمیق، حفظ احترام یک انسان دیگر همواره نخستین گام به سوی تفاهم بیشتر است». 

بدون تردید، آرلین فاستر (رهبر حزب اتحاد دموکراتیک ایرلند شمالی) و مارک فرانسوا (نماینده پارلمان از حزب محافظه‌کار) متقاعد نشدند. و حال این سوال مطرح است که آیا دیوید کامرون از دربار پرسیده بود که می‌تواند یک بار دیگر هم پای ملکه را به زمینه حساس دیگری بکشد؟

اگر چنین نکرده باشد، به این تصویر در حال گسترش دامن می‌زند که نسل او از فارغ التحصیلان آموزشگاه «ایتون»، یک مشت بی‌ادب بی‌سروپا بیش نیستند. و اگر کرده باشد، و کاخ ملکه نسبت به آن نظری مساعد داشته بوده باشد، مقصر خودشانند که وارد سیاست شده‌اند، و این که سلطنت، بخشی از محبوبیتش را در اسکاتلند از دست داده است. بنابراین، جای تعجب نیست که با وجود گشوده شدن راهی هر قدر باریک به چنین مواردی، این امید واهی وجود داشت که ملکه از اجبارات پذیرفته شده تخطی کند و تقاضای (بوریس جانسون برای) تعلیق پارلمان را رد کند؛ اقدامی که در شرایط کنونی دستکم سخت جنجال برانگیز می‌توانست باشد. 

شایعاتی حاکی از آن است که ملکه بریتانیا از این که بوریس جانسون دیدار از «بالمورال» (محل اقامت ملکه در اسکاتلند) را تبدیل به موقعیتی برای انداختن عکس در رسانه‌ها، از جمله کشیدن افسار یک گاو نر، و تبلیغ سیاسی  کرده است، سخت خشمگین شده و با جانسون به‌تندی سخن گفته است. ملکه باید به کامرون و جانسون بگوید به خاطر مصالح او و خودشان، او را از مسایل سیاسی دور نگاه دارند. با وجود نخست وزیرهایی مثل این دو، پروردگار به داد ملکه برسد.

https://www.independent.co.uk