هورین خلف، رئیس حزب سوریە آیندە، که با صدور بیانیەای تجاوز ارتش ترکیە بە مناطقی از غرب کردستان را توطئە خواندە بود، روز دوشنبه، بیستم مهرماه توسط گروه‌های تحت حمایت دولت ترکیه، از خودروی شخصی خود در جنوب شهر تل ابیض بیرون کشیده شد و به‌همراه یک دستیار و راننده‌اش اعدام شد. کشتار هدفمند سیاستمداران زن کرد از سوی دولت ترکیه نشان دهنده میزان وحشت رهبران سیاسی خاورمیانه و به‌ویژه دولت اردوغان از یکی از قدرتمندترین جنبش‌های فمینیستی خاورمیانه است.
Pluto Press
گرچه نمی‌توان در یک دیدگاه به توصیفی قطعی و واقعی از وضعیت آزادی زنان در جامعه کردها رسید، اما سابقه درخشان جنبش‌های زنان کرد که در نوع خود منحصر به‌فرد است، گویای این است که زنان کرد توانستند بسیاری از تابوهای پدرسالار جامعه را بشکنند و به وضعیتی برسند که در سراسر خاورمیانه بی‌همتاست. آنها با حضور خود در میدان‌های نبرد و به‌عهده گرفتن نقش فرماندهان جنگ و جنگجو، چهره دیگری از زن بودن و زنانگی را به جهان معرفی کردند که توانست اصول جنگ و جنگیدن، که تاکنون امری مردانه بوده را به چالش کشد. آنها نه تنها تصور و تفکرات مردسالارانه رهبران سیاسی و مذهبی خاورمیانه را به چالش کشیدند، بلکه دیدگاه غرب محور، که زنان خاورمیانه را فقط «اسیر» و «خاموش» و محتاج به نجات یافتن می‌بیند، را نیز متزلزل کردند.
با این حال، نقش زنان کرد در شورش‌ها، جنگ‌های چریکی و مبارزات ضد تروریسم برای عموم کمتر شناخته شده است. در بسیاری از مانیفست‌های احزاب سیاسی کرد، به برابری جنسیتی و حضور و مشارکت زنان اهمیت داده شده است و هزاران جنگجوی زن در نیروهای کرد مبارزه می‌کنند. زنان و مردان جامعه چریکی کرد اغلب با هم آموزش می‌بینند و شانه به شانه می‌جنگند. آنها در طول تاریخ مبارزات خود اثبات کردند که دارای توان نظامی برابر و گاه برتر از مردان در صحنه‌های نبرد و همچنین خارج از میدان نبرد، در مقام‌های بلندپایه و مهم سیاسی و اجتماعی هستند.
The Rojava Report
در سال ۲۰۱۴، سربازان زن کرد هزاران ایزدی را که در کوه سنجار به دام دولت اسلامی افتاده بودند نجات دادند و در آزادسازی شهر رقه از دولت اسلامی در سال ۲۰۱۷ نقش بسزایی ایفا نمودند. در سال ۲۰۱۵، جهان از مقاومت و شجاعت زنان کوبانی حیرت زده شد و نام کوبانی به‌عنوان مظهر مقاومت بر سر زبان‌ها افتاد. زنان کوبانی پیش‌قراول نبرد کردها در جبهه کوبانی علیه داعش بودند. یک سوم مبارزان کوبانی را زنان تشکیل می‌دادند که تعداد آنها، براساس آمار ارائه شده توسط منابع مختلف، به حدود ده هزار سرباز زن می‌رسید. اعضای داعش بر این باورند که اگر کسی به دست یک زن کشته شود، به جهنم خواهد رفت. آنها که شدیدا از زنان کرد هراس داشتند، در نهایت بسیاری از نیروی‌های متجاوزشان توسط زنان کرد به «جهنم داعشی» فرستاده شد. اتحاد و مقاومت زنان و مردان کوبانی آنها را در زمانی به پیروزی رساند که بسیاری از شهرهای اصلی و استراتژیک سوریه و عراق با شکست مواجه شد و بدست داعش افتاده بودند.
YPJ fighter in 2014
اما آزار و اذیت و کشتار کردها و مورد هدف قرار دادن زنان سیاست‌مدار کرد توسط نیروهای تحت حمایت ترکیه در روژاوا، بار دیگر اثبات می‌کند که از ابتدای قرن بیستم، دولت عثمانی و سپس دولت مدرن ترکیه، معتاد به پاکسازی قومی بوده است. آنها می‌کشند و قساوت خود را انکار می‌کنند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
الی ویزل، فعال سیاسی، برنده جایزه صلح نوبل و از بازماندگان هولوکاست بارها و بارها انکار ترکیه را یک کشتار مضاعف خوانده است، زیرا دولت ترکیه می‌کوشد خاطره نسل‌کشی ارامنه را از بین ببرد. او بر این باور است که دولت ایالات متحده نیز در این کشتار دوباره ارامنه با دولت ترکیه همدست است. او می‌گوید: «ما معتقدیم که دولت آمریکا نباید در تلاش باشد تا یک واقعه تاریخی عمیق و مهم، نظیر نسل‌کشی ارامنه، كه هیتلر به‌عنوان نمونه در برنامه خود برای از بین بردن یهودیان از آن استفاده كرد را نادیده بگیرد و بکشد.»
دکتر گرگوری استنتون، رئیس انجمن بین‌المللی محققان نسل‌کشی به‌طور مشابه در مقاله‌ای تحت عنوان «بهای انکار»، بر تاثیر انکار نسل کشی دیروز و نقش آن در شکل‌گیری نسل کشی آینده تاکید می‌کند. از دیدگاه وی، بهترین پیش‌بینی کننده نسل‌کشی آینده، انکار نسل‌کشی گذشته همراه با مصونیت از مجازات عاملان آن است. او می‌گوید پس از دادگاه نظامی عثمانی از سال ۱۹۱۸ -۱۹۲۰ محاکمه دیگری صورت نگرفت و در نتیجه قاتلان و عاملان نسل‌کشی از مجازات جان سالم بدر بردند. اما انکار نسل‌کشی ارامنه باعث بوجود آمدن حکومتی شد که وجود تمام غیر ترک‌های ساکن در ترکیه را انکار نمود، کردها را «ترک‌های کوهستانی» خواند، مدارس کردها بسته شد و زبان افرادی که کردی صحبت می‌کردند قطع شد.
زنان و کودکان کرد همیشه قربانیان دسیسه‌ها، سرکوب و حملات حکومت‌های مختلف خاورمیانه به مردم کرد بوده‌اند و دولت ترکیه نیز که به همراه متحدانش منکر قتل‌عام و ظلم و ستم علیه دیگر اقوام غیر ترک است، بار دیگر زنان کرد را مورد هدف قرار داده است.
منزوی کردن کردهای روژاوا و ترک آنها توسط دولت آمریکا چراغ سبزی است برای حکومت ترکیه که به آرزوی دیرینه خود، یعنی نابودی کردها برسد.
