شماری از زنان معترض افغان در آستانه یک سالگی سقوط نظام جمهوری در این کشور،‌ کارزاری اعتراض علیه طالبان به راه انداخته‌اند.

این زنان در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی اعلام کردند با وجود اینکه طالبان تظاهرات اعتراضی آنان را سرکوب‌ کرده‌اند، آنان از اعتراض دست برنمی‌دارند.

طالبان این زنان را که در خیابان‌ها فریاد عدالت‌خواهی سرداده بودند، بازداشت و شماری را شکنجه کردند، به برخی تجاوز کردند و تعدادی را هم کشتند؛ با این حال تعدادی از زنان معترضی که طالبان آنان را به خاطر عدالت‌خواهی زندانی کرده بودند، اکنون با انتشار ویدیو و عکس از تمامی مردم افغانستان می‌خواهند در آستانه ۱۵ اوت، سال نخستین سالگرد فروپاشی نظام سابق و تسلط طالبان بر افغانستان، به این کارزار عدالت‌خواهی بپیوندند.

نایره کوهستانی، یکی از این زنان معترض، می‌گوید: «مادران و پدرانی که در افغانستان زندگی می‌کنند، نباید دختران و زنانی را که از جامعه حذف شده‌اند، فراموش کنند. آن‌ها باید به این کارزار عدالت‌خواهی بپیوندند و برای حق و حقوق دخترانی که درهای مدارس به رویشان بسته شده و زنانی که حق کار از آنان گرفته شده است، به پاخیزند و در برابر ظلم طالبان خاموش نباشند.»

وحیده امیری، یکی دیگر از این دختران معترض، معتقد است که اگرچه محدودیت‌های روزافزون طالبان جنبش خودجوش زنان معترض را سرکوب کرد، آنان از پای ننشستند و شکل اعتراض‌هایشان را تغییر دادند.

مریم نایبی، یکی از دختران معترضی که طعم زندان طالبان را هم چشیده است، می‌گوید که مردم نباید در برابر ظلم طالبان خاموش باشند.

این زنان می‌گویند که برخوردهای ظالمانه طالبان با مردم افغانستان به‌ویژه با زنان، سبب شد تا مردم از ترس طالبان اعتراض نکنند. در حالی که از نخستین روزهای پس از تسلط طالبان بر افغانستان، شماری از زنان و مردان به خیابان‌ها آمدند و علیه طالبان اعتراض کردند؛ اما طالبان شماری از زنان و مردان در مزار شریف را بازداشت کردند و پس از آن، گزارش‌هایی درباره تجاوز افراد طالبان به شماری از زنان و مردان معترض زندانی منتشر شد. رسانه‌های غربی هم نوشتند که طالبان به چند تن از این زنان معترض، گروهی تجاوز کرده‌اند.

پس از آن، خبر رسید که طالبان در کابل هم شش تن از دختران معترض به بسته ماندن مدارس و حجاب اجباری را بازداشت و شکنجه کرده‌اند. طالبان با حمله به خانه‌های این دختران، آنان را دستگیر کرده بودند.

پس از آن، طالبان به جست‌وجوی دیگر زنان معترض پرداختند و ۴۰ زن و مرد را که از ترس بازداشت، در خانه‌ای امن پنهان شده بودند، بازداشت کردند.

طالبان این زنان و مردان را شکنجه کردند و اعتراف‌های اجباری آنان را پخش کردند.

پس بازداشت این گروه ۴۰ نفری، گروه‌های کوچکی از زنان در مکان‌های سرپوشیده اعتراض‌هایی به راه انداختند اما جنبش عدالت‌خواهی زنان معترض که پس از تسلط طالبان ایجاد شد و چندین تظاهرات گسترده علیه طالبان در کابل راه انداخت، سرکوب شد و برگزارکنندگان آن پراکنده شدند.