شماری از زنان معترض در افغانستان می‌گویند که در یک سال گذشته که برای به دست آوردن حقوق شان به خیابان‌ها رفتند و اعتراض کردند، سرکوب شدند و جهان از آنان حمایت نکرد.

این زنان که در برابر آنچه بر زنان و مردم افغانستان از سوی طالبان می‌گذرد، در مکان‌های بسته، بی‌آنکه جهان چهره‌‌شان را ببیند و صدای آنان را بشنود، اعتراض می‌کنند، انصراف سرپرست نمایندگی افغانستان در سازمان ملل از سخنرانی در هفتادوهفتمین مجمع این نهاد بین‌المللی را به باد انتقاد گرفته‌اند.

زنان معترض با فرستادن تصویرهایی به ایندیپندنت فارسی می‌گویند که نصیر احمد فایق، سرپرست نمایندگی دایمی افغانستان در سازمان ملل متحد، با انصراف از سخنرانی در هفتاد وهفتمین مجمع این سازمان، وضعیت زنان را«تاسف‌بارتر» کرده است. به گفته آنان، سرپرست نمایندگی افغانستان در سازمان ملل متحد باید در این مجمع در مورد منع آموزش دبیرستانی دختران، حق کار زنان، و نقض روزافزون حقوق بشر در افغانستان زیر سلطه طالبان، سخنرانی می‌کرد. 

زنان معترض می‌گویند که پس از تسلط طالبان بر افغانستان، بارها به به اعتراضات خیابانی دست زدند و برای به دست آوردن حقوق خود و اعتراض به وضعیت حقوق بشر در افغانستان، در برابر طالبان ایستادند، اما طالبان این اعتراضات را سرکوب کردند، زنان را زندانی و شکنجه کردند، و جهان و نهادهای جهانی دفاع از حقوق بشر در برابر این وضعیت خاموش ماند و کاری نکرد.

وحیدی امیری، از زنانی که نخستین اعتراضات ضدطالبان را با شعار «نان، کار، آزادی» راه‌اندازی کرد و در روند مبارزات عدالت‌جویانه خود زندانی نیز شده است، می‌گوید که هرچند به علت سرکوب وحشیانه طالبان، اعتراضات عدالت‌خواهانه زنان به جنبش بزرگ روشنفکری مبدل نشد، توانست برای بسیاری از زنان جهان الهام‌بخش و اثرگذار باشد.

وحیده امیری بر این باور است که اعتراضات عدالت‌خواهانه زنان در افغانستان توانست بسیاری از زنان جهان را که در معرض تبعیض و خشونت قرار دارند، برای ایستادگی در برابر بی‌عدالتی مصمم‌تر و جسورتر کند. به گفته امیری، امروز مردم ایران با شعار «زن، زندگی، آزادی» در برابر رژیم آخوندی ایران به پا خاسته‌اند، و این شعار، به شعار«نان، کار، آزادی» جنبش عدالت‌خواهانه زنان در افغانستان نزدیک است. 

خانم امیری ایستادگی زنان و مردان ایران را در برابر نظام دیکتاتوری ایران می‌ستاید و می‌گوید که اختلاف‌های قومی و خشونت‌ورزی‌های وحشیانه و بی‌شمار طالبان در برابر مردم افغانستان سبب شد تا اعتراضات زنان این کشور سرکوب شود و نتواند مانند اعتراضات مردم ایران گسترده شود، اما زنان و مردان در افغانستان هنوز هم از مبارزه دست برنداشته‌اند.

او می‌افزاید که شمار کثیری از مردان افغانستان در کوه‌ها و گذرگاه‌های دشوار، به مبارزه مسلحانه  با طالبان ادامه می‌دهند و زنان نیز آرام ننشسته‌اند و با روش‌های گوناگون، در برابر بی‌عدالتی‌ها و خشونت‌های طالبان ایستادگی می‌کنند.

مریم نایبی، یکی دیگر از این زنان معترض، می‌گوید که شماری از زنان در افغانستان با پشت سر گذاشتن ده‌ها مشکل و پنهان از خانواده‌های خود، به خیابان‌ها رفتند و به طالبان اعتراض کردند، اما بسیاری از مردان از اعتراضات زنان پشتیبانی نکردند و آنان را تنها گذاشتند. او معتقد است که رسوم و سنت‌ها و باورهای ناپسند در مورد زنان، سبب شد که همه مردها از اعتراضات عدالت‌خواهانه زنان حمایت نکنند. او می‌گوید که هنوز هم شماری از مردم زنان را دست‌کم می‌گیرند و به حق تحصیل و کار زنان باور ندارند.

زنان معترض در افغانستان می‌گویند که امیدوارند اعتراضات مردم ایران به نتیجه دلخواه برسد و آنان به حقوق خود دست یابند، و مردم افغانستان نیز با زنان معترض همگام شوند تا بتوانند به رژیم استبدادی و ظالمانه طالبان پایان دهند.