برای مرسل فصیحی، دانش‌آموز ۱۷ ساله افغان، ۴۰۰ روز گذشته مانند کابوس بود. او هربار به یاد می‌آورد که دیگر نمی‌تواند به مدرسه برود، به‌شدت غمگین می‌شود. مرسل در کلاس یازدهم درس می‌خواند و برای رفتن به دانشگاه آماده می‌شد اما تصمیم طالبان که حالا قدرت بلامنازع در افغانستان‌اند، برای تعطیل کردن مدارس دخترانه متوسطه، میان او و آرزوها و آرمان‌هایش فاصله انداخت.

مرسل می‌خواست پزشک شود و این رشته را دوست داشت: «این درست نیست که دیگران برای ما تصمیم بگیرند و دستور دهند با محرم بیرون برویم، چهره‌مان را پنهان کنیم و مدرسه نرویم. از آخرین باری که مدرسه را دیدم زمان بسیار زیادی گذشته است. دلم برای معلمانم، همکلاسی‌هایم و خود مدرسه تنگ شده است.»

رویای پزشک شدن حالا خیلی دور به نظر می‌رسد اما مرسل همچنان امیدوار است.

 او به‌تازگی از فرصت تازه‌ای که سازمان ملل متحد برای دختران دانش‌آموز مقطع متوسطه ایجاد کرده است، استفاده می‌کند. این فرصت را که «وای-پیر» (Y-PEER) نام گرفته، صندوق جمعیت سازمان ملل متحد فراهم کرده و هدف آن بالا بردن سطح مهارت‌های جوانان است.

برنامه وای-پیر بر افزایش مهارت جوانان در رویارویی با چالش‌های پیش روی آنان تمرکز دارد. مرسل در ماه ژوییه به این دوره آموزشی پیوست و حالا یکی از ۲۵ مربی این برنامه است. این آموزش چشمان او را بر جنبه‌های مختلف مسائلی که جوانان افغان روزانه با آن مواجه‌اند، باز کرد. به عنوان یک دختر جوان تحصیل‌کرده در کابل، او متوجه نشده بود که چه تعداد از دختران، به‌ویژه دختران جوان فقیر یا آن‌ها که در مناطق دورافتاده زندگی می‌کنند، از تجربیات منفی مانند ازدواج زودهنگام و بارداری در نوجوانی در رنج‌اند.

افزایش بی‌سابقه فقر ناشی از بحران اقتصادی به دلیل بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان بحث‌ها در مورد این نگرانی‌ها را افزایش داد. بسیاری از خانواده‌ها از سر ناامیدی به ازدواج دختران خردسال خود متوسل شده‌اند و آنان را به دنیای پردرد ازدواج اجباری روانه کردند؛ چیزی که افزایش مرگ‌ومیر مادران هنگام زیمان را در پی دارد.

مرسل فصیحی می‌گوید: «این غم‌انگیز است؛ یک کودک چگونه می‌تواند فرزند به این دنیا بیاورد و بزرگ کند؟ در این سن‌وسال، ما فقط بچه‌ایم. باید درس بخوانیم و به دنبال چیزهای بزرگ باشیم. هنوز زمان ازدواج ما نرسیده است. من امیدوارم که دختران جوان تسلیم نشوند. ترسیدن اشکالی ندارد، گریه کردن اشکالی ندارد، اما تسلیم شدن یک گزینه نیست. امیدوارم به هر طریقی که می‌توانند به یادگیری ادامه دهند. شاید کسی به ما کمک کند یا مدارس باز شوند. صبح روشن ما خواهد آمد.»

سلطه طالبان بر افغانستان بیشترین تاثیر مخرب را بر زندگی دختران و زنان این کشور گذاشت. هرچند تعداد دقیق دخترانی که از رفتن به مدرسه محروم شده‌اند مشخص نیست، با توجه به اینکه حدود ۹ میلیون کودک در افغانستان به مدرسه می‌رفتند و از این میان نیمی از آنان را دختران تشکیل می‌دادند، به صورت تخمینی می‌توان گفت که حدود ۲.۵ میلیون دختر نوجوان از رفتن به مدرسه محروم شده‌اند.

محرومیت دختران افغان از تحصیل با واکنش‌های جهانی روبرو شد و سازمان ملل متحد و کشورهای خارجی یکی از شروط به رسمیت شناخته شدن طالبان را تحصیل دختران عنوان کردند. رینا امیری، نماینده ویژه رئیس‌جمهوری آمریکا در امور زنان افغانستان، صبح سه‌شنبه در یک رشته توییت به مناسبت ۴۰۰روزه شدن محرومیت دختران افغان از رفتن به مدرسه، نوشت که طالبان به هیچ وجه نمی‌توانند نیمی از جامعه افغانستان را به حاشیه برانند. او همچنین به اخراج دختران دانشجوی هزاره از دانشگاه‌های افغانستان اشاره کرد.

گروه طالبان در ۴۰۰ روز گذشته، بارها بر باز شدن مدارس متوسطه دخترانه در افغانستان تاکید کرده‌اند اما تا امروز، برای بازگشایی این مدارس کوچک‌ترین قدمی برنداشته‌اند.