دانشمندان بریتانیایی می‌گویند جنین با استفاده از ژنی که از پدر به ارث می‌برد، مادر را وادار می‌کند تا در دوران بارداری مواد مغذی به او برساند.
به گزارش آیریش تایمز، پژوهشگران دانشگاه کمبریج می‌گویند جنین سوخت‌و‌ساز بدن مادر را «از راه دور کنترل می‌کند» و بنابراین مدام «درگیری و کشمکش غذایی» دارند.
بدن مادر می‌خواهد بچه زنده بماند اما باید گلوکز و چربی کافی برای سلامت خودش نگه دارد، تا بتواند بچه را به دنیا بیاورد، شیر بدهد، و دوباره تولید مثل کند.
این پژوهش بررسی می‌کند که چگونه جفت از طریق هورمونها به مادر پیام می‌دهد تا مواد غذایی به بچه برساند و زمینه رشدش را فراهم کند.
پروفسور آماندا اسفروتزی پری، از دانشکده سنت جان و یکی از نویسندگان این مقاله پژوهشی، می‌گوید:«ژنی که از پدر به ارث رسیده است به مادر پیام می‌دهد که مسیر مواد غذایی را به سمت جنین تغییر دهد.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دکتر میگل کنستانسیا، نویسنده دیگر این مقاله پژوهشی، می‌گوید: «سیستم کنترل از راه دور بچه از طریق ژن‌هایی کار می‌کند که بسته به این‌که ژن پدری‌اند یا مادری، خاموش و روشن می‌شوند.»
او در ادامه می‌افزاید: «ژن‌های پدری حریص و خودخواهند و منابع مادر را به نفع جنین هدایت و دستکاری می‌کنند تا بزرگ‌تر و سرحال‌تر شود. گرچه بارداری تا حد زیادی بر پایه همکاری است، جولانگاه درگیری احتمالی میان مادر و بچه است، و ژن‌های وراثتی و جفت احتمالا نقش کلیدی دارند.»
این پژوهش که در نشریه متابولیسم سلولی (Cell Metabolism) منتشر شده است، نشان می‌دهد ژن‌هایی که از سمت پدر کنترل می‌شوند رشد جنین را تقویت و ژن‌هایی که از سمت مادر کنترل می‌شوند رشد جنین را محدود می‌کنند.
اسفروتزی پری توضیح می‌دهد: «آن دسته از ژن‌های مادر که رشد جنین را محدود می‌کنند شیوه‌ای است که بدن مادر بقایش را تضمین می‌کند، تا بچه‌ای نداشته باشد که تمام مواد غذایی را می‌گیرد و برای زایمان بیش از اندازه بزرگ و دشوار شود.»
پژوهشگران همچنین ژن آی‌جی‌اف۲ (Igf2) را بررسی کردند که میزان گلوکز خون را تنظیم می‌کند و باعث رشد جنین می‌شود و در رشد بافت‌های جنینی از جمله جفت، کبد و مغز نقش کلیدی دارد.
دکتر خورخه لوپز تلو، که در این پژوهش مشارکت کرده است، می‌گوید اگر این ژن پدر کار نکند و به سلول‌ها پیام نفرستد، مادر گلوکز و چربی کافی درست نمی‌کند و بنابراین این مواد مغذی به میزان کافی به جنین نمی‌رسد تا رشد کند.
حذف ژن آی‌جی‌اف۲ از سلول‌های جفت بر تولید سایر هورمون‌هایی اثر می‌گذارد که تولید انسولین در لوزالمعده مادر و واکنش کبد و سایر اندام‌های متابولیسمی را تنظیم می‌کنند.
نقص ژن آی‌جی‌اف۲ می‌تواند به رشد بیش‌از‌حد یا توقف رشد جنین منجر شود. به گفته اسفروتزی، تاکنون پژوهشگران نمی‌دانستند که بخشی از نقش این ژن ارسال پیام به مادر است تا مواد غذایی لازم را به جنین تخصیص دهد.
گام بعدی پژوهشگران این است که بفهمند آی‌جی‌اف۲ چگونه هورمون‌های جفت را کنترل می‌کند و کار این هورمونها چیست. این یافته‌ها می‌تواند به راهکارهای جدیدی منجر شود که سلامت مادران و کودکان را افزایش دهد.
