دوران بی‌سابقه‌‌ای از تسلط و برتری، عالی‌ترین تیم بین‌المللی مردان در دوران معاصر. تیمی که سه بار پیاپی در بزرگ‌ترین مسابقات برنده شد. تیم اسپانیا از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ به [بازی] بالاترین سطح برگزیدگان فوتبال چشم‌انداز تازه‌ای بخشید، و [با عملکردش] انتظار از تمامی تیم‌ها را بسیار بیشتر کرد و دیگر تیم‌ها باید بسیار به دنبال آنها باشند تا به پایشان برسند.

با این حال، سقوطی که در پی آن آمد، سریع، پرماجرا و طولانی بود: اسپانیا بعد از پیروزی در سال ۲۰۱۰ در هر یک از سه جام جهانی بعدی فقط یک بازی را برد و از آن زمان به بعد از مرحله یک‌هشتم نهایی فراتر نرفت.

آن‌ها پس از حفظ قهرمانی در جام ملت‌های اروپا در سال ۲۰۱۲ تنها ۲ بازی را در سال ۲۰۱۶ و ۲ بازی را در سال ۲۰۲۱ بردند. آنها گرچه زمان نسبتا طولانی را در بی‌ثمری گذراندند، در تورنمنت اخیر خود را بی‌سروصدا به نیمه‌نهایی رساندند.

با این حال، آنها در بازی‌های یورو ۲۰۲۴ نه‌تنها به توازن خوبی از ذهنیت و تکنیک رسیدند، بلکه سبک ایده‌آلشان را نیز پیدا کردند. اسپانیایی‌ها نه‌تنها در این مسابقات پیروز شدند که هر هفت بازیشان را بردند – پس از برزیل در جام جهانی ۲۰۰۲، [اسپانیا] تنها کشوری است که توانسته است در مسیر دست‌یابی به افتخار بزرگ چنین شاهکاری بیافریند.

اسپانیا شکل و شمایل تازه‌اش را پیدا کرده است، شکل و شمایلی که در تمامی جنبه‌های مهم از کل رقبایش بهتر بوده است – و جالب اینجاست که آن‌ها تازه در آغاز راهند. [حالا] بازیکنان و همچنین بستر لازم برای موفقیت‌های بیشتر و پایدارتر موجود است.

از برخی لحاظ، دشوار می‌توان با گرت ساوت‌گیت، و احتمالا کل انگلیسی‌ها ازجمله بازیکنان و هوادارانشان همدلی نکرد.

به هر حال، آ‌ن‌ها با زحمت زیاد فرهنگی را ساخته‌اند، رویکردی را پرورش داده‌اند، رشد بازیکنان را ممکن کرده‌اند و روش‌شناسی دقیقی داشته‌اند و تلاش کرده‌اند هر چیزی را که در کنترلشان است با میل و اراده خود منطبق کنند و به‌تدریج به جوایز و افتخارات بزرگ نزدیک‌تر و نزدیک‌تر شده‌اند ... و دو فینال را از دست داده‌اند. یک تیم به‌کلی جدید اسپانیایی می‌آید و در نخستین تلاشش همه چیز را به نفع خود تمام می‌کند.

اما این بخشی از دلیلی است که موجب می‌شود باور کنیم لاروخا [تیم ملی فوتبال اسپانیا] آمده است که بماند: آن‌ها این کار را با پیمودن مسیری انجام داده‌اند که حتی اگر در برلین شکست هم می‌خوردند، همچنان به پیمودن آن ادامه می‌دادند.

سرمربی آنها لوئیس د لا فوئنته بلافاصله پس از پیروزی تیمش گفت: «عملکرد ما به‌قدری خوب بوده که بهتر کردن آن کار بسیار دشواری است. این‌ها فوتبالیست‌هایی هستند که هرگز از بهبود، رقابت و طلب پیروزی خسته نمی‌شوند. من از روز اول به آن‌ها افتخار کرده‌ام.»

«ما به یک ایده وفادار بوده‌ایم و برای مراحل مختلف هر بازی شیوه‌های مختلفی داریم. ما نسلی از فوتبالیست‌ها را داریم که بی‌نظیرند و به رشد ادامه خواهند داد. [اما] نمی‌توان آن را با نسل‌های گذشته مقایسه کرد زیرا آن‌ها در زمان خود [در زمینه‌های مختلف] بهترین بودند.»

د لا فوئنته در این مورد حق دارد – این [تیم] قطعا تنها با حفظ مالکیت توپ و پاس‌کاری تیم‌ها را  وادار به تسلیم نکرد. اسپانیا با فشار، و ایجاد برتری نفرات در هر منطقه از زمین، برای حفظ برتری در کنترل میدان بر فینال مسلط شد اما چند فرصت ضدحمله نیز برای تمام کردن کار و [قطعی کردن نتیجه بازی به نفع خود] داشت.

این یک راه جدید برای یک تیم جدید است – این امر گرچه برای مرحله بین‌المللی بزرگسالان جدید است، برای د لا فوئنته چنین نیست. د لا فوئنته نیز مانند همتای خود در فینال یورو ۲۰۲۴، ساوت‌گیت، از درون [خود سیستم فوتبال کشورش] این سمت را برعهده گرفت. مربی سابق [تیم‌های] زیر ۱۹ سال و زیر ۲۱ سال، [بازیکنان] این رده را بهتر از هرکسی می‌شناسد، این امر مسلما یکی از دلایلی است که فدراسیون فوتبال سلطنتی اسپانیا او را استخدام کرده است.

او توضیح داد: «ما همه چیز را با هم برده‌ایم، میکل [اویارزابال] هرگز نمی‌بازد.» «او همه جا بازی می‌کند، [موقعیت] می‌سازد و گل می‌زند، اما همیشه کاری می‌کند. کاری که این بازیکنان می‌کنند همین است. مارتین زوبیمندی نیمه دوم فوق‌العاده‌ای داشت و جایگزین رودری شد که بهترین بازیکن جهان است – همین حالا به او توپ طلا بدهید، لطفا.» 

«خوبی‌اش این است که من بازیکنان را می‌شناسم. می‌دانم که چه می‌توانند انجام دهند، چه نمی‌توانند انجام بدهند و اینکه هرگز مرا ناامید نخواهند کرد.»

بازیکنان دیگری نیز هستند که او آن‌ها می‌شناسد و به آن‌ها اعتماد کرده است، که حتی در برلین حضور نداشتند: پدری، شماره ۱۰ ترکیب اصلی که در مقابل آلمان مصدوم شد؛ گاوی، هم‌تیمی فوق‌العاده با استعدادش که حتی در ترکیب نبود چراکه در حال بهبودی و بازیابی خود از یک غیبت طولانی‌مدت [به‌دلیل مصدومیت] است. 

در همان باشگاه کاتالان، پاو کوبارسی ۱۷ ساله و الخاندرو بالده ۲۰ ساله، گزینه‌های دفاعی جدیدی‌اند، همان‌طور که پدرو پورو، در صورتی که خسوس ناواس ۳۸ ساله آخرین بازی خود را انجام دهد، یک تغییر بالقوه فوری برای جایگزینی و تجدید نیرو در گزینه‌های دفاع راست محسوب می‌شود. بازیکنان زیادی در ترکیب تیم نیستند که باید کنار بروند: شاید ناچو و خوسلو، هر دو ۳۴ ساله و هر دو راهی آسیا، اما با وجود یرمی پینو، اویهان سنته و دیگران، گزینه‌های فراوانی برای تیم‌های آینده وجود دارد که برخی از آن‌ها تا حدی یا به‌طور کامل در تیم گنجانده شده‌اند.

با این حال، موضوع اصلا مربوط به بازیکنانی نیست که در آلمان حضور نداشتند. در وهله اول، خیلی سخت نیست که بگوییم لامین یامال، که تا روز پیش از فینال هنوز ۱۶ ساله بود، ممکن است در چند سال آینده پیشرفت کند.

همه بازیکنان جوانی که در بارسلونا شکوفا می‌شوند پیشرفت نمی‌کنند، اما بردن جایزه بهترین بازیکن جوان مسابقات به‌خوبی نشانه سیر پیشرفت اوست.

بازیکن هم‌جناحی او، نیکو ویلیامز، گل اول را زد و در فینال بهترین بازیکن زمین بود؛ وقتی از او پرسیدند آیا اسپانیا می‌تواند در جام جهانی ۲۰۲۶ پیروز شود، آن‌طور که انتظار می‌رفت خواست که بیشتر از سه دقیقه وقت داشته باشد تا [دست‌کم] ابتدا از این موفقیت لذت ببرد.

او گفت: «اول می‌خواهیم از اینکه به‌تازگی برنده شده‌ایم لذت ببریم!» «هنوز دو سال دیگر باقی است، اما گام به گام می‌خواهیم بهتر و بهتر شویم.»

پیشرفت فوتبال خطی نیست، اما تعجب‌آور نخواهد بود که اسپانیا با توجه به نظم و ترتیبی که در سبک، ساخت تیم و چگونگی حمله به تیم‌ها و شکست دادن آنها دارد بیشتر پیشرفت کند.

لاروخا [تیم ملی فوتبال اسپانیا] در این مورد نه‌تنها با انگلستان بلکه با کشورهایی نظیر فرانسه نیز، که به خاطر استفاده نکردن کامل از استعدادهایشان به آن‌ها انتقاد شده است، تفاوت کلیدی دارد: اسپانیا برای پیروزی آمده است، نه برای جلوگیری از شکست. این تفاوت زیادی دارد و شجاعت آن‌ها درنهایت به نفعشان تمام می‌شود.

آن‌ها شاید سه بار پیاپی قهرمان نشوند اما دست‌کم در مسابقات چند دوره آینده مدعی خواهند بود، و پس از [مسابقات] ماه اخیر در آلمان، اکنون دانش لازم برای این کار را دارند. از هم‌اکنون به نظر می‌رسد که نسل جدید [فوتبال] اسپانیا  نسل طلایی دیگری باشد.