دانشمندان می‌‌گویند، تکنیک جدیدی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند اطلاعات عمده‌ای در مورد سطح ماه به آنها بدهد.

در این روش، به شیوه‌ای بسیار دقیق نمونه‌های سنگ گرفته شده از سطح ماه تجزیه و تحلیل می‌شوند، به امید آن که اطلاعات جدیدی در مورد این سیاره به دست آید. دانشمندان امیدوارند که این تکنیک به آنها کمک کند تا با بررسی نمونه‌‌هایی از صخره‌های سطح ماه که حدود ۵۰ سال پیش به زمین آورده شده‌اند، به پیشرفت‌های چشمگیری در این زمینه دست یابند.

این تکنیک همچنین با فراهم کردن امکانِ یافتن مواد مهم در خاک ماه، به فضانوردان آینده که ناسا امیدوار است بتوانند در یک پایگاه در سطح ماه زندگی کنند، کمک خواهد کرد.

آخرین بار که در سال ۱۹۷۲ فضانوردان بر ماه فرود آمدند، همانند کسانی که قبل از آنها به ماه رفتند، نمونه‌های مهمی از خاک ماه را به زمین آوردند. آن اجسام، آخرین نمونه‌هایی است که از سطح ماه به زمین آورده شده است، چون در مدت تقریبا ۵۰ سال بعد از آن، انسان به ماه بازنگشته است.

این بدان معناست که نمونه‌های باقیمانده بسیار باارزشند، زیرا محدودند و قابل جایگزین کردن نیستند. همچنین، این نمونه‌ها می‌توانند اطلاعات زیادی به ما بدهند، چون این تنها شانس ما برای بررسی سنگ‌هایی است که از دنیای دیگری آورده شده‌اند.

اکنون دانشمندان روش جدیدی یافته‌اند که می‌تواند نهایت استفاده را از این نمونه‌های محدود بکند و تنها با بررسی گَردی اندک از این نمونه، اطلاعات جدیدی در مورد آن به دست بدهد.

جنیکا گریر، مؤلف اصلی این مقاله و دانشجوی دکترا در «موزه فیلد» و دانشگاه شیکاگو، می‌گوید: «ما سنگ‌های آسمانی را اتم به اتم بررسی می‌کنیم. این اولین بار است که نمونه‌ای از سیاره ماه با این روش بررسی می‌شود. ما از تکنیکی استفاده می‌کنیم که بسیاری از زمین‌شناسان حتی اسم آن را نشنیده‌اند.»

دانشمندان با استفاده از این روش انتظار دارند که حجم زیادی از اطلاعات جدید در مورد سطح ماه به دست بیاورند.

فیلیپ هک، متصدی موزه فیلد، دانشیار دانشگاه شیکاگو، و از نویسندگان این مقاله، می‌افزاید: «ما می‌توانیم از این تکنیک برای بررسی نمونه‌هایی استفاده کنیم که هیچ کسی آنها را مطالعه نکرده است. بدون شک، اطلاعات جدید یا نامنتظره‌ای به دست خواهیم آورد. حساسیت و توان تجزیه و جداسازی این تکنیک به حدی است که تنها با استفاده از یک نمونه بسیار کوچک، می‌توانیم به چیزهایی پی ببریم که دستیابی به آنها با هیچ روش دیگری ممکن نیست.»

این تکنیک به «توموگرافی اتم پروب» معروف است و در آن، ریزدانه‌ها با دقت تحلیل می‌شوند. از این روش قبلا در فرآیندهای صنعتی استفاده شده است، اما با این دستاورد جدید، برای اولین بار امکان استفاده از آن جهت بررسی نمونه‌های سیاره ماه فراهم شده است.

پروفسور هک می‌گوید: «شیوه کار این تکنیک شبیه نجاری در سطح نانو است. همان گونه که یک نجار به چوب شکل می‌دهد، ما در سطح نانو به مواد معدنی شکل می‌دهیم.»

نخست، نمونه در داخل یک نمونه‌بردار ویژه قرار داده می‌شود. سپس نوعی لیزر به آن تابانده می‌شود که اتم‌ها را از هم جدا می‌کند و آنها را روی صفحه‌های مخصوصی می‌اندازد. دانشمندان با ارزیابی زمانی که لازم است تا اتم‌ها به آشکارساز برخورد کنند، آنها را بررسی می‌کنند، چون اتم‌های سنگین‌تر زمان بیشتری لازم دارند، و از این طریق می‌توانند نوع اتم را شناسایی کنند.

این روش تا کنون به دانشمندان کمک کرده است که فرسایش ناشی از تغییرات جوی و نیز مواد موجود در خاک ماه را ببینند. این امر به نوبه خود، به فضانوردان آینده که قصد سکونت در ماه دارند، کمک می‌کند؛ چرا که می‌توانند با برداشت منابع موردنیازشان از آن خاک، زنده بمانند.

دانشمندان اکنون امیدوارند که بتوانند نمونه‌هایی را از جاهای دیگر ماه و بخش‌های دیگر فضا جمع‌آوری کنند تا بتوانند ساختار و ماهیت جهان اطراف ما را بهتر درک کنند. آنها درک کنونی ما از ماه را به تحلیل و تجزیه زمین با استفاده از تنها یک سلسله کوه تشبیه می‌کنند، و می‌گویند برای درک بهتر، باید خاک و غبار مناطق مختلفی از منظومه شمسی را بررسی کنیم.