«پیت بوتجج»، نخستین نامزد علنا همجنس‌گرای ریاست جمهوری آمریکا، از این که یک رای دهنده زن در ایالت آیووا با اطلاع از گرایش جنسی او رای انتخاباتی‌اش را به او لغو کرده است، ابراز تاسف کرده است، اما همچنان خواهد کوشید که «برای او هم یک رئیس جمهور باشد.»

در ویدیویی که چند روز پس از رای‌گیری‌های درون-حزبی حزب دموکرات، به گونه‌ای گسترده در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد، شهردار سابق «ساوث بِند» با اکثریتی اندک از برنی سندرز پیشی گرفت و در منظقه آیوا پیروز دانسته شد، اما یکی از رای‌دهندگان از این که آقای بونجیج ۳۸ ساله همجنسگراست، اظهار تعجب کرد. 

در آن ویدیو،  زن مذکور که هویتش مشخص نشده است، می پرسد:«می‌گویید او یک شریک زندگی همجنس خودش دارد؟ شوخی می‌کنید؟» سپس نیکی وَن دِن هیوِر، یکی از اعضای تیم انتخاباتی آقای بوتیجیج، می‌کوشد تا او را متقاعد کند که همجنس‌گرایی نامزد انتخاباتی ربطی به موضوع ندارد، و می گوید:« نکته اصلی این است که او بشر است، نه؟ درست مثل شما و من، و این (همجنس‌گرایی او) واقعا نباید مسئله باشد.» 

در این میان، آقای بوتجج پیش از عزیمت به کارزار انتخاباتی ایالت نیوهمپشایر، در روز سه شنبه به شبکه تلویزیونی «ای بی سی» گفت امیدوار است که آن زن مذکور درک کند که ازدواج او (با یک مرد) به همان میزان برایش پرمعنا است که برای هر انسان مزدوج دیگر. او گفت: «می خواهم بداند که من سعی می‌کنم رئیس جمهوری او هم باشم.» 

او کمی بعد در گفت‌وگو با رسانه «تی ام زِد»، ضمن اظهار تاسف از نظر آن رای‌دهنده، گفت:«جای تاسف است که نمی‌توانید نظر مساعد همه را جلب کنید، اما به عنوان کسی که زیر فرمانداری مایک پنس (معاون دونالد ترامپ) در این ایالت، مجددا با هشتاد درصد آرا در شهرم، ایندیانا سیتی، انتخاب شدم، دیده‌ام چطور وقتی پای انتخابات به میان می‌آید، مردم می‌توانند تعصب‌هاشان را کنار بگذارند.» 

این نخستین باری نیست که آقای بوتجج در جریان انتخابات با تعصب روبه‌رو شده است.  او در کتاب خاطراتش، «کوتاه‌ترین راه به خانه: چالش یک شهردار و نمونه‌ای برای آینده آمریکا» از تصمیم به افشای همجنس‌گرایی خود پیش از ورود مجدد به کارزار انتخاباتی «ساوث بند» در سال ۲۰۱۵، سخن گفته است.  

او در نشریه «ساوث بند تریبیون» نوشت:« در بزرگسالی بودم که تصمیم گرفتم این واقعیت ساده را بپذیرم که همجنس‌گرا هستم.»

«سال‌ها درگیری و رشد (فکری) گذشت تا قبول کنم که این، واقعیت زندگی است، مثل رنگ موی قهوه‌ای، یا بخشی از (هویت) کسی که هستم.»

موقعیت آقای بوتجج به عنوان نامزد علنا همجنس‌گرای یک حزب عمده، موضوع بحث فراوان در میان حامیانش، کسانی که از رقبای او طرفداری می‌کنند، و صاحبنظران سیاسی بوده است. 

در حالی که بسیاری معتقد بوده‌اند که جامعه آمریکا بیش از آن متعصب است که یک همجنس‌گرا را به عنوان رئیس جمهوری انتخاب کند، برخی دیگر گفته‌اند که نامزدی او میتواند سقف شیشه‌ای دیگری باشد که تا زمانی که شکسته نشده است، غیرقابل شکستن به نظر می‌رسد. نمونه آن، پیروزی باراک اوباما درسال ۲۰۰۸، یا نامزدی هیلاری کلینتون به عنوان نماینده کارزار ریاست جمهوری یک حزب عمده درسال ۲۰۱۶ است. هرچند خانم کلینتون رای کالج انتخاباتی آمریکا، و همراه آن شانس ریاست جمهوری را از دست داد، اما توانست حدود سه میلیون رای بیشتر از دونالد ترامپ به دست بیاورد.

در هفته جاری، «کِوین نَف» سردبیر نشریه «واشنگتن بلِید» که اغلب مسایل مربوط به جامعه همجنس‌گرایان و دگرباشان جنسیتی را برجسته می‌کند، نوشت:«آیا آمریکا برای یک رئیس جمهوری همجنس‌گرا آماده است؟ شاید، و شاید هم نه! اما در هر حال، بوتجج، از سویی با رویارویی با جمهوریخواهان متعصب، و از سویی با خدمت در ارتش و بیانات موثرش در مورد مذهب، هاله‌ای را که اطراف امکانات موجود برای کسب مقامات توسط دگرباشان را گرفته است، تغییر داده است.»

آقای نف به ایندیپندنت گفت که ترجیح می‌دهد همچنان به نامزدی آقای بوتجج امیدوار باشد، و افزود که آمریکا در حال تغییر است.

او گفت:«این تغییرات همواره به فوریت رخ نمی‌دهند، اما ما در حال عبور از دقایقی حماسی در طول زندگی‌مان هستیم.»

آقای بوتجج که مسیحی است، با یک افسر سابق ارتش ازدواج کرده است، اما همجنس‌گرایی خود را مرکز مبارزات انتخاباتی‌اش قرار نداده است و به همین دلیل، و نیز به خاطر این که بیشتر در این باره سخن نگفته است، از طرف جامعه دگرباشان جنسیتی مورد انتقاد قرار گرفته است.

دیگر ناظران خاطرنشان کرده‌اند که زنی که در آیووا به او رای داد (و سپس خواستار پس گرفتن رای خود شد)، تنها پس از دادن رای متوجه همجنس‌گرایی او شده بوده است. در این میان، نظرخواهی‌هایی که در ماه اکتبر از طرف نشریه «پولیتیکو» منتشر شد، نشان می‌دهد که نیمی از رای‌دهندگان آمریکایی شخصا آماده‌اند تا یک رئیس جمهوری زن یا مرد همجنس‌گرا را بپذیرند، اما در مورد این که کشور چنین آمادگی‌ای را در خود می‌بیند، اختلاف نظر دارند. 

حدود ۵۰ درصد کسانی که در این نظرخواهی شرکت کرده‌اند، گفته‌اند که آماده قبول یک رئیس جمهوری همجنس‌گرا هستند، در حالی که ۳۷ درصدشان پاسخ منفی داده‌اند. ۴۰ درصد آن‌ها می‌گویند که آمریکا آماده است فردی مثل بوتیجیج را انتخاب کند، در صورتی که ۴۵ درصد آن‌ها با این نظریه مخالفت کرده‌اند.

زمانی که ایندیپندنت با هواداران و مخالفان شهردار سابق شهر «ساوث بند» به گفت‌وگو نشست، بسیاری از کسانی که بار دیگر به او رای داده بودند، گفتند که به اعتقاد آن‌ها، نامزدی او می‌تواند نقطه عطفی در انتخابات باشد.

آیلین ماریانی، آموزگار پنجاه ساله‌ای  که در کافه شهر با کامپیوترش کار می‌کرد، گفت که از آقای بوتیجیج خوشش می‌آید و به او رای داده است، اما افزود که نمی‌داند آیا آمریکا برای (پذیرش) او آمادگی دارد یا نه.

او گفت:«از پیت خوشم می‌آید. او مترقی، باهوش و مهربان است.»

اگر چه به نظر می‌رسد که آقای بوتجج در ایالت آیووا پیروز شده است و در نیوهمپشِر هم امکان پیروزی برایش میسر است، اما به نظر نمی‌رسد که در کارولینای جنوبی و نوادا که ساکنان آن بیشتر رنگین‌پوست و نیز دارای تبار آمریکای جنوبی هستند، شانس چندانی داشته باشد. برخی از ناظران می‌گویند که همجنس‌گرا‌ستیزی، یکی از دلایل عدم موفقیت او در میان جامعه رنگین‌پوستان است، اما برخی دیگر آن دیدگاه را به عنوان یک نظریه نژاد‌گرایانه رد کرده‌اند. 

کریستینا گریِر، استاد علوم سیاسی دانشگاه فوردهم نیویورک، می‌گوید که آقای بوتجج به خاطر جنجال‌هایی که در مورد دوره شهرداری‌اش در ساوث بِند برپا شد، در میان جامعه رنگین‌پوستان محبوبیت ندارد.

«همجنسگراستیزی راه آسانی برای توجیه است. جامعه سیاهپوست از دیگر گروه‌های جامعه همجنس‌گراستیزتر نیست. این (نظریه) بی‌معنی است.»

آقای بوتجج در اشاره به زن رای‌دهنده ایالت آیووا ( که رای خود را پس می‌خواست)، به شبکه خبری ای بی سی گفت، حتی اگر نتواند نظر آن زن را در مورد خودش تغییر بدهد، اما برای او پیامی دارد.

او گفت:«اگر به عنوان رئیس جمهوری انتخاب شوم، همچنان صبح بیدار خواهم شد و خواهم کوشید برای او و کسانی که دوستشان دارد، بهترین تصمیمات را اتخاذ کنم، زیرا برای فرد فرد آمریکایی‌ها کار می‌کنم، چه دوستم داشته باشند،  چه نداشته باشند.»