باران اجمند، یکی از برترین استعدادهای پینگ‌پنگ ایران و عضو تیم ملی زیر ۱۵ سال، تازه‌ترین مورد از مهاجرت یا پناهندگی ورزشکاران ملی‌پوش از ایران است.

بی‌توجهی مدیران وزارت ورزش و جوانان به نیازهای ابتدایی ورزشکاران، فراهم نکردن زیرساخت‌های اولیه، پرداخت نکردن حقوق و مطالبات مالی ملی‌پوشان به‌دلیل کسری بودجه دولت‌های جمهوری اسلامی،‌ سرکوب‌های حکومتی و اجبار به رعایت قوانین عجیب و آزاردهنده علیه نخبگان ورزشی، در کنار افزایش بحران‌های اجتماعی و فرهنگی به‌دلیل سیاست‌های حکومت ایران، ازجمله مهم‌ترین دلایل رشد چشم‌گیر مهاجرت ورزشکاران زن و مرد ایرانی در سال‌های اخیر است.

تا جایی که اکنون بررسی‌های ایندیپندنت فارسی نشان می‌دهد، در ۴۵ سالی که از عمر نظام جمهوری اسلامی گذشته است، دست‌کم ۱۰۰ ورزشکار مطرح، نخبه و ملی‌پوش ایران کشور خود را ترک کرده‌اند و با پرچم دیگر کشور‌ها یا کمیته جهانی المپیک در رقابت‌های ورزشی حاضر شده‌اند. آماری حیرت‌انگیز که تاکنون برای هیچ‌ کشور دیگری، حتی کشورهای درگیر جنگ‌های خارجی و داخلی، با این شدت تکرار نشده است.

در شرایطی که ۱۴ نفر از ۳۷ ورزشکار تیم پناهندگان کمیته جهانی المپیک در المپیک ۲۰۲۴ پاریس ورزشکاران ایرانی بودند و به‌تازگی فاطمه کشاورز، کیانوش رستمی، یکتا جمالی و محمد گنج‌لو، چهار وزنه‌بردار و دوچرخه‌سوار مطرح ایرانی هم مهاجرت کردند، اکنون رسانه‌های ایران خبر دادند که باران ارجمند، عضو تیم ملی تنیس روی میز زیر ۱۵ سال دختران ایران، پس از شرکت در مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان در سوئد، از بازگشت به ایران امتناع کرده و در دانمارک پناهنده شده است.

براساس این گزارش، این ورزشکار نوجوان از پلیس و اداره پناهندگی دانمارک درخواست کمک کرده تا از بازگرداندن او به ایران جلوگیری شود. تسنیم نوشته است: «او که در این مسابقات شرکت کرده بود، همراه با سایر اعضای تیم ملی پینگ‌پنگ نوجوانان از سوئد به دانمارک رفته بود تا از پایتخت دانمارک به استانبول ترکیه برود و سپس راهی ایران شود، اما با وجود آن‌که حتی کارت پرواز دریافت کرد، از بازگشت به ایران خودداری کرده است.»

در ادامه فدراسیون تنیس روی میز ایران هم در بیانیه‌ای با تایید این خبر افزود: «باران ارجمند بدون اطلاع و هماهنگی فدراسیون، پس از پایان مسابقات قهرمانی جهان و حین بازگشت تیم به کشور، خود را به پلیس شهر کوپنهاگ معرفی کرد و از دسترس مسئولان تیم خارج شد. این در حالی است که شیوه‌نامه‌های مراقبتی و معمول در تمامی مراحل برای ورزشکاران اعزامی انجام گرفته بود. پس از اطلاع مسئولان فدراسیون از این اتفاق، موضوع به‌صورت فوری از طریق سفارتخانه ‌ایران در سوئد و دانمارک و در تماس با خانواده این ورزشکار مورد پیگیری قرار گرفت.»

شمار بالای پناهندگی ملی‌پوشان ایرانی در کشورهای دیگر به حدی رسیده است که طی دو سال اخیر بسیاری از سفارتخانه‌های کشورهای خارجی در تهران، بارها درمورد اعطای ویزای سفر ورزشی برای کاروان‌های ایرانی امتناع کرده‌اند. همچنین وزارت ورزش و جوانان ایران هم در سال‌های اخیر به دریافت وثیقه‌های سنگین از ملی‌پوشان ایرانی اقدام کرده است تا آنان مجبور باشند به ایران بازگردند. اما با این حال این مهاجرت‌ها، خروج پنهانی از هتل محل اقامت تیم‌ و درخواست‌های پناهندگی همچنان روندی رو به رشد دارد.

با این حال، محمدشروین اسبقیان، معاون قهرمانی وزارت ورزش و جوانان به‌تازگی و در واکنش به مهاجرت ورزشکاران ملی‌پوش مدعی شده است که آن‌ها باید به زندگی در «کشوری مستقل و مقتدر» چون ایران و همچنین داشتن «رهبری فاضل و حکیم» افتخار کنند.

اما هم‌زمان عبدالحمید احمدی، معاون فرهنگی سابق وزارت ورزش و جوانان، با تایید افزایش مهاجرت ورزشکاران ایرانی می‌گوید که با نگاه سطح پایین به ورزش و «این سطح مدیریت ضعیف و ناکارآمد» نمی‌توان مهاجرت ورزشکاران ایرانی را متوقف کرد.