این گزارش حاوی جزئیاتی است که می‌تواند برای برخی آزاردهنده باشد

بر اساس گزارش عفو بین‌الملل، مقام‌های زندان بدنام صیدنایا در نزدیکی دمشق اعدام‌های هفتگی در ساختمانی را که به «کشتارگاه انسانی» معروف بود «مهمانی» می‌نامیدند.

قربانیان به زیرزمین ساختمانی قرمزرنگ منتقل می‌شدند و پس از آنکه ساعت‌ها به‌شدت ضرب‌و‌شتم می‌شدند، نیمه‌شب چشم‌بندزده به ساختمانی سفید منتقل می‌شدند. آن‌جا به آن‌ها گفته می‌شد که به اعدام محکوم شده‌اند و ظرف چند دقیقه همراه سایر زندانیان، که گاه تعدادشان به ۵۰ نفر می‌رسید، اعدام می‌شدند.

این گروه حقوق بشری برآورد می‌کند که از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵، در مدت چهار سال، حدود  ۱۳ هزار نفر به این روش جان خود را از دست دادند. دیده‌بان حقوق بشر سوریه این رقم را نزدیک به ۳۰ هزار نفر برآورد می‌‌کند.

به گزارش ای‌بی‌سی نیوز، تعداد کشته‌شدگان به‌قدری زیاد بود که تصاویر ماهواره‌ای ساخت یک کوره مرده‌سوزی در سال ۲۰۱۷ را نشان می‌دادند. زندانیان سابق همچنین به «اتاق‌های نمک» اشاره کرده‌اند که در واقع، حکم سردخانه‌های موقت برای حفظ اجساد را داشت.

علاوه بر کشته‌شدگان، گفته می‌شود که هزاران نفر در این زندان شکنجه شده و گرسنگی کشیده‌اند و به آن‌ها تجاوز شده است. اکنون با سقوط رژیم اسد، خانواده‌ها در تلاش‌اند عزیزان گمشده‌شان را در این زندان‌ها بیابند و جهان روایت‌های بازماندگان را می‌شنود و خواستار اجرای عدالت برای کسانی‌اند که وارد زندان‌ شدند اما هرگز از آن خارج نشدند.

در پی سقوط دولت اسد، خانواده‌های سوری به سمت زندان‌هایی هجوم بردند که برآورد می‌شود در طول جنگ داخلی ۱۳ ساله، ۱۳۰ هزار نفر در آن‌ها ناپدید شده‌اند. از دل تاریکی، زندانیان آزاد شدند، گیج، وحشت‌زده، ضعیف و ناتوان از درک اینکه اسد واقعا رفته است.

جیمز لانگمن، خبرنگار ای‌بی‌سی نیوز، در گزارشی میدانی از زندان صیدنایا می‌نویسد. وقتی او به محل زندان رسید مردی مقابل جمعیت فهرستی را می‌خواند که داخل زندان پیدا شده بود و نام افرادی بود که اعدام شده بودند، جمعی به‌دقت گوش می‌دادند تا شاید از سرنوشت عزیز مفقودشده‌شان مطلع شوند. مردی خشمگین و دل‌شکسته به‌دنبال پسرش می‌گشت که ۱۱ سال پیش وقتی ۱۵ سال داشت بازداشت شده بود.

طناب‌هایی به‌شکل حلقه دار گره خورده بود و به نظر می‌رسید که آغشته به خون باشند و پشت درهای آهنین قطور سلول‌های کوچک انفرادی قرار داشت که زندانیان دهه‌ها در آن‌ها حبس شده بودند.

او در هزارتوی اتاق‌ها افرادی را دید که با بیل، و چوب و دست‌‌خالی در حال حفاری بودند و معتقد بودند سیاهچال‌هایی زیرزمینی وجود دارد.

در هر ساختمان و تقریبا در تمام اتاق‌ها تصویری از بشار اسد وجود داشت.

در حالی که گزارش‌هایی درباره شبکه‌ای از سلول‌های مخفی زیرزمینی در صیدنایا وجود دارد که هزاران نفر همچنان در آن گرفتارند، انجمن بازداشت‌شدگان و مفقودان زندان صیدنایا این ادعاها را رد کرد.

تصاویری که شبکه سی‌ان‌ان از بیرون زندان صیدنایا پخش کرد جمعیت عظیمی را نشان می‌داد که تجمع کرده بودند. زنی به نام میسون لبوت از درعا در جنوب سوریه آمده بود به دنبال سه برادر و دامادش می‌گشت. او با اشاره به بخش قرمز زندان، به سی‌ان‌ان گفت: «آن‌جا اکسیژن وجود ندارد، چون تهویه از کار افتاده و در نهایت ممکن است همه بمیرند. محض رضای خدا، کمکشان کنید.»

به گزارش ناین نیوز، افراد سازمان داوطلبانه دفاع مدنی سوریه موسوم به «کلاه‌سفیدها» تا روز دوشنبه مشغول سوراخ کردن و خرد کردن دیوارهای بتنی بودند تا ورودی بخش زیرزمینی ادعا‌شده بیابند. آن‌ها در نهایت اعلام کردند که «هیچ مدرکی دال بر وجود سلول‌ها یا زیرزمین‌های مخفی کشف‌نشده» نیافته‌اند و از مردم خواستند از انتشار اطلاعات نادرست در رسانه‌های اجتماعی خودداری کنند.

اما ناامیدی خانواده‌‌‌هایی که انبوه اسناد باقی‌مانده در زندان را جست‌و‌جو می‌کردند و در تاریکی با چراغ‌قوه دنبال سرنخ بودند نشان‌دهنده درد و رنج سال‌ها انتظار برای اطلاع از سرنوشت عزیزانشان بود که ناپدید شده بودند.

زنی عکس برادرش را که ۱۲ سال پیش گرفته شده بود در دست داشت، و از سرنوشت او اطلاعی نداشت، می‌گفت اگر زنده باشد، اکنون ۴۲ ساله است.

سهیل حماوی ۶۱ ساله نیز جزو زندانی‌هایی بود که آزاد شد و پس از بیش از سه دهه حبس، سرانجام به روستایش در شمال لبنان بازگشت. او به خبرگزاری فرانسه گفت بازگشت به خانه باعث شد متوجه شود سال‌های زیادی را از دست داده است. او گفت: «من نوه دارم، اما هرگز احساس پیری نکردم تا اینکه دختر پسرم مرا بابابزرگ صدا زد. آن‌جا بود که فهمیدم چه مدت طولانی را از دست داده‌ام.»