یک بررسی جدید نشان داده است ماهیچه‌های گوش انسان که دانشمندان مدت‌ها تصور می‌کردند باقی‌مانده‌ای بی‌فایده از تکامل به شمار می‌روند، در واقع هنگام تلاش ما برای گوش دادن دقیق، فعال می‌شوند.

اگرچه ماهیچه‌های لاله گوش شکل بخش بیرونی گوش را تغییر دادند، دانشمندان بر این باور بودند که نیاکان ما میلیون‌ها سال پیش استفاده از آن‌ها را متوقف کردند.

با افزایش مهارت انسان‌ها در استفاده از دستگاه‌های بینایی و گفتاری، فشار تکاملی برای حرکت دادن گوش‌ها از بین رفت. دانشمندان معتقد بودند که این امر موجب شد ماهیچه‌های لاله گوش به ساختارهای باقی‌مانده تکاملی غیرکاربردی تبدیل شوند.

اما اکنون پژوهشگران دریافته‌اند که این ماهیچه‌ها عملکرد دارند: آن‌ها زمانی فعال می‌شوند که ما سعی می‌کنیم به صداهای متداخل و هم‌زمان گوش دهیم.

آندریاس شروئر، نویسنده اصلی این مقاله از دانشگاه زارلاند در آلمان، گفت: «سه ماهیچه بزرگ وجود دارند که لاله گوش را به جمجمه و پوست سر متصل می‌کنند و برای حرکت دادن گوش اهمیت دارند.»

«این ماهیچه‌ها، به‌ویژه ماهیچه فوقانی لاله گوش، هنگام انجام دادن اعمال شنیداری دشوار، فعالیت بیشتری از خود نشان می‌دهند.»

این مقاله که در مجله «فرانتیرز این نوروساینس» (Frontiers in Neuroscience) منتشر شد، دریافت که این ماهیچه‌ها نه صرفا به‌عنوان یک واکنش [غیرارادی]، بلکه احتمالا به‌عنوان بخشی از یک سازوکار تلاش هنگام تمرکز فعال می‌شوند.

این امر به‌ویژه در «محیط‌های شنیداری چالش‌برانگیز» بیشتر دیده می‌شود.

پژوهشگران برای آزمایش عملکرد این ماهیچه‌ها، ۲۰ نفر بدون مشکل شنوایی را به کار گرفتند. آن‌ها از الکترومیوگراف، که فعالیت الکتریکی ماهیچه‌ها را اندازه‌گیری می‌کند، برای شناسایی فعالیت در ماهیچه‌های لاله گوش شرکت‌کنندگان هنگام گوش دادن دقیق استفاده کردند.

آن‌ها الکترودهایی را به ماهیچه‌های لاله گوش شرکت‌کنندگان متصل کردند و [هم‌زمان] یک کتاب صوتی را همراه با [صدای] پادکست‌های مزاحم از جلو یا پشت سر آن‌ها پخش کردند.

شرکت‌کنندگان هر کدام ۱۲ آزمون پنج‌دقیقه‌ای را پشت سر گذاشتند که سه سطح دشواری داشت.

در سطح آسان، صدای پادکست نسبت به کتاب صوتی کمتر بود. در سایر آزمون‌ها، صدای آن بیشتر شبیه کتاب صوتی بود و میزان صداهای مزاحم افزایش یافت.

پژوهشگران سپس از شرکت‌کنندگان درباره محتوای کتاب صوتی سوال کردند و از آن‌ها خواستند میزان تلاش خود را ارزیابی کنند و تخمین بزنند که در هر آزمون، چند بار رشته موضوع کتاب صوتی را از دست داده‌اند. آن‌ها دریافتند که دو تا از ماهیچه‌های لاله گوش در شرایط مختلف واکنش‌های متفاوتی نشان دادند.

این مقاله یادآور شد: «ماهیچه‌های پشتی لاله گوش به تغییر جهت واکنش نشان دادند، در حالی‌ که ماهیچه‌های فوقانی لاله گوش به سطح دشواری کاری که باید انجام دهند، واکنش نشان دادند.»

ماهیچه‌های فوقانی لاله گوش در سطح متوسط بیش از سطح آسان فعال شدند و در سطح دشوار «بسیار فعال» بودند.

این نشان می‌دهد که این ماهیچه‌های گوش ممکن است معیاری عینی برای میزان تلاش شنیداری ارائه دهند.

با این‌ حال، مشخص نیست که فعالیت این ماهیچه‌ها مستقیما با کارآیی شنوایی مرتبط است یا خیر.

دکتر شروئر گفت: «حرکات گوشی که ممکن است با سیگنال‌هایی که ما ثبت کرده‌ایم ایجاد شوند، آن‌قدر ناچیزند که احتمالا هیچ فایده‌ محسوسی ندارند.» با این‌ حال، او افزود که به نظر می‌رسد خود لاله گوش در توانایی ما برای مکان‌یابی صداها نقش دارد. «بنابراین، سیستم حرکتی لاله گوش ما احتمالا پس از آنکه به مدت ۲۵ میلیون سال تکامل نیافت و بی‌مصرف ماند، تلاش خود را می‌کند اما به نتیجه چندانی نمی‌رسد.»

دانشمندان گفتند که برای تایید این نتایج و توسعه کاربردهای عملی، به پژوهش‌های بیشتری نیاز است.