نمایش تل آویو برای مسابقه یوروویژن یک نقطه عطف بود. تک تک ترانه‌ها استثنایی بودند، و هریک در سراسر اروپا محبوب خواهد شد، حتی ترانه‌ای که دندانپزشک محبوب‌مان، سن مارینو خواند (همیشه یکی از آن‌ها را می‌بینیم).
اگر کسی مسابقات یوروویژن را بی اهمیت و بی کیفیت توصیف کند، مسابقه امسال را ندیده است. کیفیت ترانه‌ها بسیار بالا رفته تا جائی‌که حضور مادونا در صحنه، مانعی در راه این ترانه‌ها بود.
در شبی شگفت‌انگیز مملو از تازگی‌ها، گروه‌هایی که بیش از دیگران درخشیدند، «وابلی ماپ اپرا»، «نیکر مادل» از سوئیس و «بی دی اس ام الکتروکلش» از ایسلند بودند.
تلاش «هاتاری» در تمام طول هفته برای نشان دادن پیچیدگی‌های نمایش در محدودیت‌های اجتماعی، بسیار جالب بود. این نکته‌ای بود که کیت استرالیایی هم در آن شریک بود.
این هم پوشیده نبود که هر دو تیم – چه در اجرا و چه هنگامی که دوربین پشت صحنه می‌رفت - در کنار تم همجنس‌گرایی، پیام دو جنسیتی را هم الغا می‌کردند.
هنرمند الهام بخش دیگر مسابقات، بلال از فرانسه بود. بخواهید یا نه، کار بسیار زیبای بلال الهام بخش بسیاری از جوانانی خواهد بود که با سایرین فرق دارند.
هلند دقیقا همانطور که انتظار می‌رفت، عمل کرد: یک تصنیف افسانه‌ای که از ماه گذشته امکان بردش می‌رفت.
روی صحنه آوردن مسابقه آسان نبود و تمرین‌ها با مشکلات فنی بسیاری همراه بود، اما کارشناسان اسرائیلی، جایی که باید، یک شوی شگفت‌انگیز به روی صحنه آوردند.
کمتر می‌شود که طرفداران مسابقه یوروویژن بتوانند از کشورهای اسکاندیناوی گریخته و از گرمای آفتاب و پلاژ لذت ببرند. اما صورت‌های بسیاری آفتاب سوخته شده بود.
این معضلات کوچک، البته، نتوانستند شکوه مسابقات امسال را از بین ببرند: یکی از بهترین مسابقات در تاریخ یوروویژن.
© The Independent
