جامعه بین‌المللی بهاییان امروز با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که «در اقدامی مذموم از سوی دولت ایران، علی‌رغم وضع دشواری که همۀ مردم کشور در طی بحران جهانی بهداشت دچار آن هستند، موارد اذیت و آزار بهائیان افزایش یافته است.»

بنا بر گزارش این سازمان، در روزهای اخیر، دو بهایی در اصفهان به شکلی خودسرانه توسط مأمورین دستگیر و هفت بهایی در شیراز به حبس‌های طولانی از یک تا سیزده سال محکوم شده‌اند. 

 دورۀ حبس پنج بهایی در کرج که در گذشته به یک سال زندان محکوم شده بودند در دادگاه تجدید نظر تأیید شده است. 

 یک بهایی دیگر در قائم‌شهر که به یازده سال حبس محکوم شده بود به زندان احضار شده است، و دو بهایی — یکی در شیراز و دیگری در کرج — که به علت شیوع ویروس کرونا  آزاد شده بودند دوباره به زندان احضار شده و در خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.

همۀ این اقدامات با وجود درخواست‌های گستردۀ جهانی برای آزادی «زندانیان وجدان» در ایران به دلیل خطرهای مهلکِ ناشی از سرایت و ابتلا در زندان‌ها صورت گرفته است.

افرادی که در شیراز به زندان محکوم شده‌اند بنا بر «این ادعای بی‌اساس و نامربوط» که کوشش‌های آنها در زمینۀ محیط زیست و آموزش کودکان، «تبلیغ علیه نظام» و «تشکیل گروه‌های ضد نظام» بوده، دستگیر شده بودند.

 مقامات قضایی جمهوری اسلامی، ادعا می‌کنند که دلایل بازداشت بهائیان در شیراز مربوط به فعالیت‌های آنان در زمینه‌‌ «محیط زیست»، «آموزش کودکان»، «تبلیغ علیه نظام» و «تشکیل گروه‌های ضد نظام» است.

خانم دیان علائی، نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متّحد در ژنو در زمینه فشارهای اعمال شده به جامعه بهاییان طی هفته‌های گذشته گفت: «جامعۀ جهانی بهایی از احکام صادره برای این افراد که جز خدمتِ صادقانه و خیرخواهانه به جوامع خود هیچ گناهی مرتکب نشده‌اند، به شدت نگران است.» «در زمانی که دولت باید حمایت و کمک متقابل را میان شهروندان تشویق و ترویج نماید، در عوض، آن‌هائی را که سعی دارند به دیگران کمک کنند مجازات و محکوم می‌کند.» 

دو بهایی که به علّت شیوع بیماری، مشمول مرخصی از زندان شده بودند در روزهای اخیر دوباره به زندان احضار شدند.

خانم علائی گفت که این افراد مجرم نیستند و جایشان در زندان نیست: «با شیوع این بیماری همه‌گیر جهانی که زندان‌ها می‌توانند بستر سرایت آن باشند، برگرداندن این بهائیان به زندان همانند صدور حکم اعدام است.»

بهائیان ایران از زمان انقلاب اسلامی در سال ۱۳۷۵ شمسی به طور سیستماتیک مورد اذیت و آزار قرار گرفته‌اند. فارغ از ممنوعیت استخدام بهاییان در بخش‌های دولتی، امکان فعالیت در بسیاری از مشاغل غیردولتی نیز برای این اقلیت مذهبی با مشکلات بسیاری روبروست؛ پیوسته بازداشت و بازجویی و زندانی می‌شوند، اموال و املاک آن‌ها مصادره و قبرستان‌های آن‌ها تخریب می‌شود و راه امرار معاش آن‌ها اغلب مختل و یا مسدود می‌شود.

در طول چهار دهه گذشته، اذیت و آزار بهائیان در ایران توسط نهادهای سازمان ملل متّحد و جامعۀ بین‌المللی به نحوی گسترده مستند و محکوم شده است.

خانم علائی در ادامه، نتیجه فشارها را بر جامعه بهایی فاجعه‌بار نامید: «جامعۀ بهائی نه تنها متحمل بسیاری از عواقب اقتصادی و بهداشتی بیماری فراگیر کنونی به همراه بقیۀ مردم است، بلکه در معرض فشارهای دیگری نیز قرار دارد. آنها صرفاً به خاطر ایمان خود، از حق استخدام در بخش دولتی و تحصیل در دانشگاه‌ها محروم بوده و  مجبور به تحمل بازداشت و زندان‌های بی‌دلیل می‌شوند. این برخورد با کلِ یک جامعه در زمانی که زندگی و معاشِ همۀ مردم در ایران در تحت چنین فشار شدیدی قرار گرفته بسیار فجیع است.»

دو بهایی بازداشت شده در اصفهان، شهزاد حسینی و شایان حسینی هستند.

نام هفت بهایی دستگیر شده در شیراز: آقای نوید بازماندگان، خانم بهاره قادری، خانم سودابه حقیقت، خانم نیلوفر حکیمی، آقای احسان محبوب، خانم نورا پورمرادیان و خانم الهه سمیع‌‌زاده و در کرج آقایان ابوالفضل انصاری، روئین کهنسال، محمد صادق رضائی و روح‌الله زیبائی.

سه بهایی که به زندان احضار شده‌اند: علی احمدی، نعمت‌الله بنگاله و فرهاد فهندژ.