مسابقات فوتبال لیگ برتر ایران بعد از جنجال‌های فراوان از هفته گذشته از سر گرفته شد. مسئولین فدراسیون و البته بازوهای رسانه‌های آن از همه حیله‌ها بهره بردند تا نشان دهند که مثل بسیاری از کشورهای صاحب فوتبال اروپایی امکانات لازم برای برگزاری ادامه مسابقات را دارند. 

ادعا می‌شد که برخی ورزشگاه‌های کشور از آمادگی همه‌جانبه و در حد استانداردهای جهانی برای برگزاری مسابقات برخوردار هستند. ورزشگاه یکصد هزارنفری آزادی در تهران هم بی‌شک یکی از ورزشگاه‌های مهم ایران برای نمایش برخورداری فوتبال کشور از امکانات مناسب است. 

همه‌گیری کرونا بخش مهمی از جذابیت هرمسابقه فوتبالی در دنیا را که همان حضور تماشاگران در استادیوم است از بین برده. در بسیاری از ورزشگاه‌های مدرن دنیا از برخی ترفندهای نمایشی مثل قراردادن «ماکت تماشاگران» روی صندلی‌های ورزشگاه بهره گرفته می‌شود که شاید حتی در نظر بیننده تلویزیونی و یا شاید خود بازیکنان به هنگام مسابقه تصوری از حضور تماشاگر غایب بدهد.

چند روز پیش و در جریان مسابقه فوتبال بین دوتیم پرسپولیس تهران و شاهین بوشهر مسئولین برگزاری مسابقات و هم‌چنین تیم‌های پرسپولیس و شاهین به سیاق مسابقات اروپایی، ماکت‌هایی را از تماشاگران روی صندلی تماشاگران گذاشته بودند تا لااقل نمایش خلاقیت هم‌تایان حرفه‌ای خود را به درستی ایفا کرده باشند.

اما در این تقلید نکته‌ای تاسف‌برانگیز و در عین‌حال قابل تامل وجود دارد؛ ماکت‌های تماشاگران مسابقه همه‌گی «مرد» بودند و در واقع ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌های فوتبال حتی به «ماکت» آن‌ها نیز اعمال شد!

این ماجرا البته واکنش‌های زیادی در فضای مجازی به دنبال داشت. یکی از کاربران در توئیتر با اشاره به اینکه مردم برای این ماکت ها ۳۰ هزار تومان پول داده‌اند و یک قطعه عکس فرستادند تا مثلا به عنوان تماشاگر مجازی در استادیوم حضور داشته باشند.

این ماجرا تا اندازه‌ای یادآور ماجرایی‌ست تقریبا از همین دست؛ زمانی که عادل فردوسی‌پور در شبکه سه سیما برنامه پرطرفدار ۹۰ را تهیه می‌کرد «چالشی» تعریف کرده بود و در آن از بینندگان برنامه‌اش خواسته بود تا از خودشان هنگام تماشای مسابقه فوتبال تیم‌های استقلال و پرسپولیس فیلمبرداری کنند و با ارسال لحظات هیجان‌انگیز آن  به برنامه ۹۰ در این چالش شرکت کنند. 

هرچند در نظر اول این چالش جالب و هیجان‌انگیز به نظر برسد اما در عمل مشروعیت بخشی به حذف زنان از مفهوم «هوادار» بودن است چراکه بدیهی‌ست هیچ‌کس در خانه خود و روبروی تلویزیون «حجاب کامل» اسلامی ندارد و از سوی به «هوا پریدن» و «سوت و هورا» کشیدن و شادمانی کردن زنان هم که به همین راحتی قابل پخش در تلویزیون نیست. 

بنابراین آن تماشاگران که در خانه‌هایشان هم دست و هورا می‌کشند و یا از باخت ناراحت می‌شوند فقط «مردانی» هستند که می‌توانند گاهی روی سکوها بروند گاهی در قاب تلویزیون ظاهر شوند و گاهی ماکت‌هایشان روی صندلی‌های خالی از تماشاگر ورزشگاه‌ها جا خوش کند.