رد شدن برگزیت و پوپولیسم ضد اتحادیه اروپا و پیروزی جدید مکرون

تیم جدید رهبری اتحادیه اروپا تاییدی دوباره بر ارزش‌های مهم اروپاست. رهبری جدید از مردان و زنانی تشکیل شده است که تعهدی جدی به همکاری اروپایی دارند و با ایدئولوژی‌های ضد اروپایی بوریس جانسون، ویکتور اوربان، ماتئو سالوینی و مارین لوپن مخالفند.

در یک پیروزی واضح برای سیاستمداران چپ میانه اروپا رئیس کمیسیون اروپا اورسا -«اوشی»- فون در لِیِن خواهد بود. زنی شصت ساله و مادر هفت فرزند، که در حال حاضر وزیر دفاع آلمان است. او که در مدرسه اقتصاد لندن و دانشگاه استنفورد آمریکا تحصیل کرده، دختر یکی از اولین مقاماتی است که در سال ۱۹۵۷ رهبری اتحادیه اروپا را به دست گرفت.

وی مانند بوریس جانسون تا سن سیزده سالگی در بروکسل زندگی می‌کرده و به فرانسه و انگلیسی تسلط کامل دارد.

انتصاب او به این سمت در کنار انتصاب کریستین لاگارد یک پیروزی بزرگ برای امانوئل ماکرون محسوب می‌شود، که اکنون نقش تعیین کننده اصلی پادشاهان و ملکه‌ها در اروپا را بازی می‌کند. کریستین لاگارد وزیر دارایی سابق فرانسه و زمانی رئیس صندوق بین‌المللی پول بوده و در مقابل تاکید وسواس گونه کمیسیون اروپا به تحمیل ریاضت اقتصادی به یونان وی طرفدار برخورد ملایم‌تر با بحران بدهی این کشور بود.

شارل میشل لیبرال از بلژیک رئیس شورای اروپا و ژوزپ بورل سوسیالیست کاتالان و مخالف جدی جدایی طلبی وزیر امور خارجه اتحادیه اروپا می‌شوند و هر دو آنها تسلط بر زبان فرانسه دارند.

این پیروزی بزرگی برای ائتلافی است که مکرون آن را «ترقی خواهان» (les progressistes) می‌خواند و ناسیونالیست‌ها و پوپولیست‌های اروپای شرقی و مرکزی را تنها می‌گذارد. کسانی‌که هم صدا با استیو بنون مدعی پیروزی و کنترل اروپا بودند.

فون در لِیِن، تجلی یورو و آتلانتیسیسم مدرن آلمان است. من به تازگی با او درباره آینده اروپا گفتگو کردم و برداشتم این بود با زنی صحبت می‌کنم که همانقدر جدی به نگاه آلمانی‌ها به اروپا - بر مبنای حاکمیت مشترک و همکاری - متعهد است که رهبران آلمان از آدناور تا مرکل بوده‌اند.

او و همسر پزشکش (که اکنون مدیر اجرایی یک شرکت تولیدات صنعتی پزشکی است) تجسم سنت آلمانی مدرن در بخش خدمات دولتی و فرهنگ‌ هستند. او عاشق موسیقی (او به صورت خصوصی به لندن می‌رود تا در کنسرت‌ها شرکت کند) و خانواده است. او دوستان نزدیکی در لندن دارد و سیاست بریتانیا را به خوبی می‌شناسد.

او هیچ‌گاه نظری شخصی درباره اینکه بریتانیا در حال رسیدن به جایی است که نخست وزیری انتخاب کند که پیوسته دروغ می‌گوید و همواره به دنبال اخبار دروغ عوام فریبانه درباره اروپایی‌ها بوده، بیان نکرده ‌است. هر چند حدس زدن اینکه نظر او چیست کار سختی نیست.

در گفتگویی که با او داشتم گفتم بوریس جانسون احتمالا نخست وزیر بعدی می‌شود، اما بعید است مجلس عوام به خروج از اتحادیه اروپا بدون توافق یا توافقی غیرعملی ترزا مِی رد بدهد و از سوی دیگر نمایندگان از همه احزاب مختلف با رفراندوم جدید برگزیت موافق نیستند.

استدلال من این بود که در نتیجه، وقتی‌ گرد و خاک انتخاب ریاست جدید حزب محافظه کار که نخست وزیر جدید بریتانیا را انتخاب می‌کند، بر زمین بنشیند، غیر ممکن بودن خروج از اتحادیه اروپا در ۳۱ اکتبر مشخص می‌شود.

او مشکلی با تمدید مهلت بریتانیا پس از ۳۱ اکتبر نداشت. از سوی دیگر او نگران عروج حزب آلترناتیو برای آلمان، به خصوص در مناطق آلمان شرقی پیشین، و از دست رفتن قدرت احزاب سنتی اروپا بود. او با پوپولیست‌های ضد اتحادیه اروپا سالوینی، اوربان، لوپن، گروه مطالعه اروپای توری‌ها در بریتانیا، تیری بوده در هلند، یاروسلاو کاچینسکی در لهستان و بقیه، هیچ دوستی‌ای ندارد و در مقابل‌شان عقب نشینی نمی‌کند.

وی در اظهار نظرهایش بسیار معتدل عمل می‌کند و حرف قابل توجهی نمی‌زند، نمونه یک مقام ارشد حرفه‌ای و طرفدارهمگرایی بیشتر در اروپاست و عبارت «ارتش اروپا» را به کار برده است. البته در مورد صنایع نظامی آلمان بسیار محتاط است و بودجه دفاعی آلمان را بسیار پایین نگه داشته است.

کریستین لاگارد ۶۳ ساله رئیس جدید بانک مرکزی اروپا است. سنش زیاد است، ولی او پیش از دعوت گرفتن سمت وزیر دارایی فرانسه توسط نیکولا سارکوزی سال‌ها تجربه وکالت شرکت‌های بزرگ در نیویورک را داشته است.

او تجسم ایده‌های نئولیبرال اقتصاد آزاد داووس درباره سرمایه‌داری مدرن است، اما در زمان صدارت صندوق بین‌المللی پول اشاره‌هایی داشته به اینکه غلبه ۳۰ ساله سرمایه‌داری مهار نشده توسط ثروتمندان مدلی است که دیگر پایدار نیست.

افزایش نابرابری و فقر در شرایطی که میلیون‌ها نفر در اروپا و آمریکا دست خالی مانده‌اند و تحت تاثیر عوام فریبی افرادی چون ترامپ، جانسون، فراژ قرار گرفته‌اند، اکنون به دغدغه‌ای جدی برای سیاستمداران تبدیل شده‌است. این تحولات باعث شدند ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در نشست اخیر گروه بیست بگوید، ارزش‌های لیبرال دیگر مرده‌اند. تیم جدید رهبری اتحادیه اروپا سیلی محکمی به صورت چنین ادعاهایی است.

در عین حال سیاست خارجه اتحادیه اروپا در دست سوسیالیست‌هاست. بورل ۷۲ ساله از سیاستمداران کهنه کار حزب سوسیالیست اسپانیا ست. او از تمامیت ارضی این کشور سرسختانه دفاع می‌کند و با جدایی طلبان شدیدا مخالف است. این مسئله‌ایست که می‌تواند نیکولا استورجن را نگران کند.

او به خاطر رفتار ترامپ با مسئله ونزوئلا او را کابوی خواند و خواستار این شده اروپا میانجی گفتگو بین مادورو و خوان گوئیدو شود.

بنابراین باید گفت این تیم جدید رهبری اتحادیه اروپا تا حد زیادی موید اروپایی است که مکرون آن‌را ترقی‌خواه و نه ناسیونالیست می‌نامد. مابه ازای این خط فکری در بریتانیا تونی بلر و طرفدارانش و یا افرادی مانند پیتر مندلسون‌ هستند. مندلسون از مدت‌ها پیش طرفدار این بوده که کریستین لاگارد نقش بیشتری در سیاست اروپا بازی کند.

گروه لیبرال ALDE ریاست شورای اروپا را به عهده می‌گیرد، اما اعضای جدید اتحادیه اروپا چیزی به دست نمی‌آورند. مردان بزرگ - آلمان، فرانسه و اسپانیا - مدیریت شو را در دست دارند.

دنیست مک‌شین وزیر امور اروپایی پیشین بریتانیاست. کتاب جدید او با عنوان «برگزیت ابدیت: سرنوشت نامشخص بریتانیا» به زودی منتشر خواهد شد.